Κάπνισα κι εγώ στο Μαξίμου...

Νόρα Ράλλη

Θα μου πεις, όλοι το έλεγαν. Ελα, όμως, που αν μου 'λεγες ότι στο κέντρο μιας συμπαντικής μαύρης τρύπας ανακάλυψαν έναν με φακό, να ψάχνει πού είναι ο διακόπτης, πιο πιθανό θα μου φαινόταν.

Θα μου πεις, όλοι το περίμεναν. Ελα, όμως, που αυτή η...
διεστραμμένη (και κατεστραμμένη μη σου πω) από Διαφωτισμό και νεωτερικότητα λογική μου, πέρα από τάσεις και επαναστάσεις, (δυσ)λειτουργίες και ιδεολογίες, δεν μπορούσε ν' αποδεχθεί το γεγονός πως είναι λογικό αυτός που σου έχει βάλει φωτιά στο σπίτι, θα επανέλθει ως «ιππότης του Ελέους», γιατί ο άλλος, καθώς έσβηνε τη φωτιά, σου έβρεξε τις κουρτίνες!

Θα μου πεις, δεν πας καλά. Αυτό μάλιστα. Να το δεχθώ. Οχι μόνο θα το δεχθώ, θα υπερθεματίσω κιόλας. Συμπαραστάτης μου σε αυτή την προσπάθεια ο ένας, ο εις, ο άλλος κανείς, Αλέξης Κούγιας.

Το λέω εξαρχής: Ο άνθρωπος είχε δίκιο. Οχι στα όσα έλεγε, αλλά στα επιχειρήματα που χρησιμοποίησε για τα όσα έλεγε. Τον κάλεσε γνωστός δημοσιογράφος στο TV, το βράδυ των εκλογών. Και τι είπε; Πως τον ΣΥΡΙΖΑ τον ψήφισαν οι Ρομά, «αυτοί με τις ιδιαιτερότητες», «οι ταλαιπωρημένοι των φυλακών» (αυτό πολύ μ' άρεσε, γιατί πράγματι δεν ταλαιπωρούνται όλοι στις φυλακές) και οι «λαθρομετανάστες». Και πως δεν είναι δυνατόν η ψήφος αυτών ν' αξίζει το ίδιο με την ψήφο «του υγιούς κομματιού της κοινωνίας». Δεν είναι όλες οι ψήφοι ίσες, πώς να το κάνουμε! Κάποιες είναι αρρωστημένες, άλλες υγιείς. Ε, δεν θα βάλει στο ίδιο τσουβάλι την παρφουμαρισμένη με Σανέλ μασχάλη της Εκαλιώτισσας με την πατούσα του λε ζυφτ!

Ο δημοσιογράφος που τον κάλεσε δεν άντεξε. Τι φασιστικά πως ήταν αυτά που λέει, του είπε, τι τρομερά, τι πως δεν περίμενε να τ' ακούσει από έναν διαπρεπή δικηγόρο. Επειδή, όμως, ο εν λόγω εκτός από διαπρεπής είναι και ξουράφα σκέτη, του απάντησε όπως έπρεπε: «Αυτές είναι οι απόψεις μου διαχρονικά. Επειδή είμαι αυτός που είμαι και επειδή έχω αυτές τις απόψεις με καλέσατε απόψε εδώ».

Ακριβώς! Επειδή είναι αυτές οι απόψεις του διαχρονικά και επειδή είναι αυτός που είναι τον κάλεσαν. Για να πει ακριβώς αυτά, τον κάλεσαν. Ποιος απ' τους δύο ήταν ο υποκριτής τελικά; Βέβαια, κάπως λίγο μπερδεύτηκε ο εν λόγω, καθώς είπε και πως πάντα ήταν Αριστερός, αλλά εδώ η μισή Ελλάδα, μετά τη χούντα, αριστερή δήλωνε και την ίδια στιγμή χειροκροτούσε τον Καραμανλή που ήρθε να της φέρει τη δημοκρατία(!). 'Η μήπως επί Τσίπρα δεν ξανάγιναν όλοι οι Ελληνες αριστεροί; Κάποιοι ήταν, άλλοι έγιναν, αρκετοί ήρθαν κι απόγιναν: η αριστεροσύνη έμπαινε κι έβγαινε στη ζυγαριά καθ' εκάστην και αργία και μας ζαλίσανε, μην πω τι μας ζαλίσανε, για το ποιος είναι πιο αριστερός. Και λίγο μετά, ήρθε ο Μητσοτάκης.

Είπα Μητσοτάκης και θυμήθηκα: δύο χρόνια μετά τη δολοφονία του Λαμπράκη (που δεν πρέπει να θυμόμαστε, κατά Κυριάκο, γιατί παλιά, πολύ παλιά έγινε), τότε, λοιπόν, το 1965, οργανώθηκε μια πρώτης τάξεως προβοκάτσια. Ο Γεώργιος Παπαδόπουλος την οργάνωσε. Ζάχαρη έβαλε στα ρεζερβουάρ των τανκς στον Εβρο και μπαγλαρώσανε ως «υπευθύνους» κάτι κομμουνιστές φαντάρους. Κι όταν λέω μπαγλαρώσανε, εννοώ ανακρίσεις ημερών με φρικτά, θα μπορούσε να πει κάποιος, βασανιστήρια -ξέρετε, τα γνωστά: γρονθοκοπήματα, κλοτσιές, στέρηση νερού, κρέμασμα από δοκάρι της οροφής, βούλιαγμα στο φρεάτιο του βόθρου... Μέχρι το '67 ένα απ' αυτά τα παιδιά ακόμη στη φυλακή ήταν, σε ημίτρελη από το ξύλο κατάσταση, κι ας είχε αποδειχθεί, ήδη από το '65, πως το σαμποτάζ το είχε κάνει ο ίδιος ο Παπαδόπουλος.

Είχε βγει τότε ο Ηλιού στη Βουλή και είχε πει το εξής προφητικό για τον σαμποτέρ: «Να μη δύναται ο οιοσδήποτε προβοκάτορας στρατοκράτης μέλος χούντας να συγκλονίση μίαν νύκτα την χώρα με ομαδικάς συλλήψεις!». Και λίγο μετά, ήρθε ο Παπαδόπουλος.

Ξέρουμε. Πάντα ξέρουμε. Πολύ καλά ξέρουμε. Και ποιον «καλούμε» και γιατί.

ΥΓ: Κάπνισα κι εγώ στο Μαξίμου. Δυστυχώς όχι απ' το καλό. Απ' το κανονικό...

efsyn.gr