Απόστολος Λυκεσάς
«Το μήλο αποκτά τη φήμη του όταν το τρώμε» έλεγε ο Μπρεχτ και το νόημα της φράσης το κατάλαβαν καλά τις προηγούμενες μέρες ο...
πρύτανης του ΑΠΘ, Περικλής Μήτκας και τα μέλη του τμήματος Ποιμαντορικής της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου. Βοήθησε η απόφασή του να κάνουν επίτιμο διδάκτορα τον μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Ανθιμο, πραγματοποιώντας την τελετή εν κρυπτώ και, επιπλέον, μεταβαίνοντας οι ίδιοι στο Επισκοπείο. Ο χρόνος, επιπλέον, που επιλέχθηκε για την απόδοση της τιμής κατέδειξε πως ό,τι έγινε και όπως έγινε συνέβη για να αποφευχθούν οι αντιδράσεις που είχαν ήδη ματαιώσει μία φορά την αναγόρευση αυτή πριν από δύο χρόνια.
Η παρουσία αστυνομικών δυνάμεων στο κέντρο της πόλης, γύρω από τη Μητρόπολη, ολοκλήρωσε την απεχθή εικόνα. Μόνο που τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όπως είχαν σχεδιαστεί, αφού εκτός από τη μερίδα των καθηγητών του ΑΠΘ που αντέδρασαν με δηλώσεις τους στα μέσα επικοινωνίας και στον εσωτερικό ηλεκτρονικό διάλογο, αντέδρασε και η κοινωνία. Αν και μέσα Ιουλίου, πολίτες ξεκίνησαν συγκέντρωση υπογραφών διαμαρτυρίας που είχαν φτάσει μέχρι τη στιγμή που γράφονταν αυτές οι γραμμές στον εξωπραγματικό αριθμό των 30.000 - και η συλλογή συνεχίζεται.
Ευρισκόμενος ενώπιον καταστάσεως που δεν είχε φανταστεί, ο κ. Μήτκας απάντησε αρχικά ότι ήταν «μια σεμνή τελετή που θέλαμε να την κάνουμε σε μικρό κλειστό κύκλο»! Αντιλαμβανόμενος όμως πως αυτό οδηγούσε σε αυτο-αποδόμηση, άλλαξε τακτική και απάντησε επικαλούμενος τοποθετήσεις του σε επίμαχα θέματα, το αυτοδιοίκητο του ιδρύματος και, κυρίως, «αδειάζοντας» κυριολεκτικά το Τμήμα Ποιμαντικής με το να του φορτώνει την ευθύνη για τη μυστικότητα της επιχείρησης…
Η επιστολή του πρύτανη
Με γράμμα που απέστειλε στα μέλη του ΑΠΘ, ο κ. Μήτκας θυμίζει ότι «μια από τις πρώτες υποθέσεις που έπρεπε να χειριστώ στην αρχή της θητείας μου, το φθινόπωρο του 2014, ήταν η ίδρυση της κατεύθυνσης Μουσουλμανικών Σπουδών στη Θεολογική Σχολή, υπόθεση που είχε ξεκινήσει επί της θητείας των προκατόχων μου. Οι αντιδράσεις ήταν ιδιαίτερα έντονες από μεγάλες ομάδες πληθυσμού, κυρίως εξωπανεπιστημιακές, αλλά και από πολλά μέλη της πανεπιστημιακής κοινότητας. Κατηγορίες και απειλές κάθε είδους έφταναν στο γραφείο μου. Επρόκειτο όμως για πρόταση και απόφαση της Σχολής, δηλαδή συλλογικού οργάνου, που το Ίδρυμα και ο Πρύτανης όφειλαν να σεβαστούν και να διεκπεραιώσουν. Ας σημειωθεί ότι με την απόφαση εκείνη δυσαρεστήθηκαν πολλοί, μεταξύ των οποίων και ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης».
Το επιχείρημα έχει ενδιαφέρον διότι η στάση του τότε, στάση ακαδημαϊκού δασκάλου, θα έπρεπε τώρα να αποτελεί συνηγορία κατά της επιτιμοποίησης του κ. Άνθιμου, ως πολέμιου της γνώσης. Σε άλλη περίπτωση, έχουμε ένα σόφισμα που μοιάζει με «αντίδωρο», προσπάθεια εξευμενισμού δηλαδή του δέσποτα. Προσθέτει ο κ. Μήτκας πως «σχεδόν πέντε χρόνια αργότερα οι ρόλοι έχουν αντιστραφεί. Οι υποστηρικτές εκείνης της διαδικασίας, του σεβασμού δηλαδή της αυτοτέλειας ενός Τμήματος και μιας Σχολής και της ακαδημαϊκής ελευθερίας και της απόφασης ενός συλλογικού οργάνου, έγιναν σήμερα κατήγοροι και ζητούν την κατάλυσή της».
«Ο Πρύτανης εξισώνει ατυχώς ένα καινοτόμο για τα ελληνικά δεδομένα επιστημονικό Πρόγραμμα Προπτυχιακών Σπουδών, όπως αυτό της Εισαγωγικής Κατεύθυνσης Μουσουλμανικών Σπουδών, για την ίδρυση του οποίου χρειάστηκε η έγκριση πολλών αρμοδίων φορέων -Τμήμα Θεολογίας, Σύγκλητος ΑΠΘ, Μονάδα Διασφάλισης της Ποιότητας (ΜΟΔΙΠ-ΑΠΘ), Αρχή Διασφάλισης και Πιστοποίησης της Ποιότητας στην Ανώτατη Εκπαίδευση (ΑΔΙΠ), ΣτΕ και ΥΠΕΠΘ-, με την απόφαση ενός Τμήματος και μιας αμφιλεγόμενης ως προς τους επιστημονικούς της όρους επιτιμοποίησης, η οποία έγινε εν κρυπτώ εν μέσω θέρους» σχολιάζει στην «Εφ.Συν.» η καθηγήτρια Θεολογικής του ΑΠΘ, Αγγελική Ζιάκα, που εργάστηκε σκληρά για το στήσιμο και την επιτυχία του συγκεκριμένου τμήματος.
Στη συνέχεια ο κ. Μήτκας αλλάζει και επικαλείται δύο αρχές του Πανεπιστημίου, «το αυτοδιοίκητο, μέσα από τον σεβασμό στις αποφάσεις των συλλογικών του οργάνων, και την ελεύθερη έκφραση». Όπως λέει, «ο Πρύτανης δεν διοικεί με βάση προσωπικές πεποιθήσεις και αντιλήψεις και δεν μπορεί και δεν επιτρέπεται να παρεμβαίνει σε αποφάσεις Συλλογικών Οργάνων, πέραν των προβλεπόμενων στη Νομοθεσία περιπτώσεων. Επιπρόσθετα, οφείλει να διασφαλίζει ότι μια ηχηρότερη ή πολυπληθέστερη ομάδα δεν θα επιβάλει την άποψή της σε μια μικρότερη. Και αυτό έπραξα ως Πρύτανης και στις δύο περιπτώσεις».
Η καθηγήτρια της Παιδαγωγικής Σχολής του ΑΠΘ, Ζωή Μπαμπλέκου, μιλώντας στην εφημερίδα μας, απαντά στους ισχυρισμούς του κ. Μήτκα πως «είναι θλιβερό ότι ο κ. Πρύτανης αντιλαμβάνεται τον ρόλο του στο ανώτατο αξίωμα ενός πανεπιστημίου όπως το ΑΠΘ ως εκτελεστή αποφάσεων, επικαλούμενος το αυτοδιοίκητο. Είχε δικαίωμα και υποχρέωση να φροντίσει να μη διασυρθεί το ίδρυμα από δυνάμεις που γελοιοποιούν την επιστήμη και προάγουν ρητορική μίσους. Οι σύννομοι τρόποι υπάρχουν.
Αυτοαθωώνεται
»Πολύ περισσότερο αυτό ισχύει όταν έχει αντισταθεί σθεναρά σε μετακινήσεις μελών ΔΕΠ σε άλλα ΑΕΙ, μέλη ΔΕΠ τα οποία αντιμετωπίζουν σοβαρότατα προβλήματα υγείας και επιθυμούσαν να βρίσκονται κοντά στον οικογενειακό ιστό ώστε να λάβουν στήριξη και φροντίδα. Στην περίπτωσή τους υπήρξαν θετικές αποφάσεις των οικείων τμημάτων. Πολύ φοβάμαι ότι οι μεταγενέστεροι θα θυμούνται τον κ. Πρύτανη με τη φράση «α, ήταν αυτός που έκανε τον Ανθιμο επίτιμο». Λυπάμαι πολύ γι’ αυτό». «Προφάσεις εν αμαρτίαις» προσθέτει ο Αλέξης Μπένος, καθηγητής Κοινωνικής Ιατρικής ΑΠΘ, τονίζοντας ότι και μόνο ο χρόνος και ο τρόπος που επιλέχθηκαν για την επιτιμοποίηση είναι αποκαλυπτικά.
Έσχατο αλλά όχι τελευταίο, ο κ. πρύτανης αυτοαθωώνεται ρίχνοντας τις ευθύνες στο τμήμα Ποιμαντικής, γράφοντας πως «τα διαδικαστικά (όπως ο χώρος διεξαγωγής, λόγω βεβαρημένης υγείας του τιμωμένου) όλων των τελετών αναγόρευσης είναι αποκλειστικά στην ευθύνη των Τμημάτων, με την υποχρέωση παρουσίας του Πρύτανη». Του δώσανε δηλαδή «δηλητηριασμένο μήλο»;...
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου