«Επιτελικό κράτος» σε ασφυκτικό έλεγχο...

Από τις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, στην κορύφωση της νεοφιλελεύθερης απορρύθμισης, κυρίαρχο μοτίβο διεθνών οργανισμών, τεχνοκρατών, δεξαμενών σκέψης, αλλά και των...
θεσμικών οργάνων της Ε.Ε. ήταν η λεγόμενη «αποπολιτικοποίηση» του κράτους. Καρπός αυτής της αντίληψης ήταν οι περίφημες ανεξάρτητες αρχές και άλλες μορφές αυτονόμησης κρατικών μηχανισμών, στο όνομα της διαφάνειας, της καταπολέμησης της διαφθοράς, της προστασίας του κράτους από τις αναταράξεις του πολιτικού κύκλου.

Θεωρητικά η (νεο)φιλελεύθερη Νέα Δημοκρατία θα έπρεπε να υπερασπίσει αυτή την αντίληψη. Χθες με δύο προεδρικά διατάγματα κατάργησε την αυτοτέλεια τεσσάρων κρίσιμων ελεγκτικών σωμάτων, με κορυφαία το Σώμα Επιθεωρητών Εργασίας (ΣΕΠΕ) και το Σώμα Δίωξης Οικονομικού Εγκλήματος (ΣΔΟΕ), με γνωστό ρόλο στην αντιμετώπιση της εργοδοτικής παραβατικότητας, της μαύρης εργασίας, της φοροδιαφυγής, του λαθρεμπορίου, του οικονομικού εγκλήματος.

Οι ειδικές γραμματείες των δύο σωμάτων καταργούνται, υποβαθμίζονται σε απλές διευθύνσεις και τίθενται υπό τον έλεγχο των πρόσφατα διορισμένων γενικών γραμματέων Εργασίας και Φορολογικής Πολιτικής αντίστοιχα. Γιατί άραγε; Το ερώτημα είναι ρητορικό. Ολοι θυμούνται την προεκλογική «δέσμευση» του Κυρ. Μητσοτάκη, που ανταποκρινόμενος στα «παράπονα» επιχειρηματιών του τουριστικού κλάδου υποσχέθηκε να κόψει τους πολλούς ελέγχους.

Το πρώτο που κάνουν είναι να κλείνουν το μάτι σε όσους βολεύονται με τις συνθήκες εργασιακής ζούγκλας και φορολογικής ασυδοσίας, ένα σήμα μεροληψίας υπέρ της επιχειρηματικής ελίτ που απεχθάνεται τους ελέγχους. Το δεύτερο είναι ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη προωθεί τον ασφυκτικό πολιτικό έλεγχο του κρατικού μηχανισμού.

Η περί «επιτελικού κράτους» αντίληψη της Ν.Δ. αποκαλύφθηκε ήδη από τις πρώτες μέρες, με τη θέσπιση της επιτήρησης ακόμη και των υπουργών από τρεις Γενικές Γραμματείες απόλυτα ελεγχόμενες από τον πρωθυπουργό. Η τακτική αυτή τώρα επεκτείνεται σε νευραλγικές κρατικές δομές, των οποίων μάλιστα η διοικητική αυτοτέλεια παρακολουθείται όχι μόνο από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, αλλά και από διεθνείς οργανισμούς που βαθμολογούν τη διαφάνεια, την αμεροληψία, τη θωράκισή τους απέναντι σε κέντρα πολιτικής και οικονομικής ισχύος.

Από αυτά τα χαρακτηριστικά αντλούν τη δύναμή τους δημοφιλή ελεγκτικά σώματα, όπως η αμερικανική IRS ή το πανίσχυρο σώμα επιθεωρητών εργασίας της Γαλλίας. Εμείς δεν έχουμε αμφιβολίες γιατί η κυβέρνηση κάνει αυτές τις εξόφθαλμες επιλογές. Αναρωτιόμαστε μόνο πώς θα τις εξηγήσει στους εκπροσώπους των θεσμών...

efsyn.gr