Πέρασε την πύλη για να φτάσει στο γραφείο του επικεφαλής της χώρας με παιάνες και ιαχές θριάμβου. Η συστηματική και σε όλα τα μέτωπα αποδόμηση του ισχυρότερου αντιπάλου είχε αποδώσει. Για να κερδίσει τις εκλογές, δεν έκανε τίποτα λιγότερο και...
τίποτα περισσότερο παρά να ακολουθήσει κατά γράμμα τις σαφείς οδηγίες του... εγχειριδίου: ηθική αποδόμηση του άλλου υποψηφίου στην αρχή και στη συνέχεια υποσχέσεις στον λαό για ένα καλύτερο αύριο. Στην προεκλογική του καμπάνια οι επικοινωνιολόγοι τού υπέδειξαν σλόγκαν που αποπνέουν δυναμισμό, αισιοδοξία και θα τροφοδοτούσαν προσδοκίες.
Η «επανάσταση της χαράς», που τελικά επέλεξε, τα περιελάμβανε όλα. Υπονοούσε ένα μέλλον λαμπρό για τους «νοικοκυραίους» αλλά ζοφερό για τους άνομους, τους αμόρφωτους που αμφισβητούσαν τις ανεξάντλητες δυνάμεις της αγοράς, τους ρέμπελους, που αρνούνταν να αποδεχτούν τις δεσμεύσεις και τις υποχρεώσεις, τους ονειροπόλους που πίστευαν ότι η ανισότητα και η φτώχεια δεν είναι θεϊκή βούληση αλλά πολιτική επιλογή. Δικαιοσύνη, νόμος και τάξις. Οσο καλοσχεδιασμένη και αν είναι μια καμπάνια, αν δεν πείθει είναι άχρηστη.
Στην επιχείρηση «Πειθώ» αξιοποιήθηκαν τα ΜΜΕ που ελέγχονταν από πολιτικούς φίλους. Με περισσή επιμέλεια εκδότες και καναλάρχες τον «μεταμόρφωσαν» από έναν πολιτικό της σειράς σε αποφασιστικό ηγέτη. Τον εμφάνισαν σαν τον «Μεγάλο Τιμονιέρη» του φιλελευθερισμού, που στο «τσούρμο» του είχε μόνο αρίστους. Η πλειοψηφία τον πίστεψε. Εγινε πρόεδρος.
Αν σκεφτήκατε ότι οι φράσεις αυτές περιγράφουν τα έργα και τις ημέρες του κ. Μητσοτάκη αρχικά ως επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης και στη συνέχεια ως πρωθυπουργού, θα ήθελα να είμαι σαφής και κατηγορηματικός:
Οχι. Ή, όπως λένε στις ταινίες: «Οποιαδήποτε ομοιότητα...».
Ολες οι προηγούμενες αράδες αφορούν τη διαδρομή που διήνυσε ο Μαουρίσιο Μάκρι για να φτάσει τον Νοέμβριο του 2015 στο προεδρικό γραφείο της Αργεντινής.
Ομως θα πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι οι ομοιότητες μεταξύ του κ. Μητσοτάκη και του κ. Μάκρι στον δρόμο για την ανάβαση στον θώκο είναι συνταρακτικά πολλές. Τόσο πολλές, που σε κάνουν να σκεφτείς ότι τελικά και οι δυο τους ακολούθησαν το ίδιο... εγχειρίδιο.
Ο Μαουρίσιο Μάκρι υποσχέθηκε «χρήμα, ευμάρεια, δουλειές... ευτυχία». Κέρδισε την εξουσία επιδεικνύοντας «ανθρώπινο» πρόσωπο και ανέμελο αέρα. Υποσχέθηκε ότι θα διατηρήσει τα κοινωνικά επιδόματα, δεν θα μειώσει μισθούς, θα διαφυλάξει κοινωνικές κατακτήσεις, όπως το επίδομα για κάθε παιδί, με προϋπόθεση τη σχολική φοίτηση και τον εμβολιασμό του...
«Είμαι ο Μαουρίσιο Μάκρι, δεσμεύομαι να λύσω τα προβλήματά σου... Θα ζήσουμε μια νέα εποχή... Η τυραννία του αυταρχικού λαϊκισμού έχει παρέλθει», διακήρυττε. Αλλά για να γίνουν όλα αυτά, συμπλήρωνε, θα πρέπει να απελευθερώσουμε την αγορά συναλλάγματος και τις εισαγωγές, να προσελκύσουμε επενδυτές, να ενισχύσουμε το επιχειρείν και να είμαστε συνεπείς στις αγορές.
Μήπως τα ίδια πάνω-κάτω δεν είπε και ο Ελληνας πρωθυπουργός; Προστάτης της μεσαίας τάξης, αλλά και των «επενδυτών» μεγάλου βεληνεκούς. Συμπαραστάτης της οικογένειας και ορκισμένος εχθρός της υπογεννητικότητας. Οπαδός των λελογισμένων κοινωνικών παροχών. Υπέρμαχος της καλοπληρωμένης εργασίας, αλλά και θαυμαστής των επενδυτικών οραμάτων του κ. Λάτση. Αρωγός του υπερχρεωμένου μικρομεσαίου αλλά και αλληλέγγυος του Γουάτσα, του μεγαλομετόχου μίας από τις συστημικές τράπεζες. Ενθερμος πολέμιος της κλιματικής αλλαγής, αλλά και υποστηρικτής των επιχειρηματικών σχεδίων της εταιρείας που κάνει εξορύξεις στις Σκουριές.
Η πολιτική τους παρέπεμπε στην παροιμία: «Και την πίτα ολάκερη και τον σκύλο χορτάτο». Αν πετύχαιναν, θα είχαν σίγουρη την υποψηφιότητα για το Νόμπελ Οικονομίας. Θα το άξιζαν. Ο Φρίντμαν θα ήταν περήφανος. Θα είχαν πετύχει αυτό που ακόμα και η πανίσχυρη Γερμανία δεν είχε καταφέρει: να νικήσουν την οικονομική και την κοινωνική περιθωριοποίηση.
Τελικά, παρά τη γαλαντομία στους επενδυτές, στο ΔΝΤ, στα «κοράκια» της Wall Street και στους μεγαλοεπιχειρηματίες και την «τσιγκουνιά» στους ασθενέστερους, ο κ. Μάκρι απέτυχε. Η υπόσχεσή του για «μηδενική φτώχεια» μετατράπηκε σε «μηδενικές δαπάνες».
«Το 2018 εμφανίστηκε ξανά το πρόβλημα της πείνας», έλεγε στην El Pais ο συντονιστής της οργάνωσης «Γειτονιές στο Πόδι», που έχει πάνω από 2.000 συλλογικές κουζίνες στην Αργεντινή.
Το μέγεθος της αποτυχίας περιγράφεται γλαφυρά σε συνέντευξη που δημοσίευσαν οι Financial Times:
«Δεν θα ξεχάσω ποτέ ότι ο Μάκρι υποσχέθηκε να εξαλείψει τη φτώχεια», έλεγε ένας μικροεπιχειρηματίας της Λα Ματάντζα και με πικρία πρόσθετε: «Μάλλον αυτό σήμαινε πως θα πεθάνουν οι φτωχοί, εφόσον μας σκοτώνει έναν έναν».
Η «επανάσταση της χαράς» μετατράπηκε σε «επιστροφή στην πείνα».
Στη σημερινή Ελλάδα, το μέλλον είναι άγνωστο. Σίγουρα οι Ελληνες εύχονται ο πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του να καταφέρουν να έχουν και «την πίτα ολόκληρη» –και μεγαλύτερη με 4% τον χρόνο– και τον «σκύλο χορτάτο». Αλλά επειδή στη ζωή τα όνειρα και οι προσδοκίες των αδυνάτων –σχεδόν πάντα– διαψεύδονται, το μόνο που μπορούμε είναι να παρακαλάμε –ή και να προσευχόμαστε– να μη ζήσουμε τη στιγμή που οι Financial Times σε ανταπόκριση από την Αθήνα θα γράφουν για τη μιζέρια που μοίρασε απλόχερα με την πολιτική του...
Γιάννης Σιώτος
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου