Mικρή είχα ένα φοβερό συνήθειο. Κάθε φορά που έβλεπα φίλο ή γνωστό των γονιών μου που δεν τον είχα ξαναδεί, ρωτούσα δυνατά: «Μήπως είσαστε του ΚΚΕ;» Για να μπει κάποιος σπίτι μας έπρεπε να...
περάσει από έλεγχο κοινωνικών φρονημάτων Μαρακίου. Ματαίως μου εξηγούσε ο πατέρας μου ότι πρέπει να σταματήσω αυτό μου το τροπάρι. Οι περισσότεροι..
γελούσαν, ένας δεξιός πελατάρας του δεν ξαναπάτησε ποτέ το πόδι του στο γραφείο κι η διπλανή μας η μητσοτακική ξίνιζε το μούτρο της, όποτε με έβλεπε.
Μια Κυριακή -ήμουν κοντά τεσσάρων ετών σποράκι- περιμέναμε κόσμο στο σπίτι, μου είχε κοτσάρει η μαμά το κόκκινο το βελούδινο φόρεμα με το φιόγκο που μ’ έσφιγγε και έκανα το θυρωρό. Εμφανίστηκε κάποια στιγμή στην πόρτα ένας θεόρατος μουστάκιας. «Μήπως είσαστε του ΚΚΕ;», τσιροβόλησα εγώ, «Αν είμαι, λέει…», είπε ξεκαρδισμένος και με σήκωσε ψηλά. Ήταν ο Χαρίλαος Φλωράκης.
Μαρία Παρέντη / katiousa
zoornalistas
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου