2007 στην Πελοπόννησο και πέρυσι στο Μάτι. Τα ίδια σε γενικές γραμμές βλέπουμε να συμβαίνουν και σε άλλες χώρες της Μεσογείου και του ευρωπαϊκού Νότου, εσχάτως δε και σε βορειότερα κλίματα.
Στην εκδήλωση των πυρκαγιών συμμετέχει επιβαρυντικά, τα τελευταία χρόνια τουλάχιστον, και η κλιματική κρίση, όμως όλοι γνωρίζουμε από την εμπειρία μας τα συνήθη διαχρονικά αίτια, δηλαδή ανθρώπινη αμέλεια, πυλώνες ηλεκτρικού, ξηρασία, ισχυροί άνεμοι, αγροτικές εργασίες ή και ιδιοτελή κίνητρα, π.χ. καταπατήσεις, αλλαγές χρήσης γης.
Θα περίμενε κανείς λοιπόν, σε μια χώρα σαν την Ελλάδα, όπου οι πυρκαγιές είναι ενδημικές, να έχουμε καταλήξει και σε μερικές παραδοχές, συμπεράσματα και τρόπους αντίδρασης και αντιμετώπισης. Εκ των πραγμάτων, χώρες σαν την Ελλάδα δεν μπορούν να συντηρούν πυροσβεστικές δυνάμεις, επίγειες και εναέριες, που να μπορούν να ανταποκριθούν σε μέρες που ανάβουν δεκάδες φωτιές, συνήθως μέρες με μελτέμι. Θα χρειάζονταν πολλές χιλιάδες περισσότεροι πυροσβέστες και οχήματα και πολλές δεκάδες αεροσκάφη και ελικόπτερα, κάτι που πρακτικά δεν είναι δυνατό.
Αυτό που θα μπορούσε να γίνει, και δεν συμβαίνει παρά μόνο αποσπασματικά και εμβαλωματικά, είναι η πρόληψη πριν από την περίοδο πυροπροστασίας, η συνεχής εκπαίδευση και ο εμπλουτισμός των διαδικασιών συντονισμού των αρμόδιων υπηρεσιών, οι πολεοδομικές παρεμβάσεις και η εκπαίδευση των πολιτών ώστε να ξέρουν τι να κάνουν και πώς να ανταποκριθούν σε περίπτωση κινδύνου. Αυτά μπορούμε να κάνουμε. Για «την ένταση και τη φορά των ανέμων» δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα.
Αντί γι’ αυτά, χρησιμοποιούμε τις πυρκαγιές ως εντυπωσιακά όπλα στην πολιτική αντιπαράθεση. Καυγάδες, φιλιππικοί και λίβελοι πάνω στα αποκαΐδια. Κραυγές και οιμωγές αυγουστιάτικες που σβήνουν κάθε Σεπτέμβρη, χωρίς να παράγουν αποτελέσματα...
left.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου