Για πολλούς είναι το ετήσιο, σταθερό ραντεβού τους που, ως μέλη της ΚΝΕ, οφείλουν να τηρούν σχεδόν με ευλάβεια. Για αρκετούς είναι μια...
ευκαιρία να περάσουν όμορφα, δημιουργικά και ίσως να προβληματιστούν πάνω σε μια σοβαρή ιδεολογική τοποθέτηση δεκαετιών, αυτή του σοσιαλισμού-κομμουνισμού. Ισως υπάρχουν και κάποιοι που απλά «πάνε για να δουν».
Υπάρχουν ωστόσο αρκετοί που ήταν, έδρασαν, έστησαν, ξέστησαν, οργάνωσαν και ακόμη κι αν κάποιοι από αυτούς δεν ανήκουν πλέον στο ΚΚΕ, θυμούνται πολύ γλαφυρά όλο εκείνο τον δημιουργικό αναβρασμό που ξεκίνησε με το 1ο Φεστιβάλ ΚΝΕ-Οδηγητή, τον Σεπτέμβρη του 1975, έναν μόλις χρόνο μετά τη χούντα.
Σε αυτούς απευθυνθήκαμε, όπως φυσικά και στα ίδια τα αρχεία του κόμματος, καθώς φέτος το φεστιβάλ κλείνει τα 45 του χρόνια. Η ίδια η ΚΝΕ είναι ελάχιστα «μεγαλύτερη»: μόλις 51 ετών.
Πέρυσι γιορτάσαμε τα 100 χρόνια ΚΚΕ και τα 50 της ΚΝΕ και φέτος ήδη έχουν ξεκινήσει οι προφεστιβαλικές εκδηλώσεις ανά την Ελλάδα, που θα καταλήξουν στο μεγάλο 45ο Φεστιβάλ ΚΝΕ-Οδηγητή, στις 20, 21 και 22 Σεπτέμβρη στο πάρκο «Αντώνης Τρίτσης», στο Ιλιον.
ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ
Γιώργος Κ. «Ηταν “άνοιγμα”...»
Με όσους συνομιλήσαμε, όλοι κατέληξαν ακριβώς στο ίδιο συμπέρασμα: τα πρώτα φεστιβάλ της ΚΝΕ, κυρίως τα πρώτα 10 χρόνια και σίγουρα έως τη μεγάλη κρίση του ‘89, ήταν κάτι το ασύλληπτο. Τόσο σε σχέση με το μέγεθος της συμμετοχής όσο και των ίδιων των διοργανώσεων. «Θυμάμαι ότι το ‘75 το πλήθος ήταν τεράστιο», μας λέει ο Γιώργος Κ., πρώην μέλος της ΚΝΕ. « Γενικά από το ‘75 έως το ‘85 υπήρχε μια συνεχής αναβάθμιση κυρίως στο πολιτιστικό κομμάτι, καθώς τότε το ΚΚΕ έκανε διάφορα ανοίγματα. Μέχρι και αφιέρωμα στον Χατζιδάκι έγινε. Σε όλη τη διαδικασία, από τα εισιτήρια μέχρι το στήσιμο του φεστιβάλ και την καλλιτεχνική του επιμέλεια, συμμετείχαν εκατοντάδες νέοι! Ηταν σχεδόν φαραωνικό όλο αυτό: από απλά μέλη που κολλούσαν αφίσες έως τους μηχανικούς, τους τεχνικούς και φυσικά τους καλλιτέχνες.
Λογότυπο από την έβδομη διοργάνωση
Δεν θα ξεχάσω στο 9ο Φεστιβάλ, το ‘83: είχαν στήσει μια τεράστια κατασκευή που ήταν μια σπείρα. Μας είχε κάνει τόση εντύπωση. Συμβόλιζε τη σπειροειδή εξέλιξη της Ιστορίας και στα μάτια μας φάνταζε τρομερή! Πάντα υπήρχαν φυσικά και οι προφεστιβαλικές εκδηλώσεις ανά την Ελλάδα που δεν ήταν μόνο πολιτικές αλλά έφεραν και σημαντικό πολιτιστικό αποτύπωμα. Το πιο ενδιαφέρον ίσως να ήταν και αυτό: το καλλιτεχνικό κομμάτι.
Ειδικά τα πρώτα χρόνια υπήρχε μια αρκετά ενδιαφέρουσα μουσική αναζήτηση. Είχαν έρθει, θυμάμαι, σπουδαίοι καλλιτέχνες, διεθνώς αναγνωρισμένοι: το συγκρότημα του Μπομπ Μάρλεϊ, η Μερσέντες Σόσα (στο 12ο, το 1986). Εως και το ροκ άρχισε να εμφανίζεται κάποια στιγμή, αν και ως “αμερικανόφερτο” είχε δεχθεί σκληρή κριτική από το ΚΚΕ (η Μαρία Δαμανάκη είχε γράψει ένα σχετικό άρθρο ενάντια, ωστόσο το ροκ μπήκε στο φεστιβάλ). Αργότερα όμως, έγινε ένα άνοιγμα.
Πέρα από τη μουσική, υπήρχαν και δεκάδες άλλα πολιτιστικά πράγματα: θεατρικά, εικαστικά κ.ά. Μπορεί να μην τα χαρακτήριζες πρωτοποριακά, αλλά ήταν σίγουρα πέρα από τα στερεότυπα που έχουμε στο μυαλό μας για το ΚΚΕ και την ευρύτερη κουλτούρα του. Στο όνομα, δηλαδή, της προσέγγισης της νεολαίας γίνονταν ανοίγματα...»
Σύμβολο της σπειροειδούς εξέλιξης της Ιστορίας στο ένατο Φεστιβάλ
Για να διαβάσετετ ολόκληρο το κείμενο της Νόρας Ράλλη, πατήστε ΕΔΩ...
πηγη efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου