Μάτι για να δούμε τις αποκλεισμένες παραλίες, την άναρχη –θανατηφόρα όπως αποδείχτηκε– δόμηση, τις ψηλές μάντρες αποκλεισμού των ακτών, την ελλιπή, έως σαθρή, οργάνωση αντιμετώπισης του απρόοπτου.
Έπρεπε να τσακιστούν τα πόδια τής Χαλκιδικής από τη θύελλα για να δούμε –να διαπιστώσουμε– τα φωτοβολταϊκά που καλύπτουν όλη την επιφάνεια, με όλο τους το βάρος, ενός στεγάστρου κάτω από το οποίο καθόταν κόσμος.
Όλα τα βλέπουμε στο Μετά, ποτέ στο Πριν• όλοι –ή σχεδόν– ζούμε από τύχη στην Επικράτεια της Αυθαιρεσίας. Όπου τα «ό,τι να ΄ναι» αυθαίρετα είναι άπειρα, με ασύλληπτη ποικιλία.
Ο ένας γκρεμίζει ξαφνικά, μετά από χρόνια, ένα κομμάτι μάντρας της στενής λωρίδας που αποκαλούσε «αυλή» και βαφτίζει το όρυγμα, «πάρκινγκ»: μισό αυτοκίνητο στη λωρίδα που λεγόταν αυλή, μισό στο πεζοδρόμιο και όλα εντάξει, ανεμπόδιστα –ουδείς έλεγχος.
Ο άλλος ανοίγει λούνα παρκ χωρίς άδεια, βάζει παιχνίδια που στην πράξη αποδεικνύονται επικίνδυνα, φυσάει ένας δυνατός άνεμος σηκώνοντας ψηλά μια μεγάλη αερόμπαλα που είχε μέσα παιδιά και σκοτώνει ένα από αυτά. Η λειτουργία χωρίς άδεια αποκαλύπτεται, όπως πάντα στο Μετά.
Ο τρίτος οδηγούσε το πολλαπλά μεταχειρισμένο του αυτοκίνητο με τα φθαρμένα από χρόνια λάστιχα και αναπτύσσοντας μεγάλη ταχύτητα καρφώθηκε στα κράσπεδα μετά από κλατάρισμα. Επέζησε από τύχη, αυτός κι όσοι βρέθηκαν κοντά στο «ατύχημα» –που βέβαια δεν ήταν ατύχημα, ήταν πρόκληση στον θάνατο.
Εν τέλει οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, ζούμε από τύχη.
** Από τύχη δεν μας πέτυχε το τρένο στα πάμπολλα Σαββατόβραδα της ζωής μας που περνούσαμε, εμείς όλοι, με πρώτη-δευτέρα πάνω από τις γραμμές του τρένου στη διασταύρωση
Κωνσταντινουπόλεως και Ιερά Οδού ή βρισκόμασταν εκεί ακινητοποιημένοι, με αυτοκίνητα μπρος, αυτοκίνητα πίσω –καμιά γρήγορη διέξοδος από το μποτιλιάρισμα.
Αν περνούσε όλα αυτά τα Σαββατόβραδα (αλλά και άλλα βράδια) το τρένο, θα είχαμε μια μάζα από σάρκες και λαμαρίνες διαφόρων κατασκευαστών αυτοκινήτων. Από τύχη ζήσαμε• από τύχη έζησαν κι οι επιβάτες του αστικού λεωφορείου που παγιδεύτηκε, λίγο πιο πέρα, πάνω στις γραμμές τον περασμένο μήνα (εξαιτίας μποτιλιαρίσματος πάλι) και το χτύπησε τρένο!
** Από τύχη σώθηκαν φοιτητές του Μετσόβιου Πολυτεχνείου, στου Ζωγράφου, πριν μερικά χρόνια όταν έπεσα σε αίθουσα από το ταβάνι μια βαριά κατασκευή, και –φυσικά από τύχη– φοιτητές και φοιτήτριες βρίσκονταν σε μικρή ακτίνα από το αντικείμενο που υπάκουσε στη βαρύτητα και νίκησε την αντίσταση από τα προβληματικά στηρίγματα.
** Από τύχη δεν μας λιάνισε ένας από τους πολλούς και πολλές που έχουν την ανίκητη συνήθεια να μιλούν στο κινητό οδηγώντας.
** Από τύχη δεν μας βρήκε σφαίρα από μπαλωθιές, δεν μας πέτυχε βαρελότο στην Ανάσταση, δεν μας χτύπησε κλαρί σαπισμένου πλατάνου στην πλατεία του χωριού.
Βέβαια, πολλοί δεν είχαν την τύχη μας.
-Όπως τα παιδάκια στο Μενίδι και στις Θεσπιές που χτυπήθηκαν από τρελές σφαίρες παρανοϊκών εθίμων και συνηθειών.
-Όπως η μάνα και το παιδάκι που περίμεναν στο πάρκινγκ της Εθνικής οδού, μέσα στο αυτοκίνητό τους, κι εκεί τους βρήκε, με ταχύτητα 250 χιλιομέτρων, η φλεγόμενη Πόρσε.
-Όπως ο δημοσιογράφος που χτυπήθηκε από το πανίσχυρο, κορακοζώιτο, έθιμο στον ρουκετοπόλεμο της Καλαμάτας.
-Όπως πολλοί άλλοι που έχασαν τη ζωή τους γιατί είχαν την ατυχία να βρεθούν τη λάθος στιγμή στον τόπο της Αυθαιρεσίας που είναι γεμάτος από λάθη, από ανέλεγκτους και ανεξέλεγκτους.
Καλή τύχη! Μπορεί να ζούμε και από αυτήν...
Διονύσης Βραϊμάκης
harddog-sport.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου