Νέος, σκληρός, δεξιός λαϊκισμός...

Γιώργος Σταματόπουλος

O έως πρότινος δημοσιογράφος Μπάμπης Παπαδημητρίου επέλεξε να μετακομίσει στον χώρο της πολιτικής [άλλος σωτήρας της χώρας μας βρήκε].

Με γεια του και χαρά του βεβαίως, η...
δημοκρατία είναι «ανοιχτή» σε όλους, κυρίως σε αυτούς που έχουν τη μύτη ψηλά και θεωρούν εαυτούς ανώτερους των συναδέλφων τους. Ας φανταστούμε σε τι κόσμο ζούσε ώς τούδε ο καψερός, τι κουβαλούσε μέσα του, στην ψυχούλα του και στο μυαλό του.

Στο δικό του προφανώς θολωμένο μυαλό έβλεπε οράματα και θάματα να συμβαίνουν στα «υπόγεια» του Μαξίμου: πλέμπα δημοσιογράφων να λείχει τα υποδήματα ενοίκων του κτιρίου, βαρεμένους από την κατανάλωση χασίς και άλλα φαιδρά, αναρμόζοντα για έναν «δανδή» του Κοινοβουλίου. Πώς ξέπεσε έτσι ο νέος πολιτικός είναι απορίας άξιον -αλλά έως εκεί, ούτε βήμα παραπέρα σε ό,τι αφορά την αφεντιά του.

Χαμηλών τόνων τάχα, ήρεμος στο αντισυριζαϊκό του μένος, χαμογελαστός, ευδιάθετος ανάμεσα στο οικείο περιβάλλον με τους συναδέλφους του στον ΣΚΑΪ, χαμηλού επιπέδου χιούμορ με τον έτερο Καππαδόκη Αρη Πορτοσάλτε, μιλάει πλέον από θέσεως εξουσίας. Και πρωτύτερα είχε την εξουσία του γυαλιού, που ίσως είναι μεγαλύτερη από αυτή του Κοινοβουλίου, αλλά τώρα μπορεί και να αποφασίζει για τις τύχες μας.

Ετσι τα κατάφερε ο ΣΥΡΙΖΑ με την ανερμάτιστη και λαϊκίζουσα πολιτική του. Τώρα μας ήρθαν βελτιωμένοι λαϊκιστές, γαλλοτραφείς μάλιστα απ’ ό,τι διαβάζω. Αμα είσαι δεξιός παλαιάς κοπής, είσαι εγκλωβισμένος στα πατροπαράδοτα, όσο και αν διακοσμείς τον λόγο σου με καινοφανείς εκφράσεις και «φιλοσοφία» φιλελεύθερου οικονομισμού -ο όρος προκύπτει από τη σύγχυση που επικρατεί στους κόλπους της «διανόησης» της δεξιάς παράταξης, ένα κράμα ρεαλισμού και ερμηνείας της κοινωνίας ως οικονομικής μόνο συγκρότησης-εξέλιξης.

Ο τρόπος του, η συμπεριφορά του, ο λόγος του καταδεικνύουν το θυμικό και νοϊκό πλαγκτόν των κυρίων αυτών που δυσανασχετούσαν από την αισθητική του ΣΥΡΙΖΑ και έβραζαν όμως μέσα τους επειδή το κόμμα αυτό ήταν στην εξουσία. Μα, πώς ήταν δυνατόν; Ιησούς Χριστός νικά, ίσως έψαλλε το Είναι του. Με την πρώτη ευκαιρία έδειξε το ποιόν του [τα γράμματα, εδώ, δεν ωφελούν τον φέροντα αυτά στις «αποσκευές» του, είναι άλλα που μετράνε, τα «ηθικά» γράμματα ας πούμε -αλλά πού αυτά να βρεθούνε;].

Εάν τώρα στις αρχές δεν μπορεί να τιθασεύσει τη μανία του εναντίον των αριστερών, καταλαβαίνει κανείς τι θα επακολουθήσει στην επόμενη τετραετία [εάν βεβαίως καταφέρουν να την ολοκληρώσουν, πράγμα δύσκολο απ’ ό,τι δείχνουν οι πρώτες κινήσεις]. Και τώρα θα έχουμε αυθεντικό, όχι άγαρμπο λαϊκισμό [απλώς διότι αυτό είναι η Δεξιά, δεν μπορεί να ξεφύγει από την ιδεολογία της].

Θα έχουμε δηλαδή γνήσια πανηγύρια, σκληρά και συνεχή -δεν υπάρχει και καμιά προσωπικότητα από τη νέα κυβέρνηση να διασώσει τη μετριότητα και το αντιαριστερό σαράκι που τους τρώει. Αμα αρχίσει να λαλεί και ’κείνος ο Μπογδάνος, ο κόσμος ίσως καταλάβει τι κρύβεται μέσα στη δημοσιογραφία και τι κουμάσια αυτή γεννά. Αλλά, είπαμε, τώρα είναι πολιτικοί οι άνθρωποι, πρέπει να ξεχάσουμε τη δημοσιογραφική τους ιδιότητα.

Ως πολιτικοί κρίνονται οι κύριοι αυτοί, μην παρεξηγηθούμε...

efsyn.gr