Δεν είναι παράδοξο που μετά από κάθε διορισμό καλλιτεχνικού διευθυντή το υπουργείο Πολιτισμού επαναλαμβάνει μονότονα το «μάντρα»: «Παράλληλα, θα προετοιμαστεί εγκαίρως η προκήρυξη για την πλήρωση της οικείας θέσης μετά την λήξη της θητείας ...»;
Δεν είναι παράδοξο μια πολιτική απόφαση διορισμού να αυτοαναιρείται την ίδια τη στιγμή της αναγγελίας της, προτρέχοντας στο μέλλον σαν να...
ζητάει συγγνώμη; Δεν είναι παράδοξο να το κάνει αυτό την ίδια στιγμή που έχει σπεύσει να ακυρώσει ήδη δημοσιευμένες προκηρύξεις και, το σημαντικότερο, που έχει καταργήσει τον ίδιο το νόμο της προηγούμενης κυβέρνησης που θεμελίωνε τις προκηρύξεις; Δεν μειώνει ηθικά όποιον έχει διορίσει;
Πίσω από το παράδοξο αυτό κρύβεται σίγουρα ένα πολιτικό σκεπτικό που δεν διατυπώνεται μεν, οφείλεται όμως στη διαπίστωση ότι οι προκηρύξεις είναι πια μονόδρομος, καθώς έχει γίνει αντιληπτό από όλους ότι αποτελούν το πρώτο βήμα μιας βαθιάς ανάσας αναζωογόνησης για το καλλιτεχνικό πεδίο της χώρας. Μονόδρομος ακόμη και για τη σημερινή κυβέρνηση και το κόμμα της ΝΔ που ουδέποτε τις περιέλαβε στο πρόγραμμά της, ενώ αντίθετα στελέχη της υπερασπίζονταν ως τις πρόσφατες εκλογές τους διορισμούς ως πράξη υπουργικής εντιμότητας και γενναιότητας (Δ. Λιγνάδης).
Αλλά ο μονόδρομος φαίνεται να έχει δρόμο μπροστά του και, προφανώς, περνάει μέσα από άμεσους διορισμούς που σφραγίζουν την επόμενη τριετία, επικαλούμενο ανυπόστατα εμπόδια και προσκόμματα, που αφορούσαν τάχα τις προκηρύξεις που είχαν δρομολογηθεί από την προηγούμενη κυβέρνηση και το ίδιο διέκοψε βιαίως.
Όλα αυτά μας συμβαίνουν διότι οι διορισμοί έχουν να κάνουν κυρίως με την πολιτική πρακτική μιας παλιάς ξεπερασμένης μεθόδου ελέγχου των κρατικών οργανισμών, ακόμη κι των πολιτιστικών, με τον περιορισμό της ανεξαρτησίας φορέων και ανθρώπων και, πολύ λιγότερο, με τα πρόσωπα που τίθενται επικεφαλής.
Από αυτή τη σκοπιά, η πολιτική διάσταση του θέματος θα συνεχίσει να μας απασχολεί, όσα κροκοδείλια δάκρυα κι αν χυθούν κι όση περισσή υποκρισία διοχετευθεί σε υποσχέσεις. Διότι οι προκηρύξεις είναι μόνο ένα από τα πολλά βήματα που πρέπει να γίνουν στο καλλιτεχνικό και δημιουργικό πεδίο της χώρας, προκειμένου να μπει σε παραγωγική διαδικασία ο σύγχρονος πολιτισμός, που ασφυκτιά στο περιθώριο του ενδιαφέροντος του υπουργείου Πολιτισμού.
Θα έχουμε σύντομα την ευκαιρία να συζητήσουμε γι' αυτά, μακριά από χρησμούς του τύπου «ο πολιτισμός είναι οικονομικό εργαλείο», που όχι μόνο εργαλειοποιεί θανάσιμα αλλά κακοποιεί κυριολεκτικά τη σχέση πολιτισμού και ανάπτυξης, που πρέπει επίσης να δούμε σοβαρά...
*Πρώην υπουργός Πολιτισμού
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου