κυρίας Δόμνας Μιχαηλίδου (https://www.imerodromos.gr/psychika-nosoydes-osoi-den-xechname/), το σχήμα έχει ως εξής:
Όσοι αγωνίστηκαν κατά της χούντας κι αφού πρώτα μεγαλοποίησαν τον αγώνα τους εναντίον της, απ’ όταν έπεσε η δικτατορία βιώνουν την «απώλεια» αυτού του (μεγαλοποιημένα) ένδοξου παρελθόντος τους. Συνεπεία τούτου λειτουργούν ως «ψυχικά νοσούντες» αφού η… απώλεια της χούντας βιώνεται εκ μέρους τους σαν απώλεια του δικού τους (μεγαλοποιημένα) ένδοξου εαυτού. Ως εκ τούτου αυτοί οι άρρωστοι (οι «ψυχικά νοσούντες») έφτιαξαν μια «απατηλή Ιστορία» για να μπορούν να ζουν εντός της. Όμως, η ιστορία που κατασκεύασαν, δια της μετατροπής της σε «συλλογικό ιστορικό αφήγημα» – και ένεκα της αδυναμίας της Δεξιάς να φτιάξει τη δική της ιστορία μετά τον Εμφύλιο – μετατράπηκε, ταυτόχρονα, σε «συλλογική ψυχική νόσο» για όλη την κοινωνία.
Λαμπρά.
Αυτό το εκρηκτικής ευφυΐας ιατρικο-πολιτικό πατριδογνωμόνιο – που την ιδιοκτησία του όσον αφορά το «δημοκρατικό» του περιεχόμενο (δεν έχουμε καταλάβει αν και ως προς την μπουρδολογική του απόδοση) έσπευσε να αναλάβει ο κύριος Απόστολος Δοξιάδης – κουβαλάει μια πολύ προσωπική πινελιά της κυρίας υπουργού:
Είναι νοητικό απόσταγμα που, πέραν των δοξασιών του Δοξιάδη, πηγάζει και από την «προσωπική (της) εμπειρία», όπως είπε και όπως μπορεί να διαπιστώσει ο θεατής-ακροατής των λεγομένων της.
Με άλλα λόγια, η κυρία Μιχαηλίδου μας συστήθηκε ως συνιδιοκτήτρια – τουλάχιστον – του κλαμπ που ενδεχομένως θα επιθυμούσε να περάσει τους «ασθενείς» από κάποιου τύπου ψυχιατρικό ρεκτιφιέ…
Κατόπιν τούτων και δεδομένου ότι η κυρία Δόμνα είναι υπουργός, συνεπώς οι αντιλήψεις της περί «υγειών» και «νοσούντων» αφορούν όλη την κοινωνία (σε αντίθεση με τον Δοξιάδη που το πολύ – πολύ η αναλυτική σπουδαιότητά του πέραν από τον ίδιο να αφορά και μερικούς «ψυχιάτρους» φίλους του), τίθενται ορισμένα ερωτήματα:
Τα όσα λέει και πιστεύει το κυβερνητικό στέλεχος, σε πιο βαθμό άραγε αντανακλούν σε πολιτικές που τόσο στο επίπεδο της ουσίας όσο και στο επίπεδο της διαδικασίας, θα μπορούσαν να βελτιώσουν την κατάσταση των «ψυχικά νοσούντων»;
Δια ποιάς μεθόδου «θα γίνουν καλά» αυτοί οι «άρρωστοι» άνθρωποι και κυρίως η «νοσούσα» κοινωνία; Ένα «ηλεκτροσόκ» προπαγάνδας, για παράδειγμα, θα τους συνέτιζε; Η’, ακόμα καλύτερα, η καταφυγή στη «λοβοτομή» του ξαναγραψίματος της Ιστορίας – κατά τα εγκεκριμένα – θα βοηθούσε;
Το θέμα, βέβαια, δεν είναι να σκεπάσουμε το πρόβλημα. Είναι να το εξαλείψουμε. Επομένως – την προσοχή σας παρακαλώ – τι θα λέγατε να «γιατρέψουμε» απολύτως τους «πάσχοντες». Να βρούμε εκείνο το κοκτέιλ «φαρμάκων» που θα κάνει τις «απώλειες» να καλύπτονται. Που θα καθιστά περιττές τις αναμνήσεις, ώστε οι «νοσούντες» να μην χρειάζεται να «αναπολούν» κανένα χουντικό παρελθόν.
Προϋπόθεση, φυσικά, της γιατρειάς είναι να φροντίσουμε τους «ψυχικά νοσούντες» έτσι ώστε να μην νιώθουν την «απώλεια» της δικτατορίας. Κι αφού δεν μπορούμε, ούτε θέλουμε, να ξαναφέρουμε τη δικτατορία για να τους καλύψουμε το κενό, ίσως να κάνουμε κάτι πιο… δημοκρατικά κομψό. Εξηγούμαστε: Θα ήταν, για παράδειγμα, ενδεδειγμένη «αγωγή» (τι λέτε κι εσείς κ.Δοξιάδη;) η – τηρουμένων των αναλογιών και των εποχών – εφαρμογή μιας πολιτικής και κοινωνικής προσομοίωσης του τότε στο σήμερα; Μια πολιτική τέτοιας και τόσης κοινοβουλευτικής «μαυρίλας», δηλαδή, μέσω της οποίας οι «γιατροί» θα απάλλασσαν τους «ψυχικά νοσούντες» από την καταφυγή στο ένδοξο παρελθόν. Πως; Μα, προσφέροντας στην «συλλογικά ψυχικά νοσούσα» κοινωνία ένα ισχυρό αντίδοτο: Το πεδίο, τις συνθήκες και τις αιτίες για να αναπτύξει ένα ένδοξο (αν μας εννοείτε κυρία Μιχαηλίδου) παρόν! Ε;…
Νίκος Μπογιόπουλος
imerodromos.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου