Όλοι οι καλοί χωράνε...

Και η Δαμανάκη για πρόεδρος...

Χρήστος Ξανθάκης

Δηλαδή, να μην πάρω δυο μέρες άδεια; Δηλαδή να μην πεταχτώ Τρίκαλα να δω τη μαμά (μια χαρά είναι, ευχαριστώ) και να χτυπήσω κάνα πρόβειο κεμπάπ; Μη χαζολογήσω στο ποτάμι, μην κοιτάξω βιτρίνα Σαράφη, μη φωτογραφίσω κάνα γκραφίτι στο...
πρώην Θηλέων που ήταν είκοσι χρόνια καθηγητής ο πατέρας μου; Μην πιώ κάναν καφέ με την ησυχία μου στην Ασκληπιού; Τι το ‘θελα ο κρετίνος ν’ ανοίξω το κινητό και να βολτάρω στα νέα της ημέρας; Από τ’ αυτιά μου πετάχτηκε ο εσπρέσσο, όταν αντίκρισα το σενάριο προεδροποίησης της Μαρίας Δαμανάκη!

Στο σταυρί με βρήκε η διαρροή, να χάσω το φως μου κόντεψα. Και το ξαναγράφω για όσους και όσες κάνανε πουλάκια τα μάτια τους και πάθανε προσωρινή αμνησία:

Υπάρχει σοβαρή πιθανότητα η κυβέρνηση να προτείνει για την προεδρία της δημοκρατίας τη Μαρία Δαμανάκη!

Στη θέση του Προκόπη Παυλόπουλου, που μπορεί να είναι σπλάχνο από τα σπλάχνα της Νέας Δημοκρατίας αλλά δεν θένε ούτε να τον βλέπουνε στην Πειραιώς. Γιατί έκατσε σούζα στον ΣΥΡΙΖΑ, αντί να κηρύξει τζιχάντ και να πάρει τα κεφάλια των άπλυτων…

Τέλος πάντων, εσωτερικό θέμα της γαλάζιας πολυκατοικίας είναι ο συγκεκριμένος καυγάς, μόνοι τους τον ξεκίνησαν, μόνοι τους ας τον τελειώσουν. Εκείνο που μας νοιάζει εμάς είναι ότι έπεσε κι άλλο όνομα στο τραπέζι για την προεδρία. Κι άλλο γυναικείο όνομα για να είμαι ακριβής, μιας και οι γυναίκες για κάποιο περίεργο λόγο έχουν Σταμάτη στις κυβερνήσεις της δεξιάς και Γρηγόρη στις προτάσεις για τον θώκο τον προεδρικό. Πέντε ονόματα έχουν σκάσει μύτη ως τώρα και τα δύο είναι θηλυκά, παρακαλώ. Pas mal, που θα λέγανε και οι προαιώνιοι ημών σύμμαχοι!

Κάπου εκεί όμως σταματάει οτιδήποτε καλό σ’ αυτή την παλιοϊστορία. Κάπου εκεί τελειώνει η πλακίτσα και αρχίζει ο ντουβρουτζάς. Διότι αν είναι μια φορά παράλογη η επιλογή της Διαμαντοπούλου από τα αζήτητα της πολιτικής, τότε είναι δέκα φορές παράλογη η ανάσυρση της Δαμανάκη από τα πιο σκοτεινά υπόγεια του χρονοντούλαπου. Από το παγωμένο πουθενά, κυριολεκτικά, από την κατασκότεινη λήθη όπου την καταδίκασε η ταύτισή της με επιλογές που επιεικώς θα μπορούσε κάποιος να χαρακτηρίσει αντιλαϊκές. Η Μαρία Δαμανάκη δεν συμβιβάστηκε απλώς. Στο κάτω κάτω της γραφής όλοι συμβιβαζόμαστε. Η Μαρία Δαμανάκη έδωσε γη και ύδωρ σε πολιτικές που κάνανε την Ελλάδα μαντάρα και κόντεψαν να τη μεταμορφώσουν σε μπανανία της Ευρώπης. Και μας κούναγε ύστερα το δάχτυλο στο δημοψήφισμα ότι πρέπει να πούμε ΝΑΙ στην Ευρώπη και ΟΧΙ στο μίσος και στο διχασμό…

Για να μην αναφερθώ εκτενώς στη ρητορική της υπέρ Μνημονίου, όταν τα έβρισκε όλα καλώς καμωμένα με επιχειρηματολογία που θα έκανε ακόμη και τον Πάγκαλο να ρευτεί χαρούμενος. «Μαζί τα φάγαμε» και «όλοι φταίξαμε» είπε κι αυτή, δικαιολογώντας τα αδικαιολόγητα και ξεπλένοντας πρακτικές που δεν τους φτάνουν σαράντα ποτάμια για να ξεπλυθούν. Η Δαμανάκη, το πάλαι ποτέ σύμβολο κόντρα στην καταπίεση, δεν είχε κανένα πρόβλημα να υπερασπιστεί τον βούρδουλα και την ξεφτίλα. Και τώρα θα μας ενώσει όλες και όλους υπό την προεδρία της;

Δεν το βλέπω παιδιά, ειλικρινά δεν το βλέπω. Και μπορεί ο ελληνικός λαός να ξεχνάει αλλά δεν ξεχνάει και τόσο πολύ πια. Είναι αρκετοί όσοι θυμούνται, είναι αρκετές όσες θυμούνται και δεν θα κάτσουν ήσυχα σαν τα’ αρνιά εμπρός σε μια τέτοια προοπτική. Θα ακουστούν οι φωνές τους και έχω την εντύπωση ότι θα τις ακούσουν και στο Μαξίμου…

newpost.gr