Ξέρω. Φοβόντουσαν κι αυτοί...

Τυπικά η απόφαση για τους καουμπόηδες στη Γαλακτοκομική Σχολή Ιωαννίνων –η ανώτερη που μπορούσε να του επιβληθεί με βάση τον Ποινικό Κώδικά– είναι καταδικαστική. Για τον...
πολύ κόσμο, γι' αυτό που λέμε Κοινή Γνώμη, είναι χάδι και επί της ουσίας αθωωτική. Ίσως αυτό έχει μεγαλύτερη σημασία από κάθε απόφαση δικαστή. Ότι δηλαδή τα καταδικασμένα μέλη τού θηριοτροφείου έχουν καταγραφεί στη λαϊκή συνείδηση ως βασανιστές ενός συνομηλίκου
τους. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη τιμωρία από το στίγμα που θα κουβαλάνε στη ζωή τους και το οποίο δύσκολα θα ξεχαστεί. Το κυριότερο: δύσκολα θα ξεχάσουν οι ίδιοι ωριμάζοντας. Τότε που αν ζούσε ο Βαγγέλης θα τον εξέφραζε αυτό που έγραψε ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος στο νέο του βιβλίο, στο «ας φυσά τώρα»: «Προσπαθώ να σκεφτώ συχνά τα πρόσωπα εκείνων που μου έκαναν bullying, τόσα χρόνια μετά. Μερικούς τους συναντώ ακόμα. Προσπαθώ να μειώσω τον αντίλαλο της κακίας τους με το να σκέφτομαι πόσα λίγα κατάφεραν στη ζωή, πόσο ασκήμυναν, πόσο δυστυχισμένοι έγιναν οι περισσότεροι. Αλλά αυτό είναι μια φτενή και λίγο ένοχη απόλαυση. Κατά βάθος, δεν με αφορά. Επίσης, δεν υπάρχει λόγος να τους ρωτήσω γιατί το έκαναν. Ξέρω. Φοβόντουσαν κι αυτοί»...

harddog