Της πραγματικότητας...

 Μερικοί, που θεωρούν αδιανόητη την επέλαση της Νέας Δημοκρατίας στις δημοσκοπήσεις, απορούν κι εξίστανται: «Μα, είναι δυνατόν ο λαός να προτιμάει αυτούς που τον οδήγησαν στα μνημόνια και στην οικονομική και πολιτισμική εξαθλίωση;».

Οι...
απαντήσεις που δίνονται δεν επαρκούν, δεν ικανοποιούν κανέναν από τους πολιτικούς αναλυτές όλου του κομματικού φάσματος. Προς θεού, μη βάλουμε στο ερμηνευτικό πεδίο την ψυχανάλυση, γιατί θα χάσουμε τ’ αυγά και τα πασχάλια -δεν είναι σχιζοφρενείς όσοι ψηφίζουν τη Νέα Δημοκρατία, απλοί ψηφοφόροι είναι, που, ως γνωστόν, άγονται και φέρονται από τους επιτήδειους [τους πιο επιτήδειους] στην πολιτική συγκυρία.

Σε αυτήν την εύλογη ερώτηση δεν έχουν κατορθώσει να απαντήσουν κυρίως οι αριστεροί αναλυτές, ίσως γιατί δεν μπόρεσαν ποτέ να καταλάβουν ότι ο κόσμος, ο πολύς κόσμος, δεν γουστάρει επαναστάσεις και ξεσηκωμούς -τη δουλίτσα του κοιτάει και την ασφάλειά του, το βόλεμά του, εάν δεν γίνεται αμέσως κατανοητό.

Είναι η πιο αθώα ερμηνεία και η πιο λαϊκή. [Αυτό, αλήθεια, πώς το παίρνει κανείς;]. Για να φτάσει ο καθείς σε αυτήν την ερμηνεία, απαιτείται προηγουμένως να αποβάλει την κοσμοεικόνα που είχε ίσαμε τώρα σχηματίσει και για τον εαυτό του και για τον λαό του. Ετσι, όμως, έρχεται σε σύγκρουση με όλη του τη ζωή -και πώς να απαρνηθείς μια ολόκληρη ζωή, βασισμένη σε ιδέες και θεωρίες και από πράξεις μηδέν;

Ο λαός. Είναι έννοια ρευστή, εύπλαστη, απροσδόκητη, απροσμέτρητη, γεμάτη εκπλήξεις και απογοητεύσεις, όπως ήταν πάντα δηλαδή, εδώ και χιλιετίες. Σημασία έχει να πιάσεις τον σφυγμό του, να καταλάβεις τον φόβο του και τα ψιχία που του αρκούν ώστε να είναι υπάκουος και τιθασευμένος -χειραγωγούμενος, καλέ. Αυτά, τα αυτονόητα, τα γνωρίζει απ’ έξω και ανακατωτά η Νέα Δημοκρατία· ο ΣΥΡΙΖΑ άργησε κάπως να το καταλάβει και, όταν το κατάλαβε, έπαιξε χονδροειδώς στο ίδιο τραπέζι, φάνηκε πρωτόγονος [και μάλλον ήταν].

Η πραγματικότητα. Η άγνοια της πραγματικότητας, αυτό είναι το μέγιστο θέμα για την Αριστερά κυρίως. Κοινός νους είναι αυτό που χρειάζεται στην επίλυση των πολύπλοκων προβλημάτων που προκύπτουν από τη συγκρότηση της κοινωνίας, από τις συγκρούσεις που λαμβάνουν χώρα στο εσωτερικό της και από τη διακυβέρνησή της.

Δέον όπως ληφθούν υπ’ όψιν η ψυχραιμία, η νηφαλιότητα και η σύνεση -και βεβαίως το ήθος και το σθένος όταν απαιτείται να ληφθούν κρίσιμες πολιτικές και εθνικές αποφάσεις. Καλός είναι ο Μαρξ και οι επίγονοί του για μερικές προσεγγίσεις στην οικονομία, αλλά δεν είναι και πανάκεια, όπως ακόμη θεωρούν πολλοί από τους αναλυτές και διανοητές της Αριστεράς -έως και ο νόμος της αδράνειας παίζει ρόλο στη διαμόρφωση των κοινωνιών, πώς να το κάνουμε.

Μη νομίζουν αυτοί οι Αριστεροί ότι είναι οι ξεχωριστοί και οι ξερόλες -κουράστηκε ο κόσμος από αυτήν τους την οίηση, γι’ αυτό εξάλλου έχει πάψει να τους δίνει σημασία [και ίσως να τους βλέπει και με κάποιο οίκτο]. Το θέμα είναι αυτοί τι [θα] κάνουν.

Γιώργος Σταματόπουλος

efsyn.gr