Εύκολα τώρα που συμπληρώνονται 25 χρόνια από τον θάνατό του μπορώ να καταλάβω γιατί εξακολουθούμε να έχουμε ανάγκη από ανθρώπους σαν αυτόν, για την...
ακρίβεια, γιατί τους έχουμε ανάγκη περισσότερο από κάθε άλλη φορά, από τότε τουλάχιστον που εγώ θυμάμαι τον εαυτό μου. Εκείνο όμως που πρέπει να αναρωτηθούμε, είναι πώς εμείς θα αντιδρούσαμε αν είχαμε σήμερα έναν Χατζιδάκι! Να υποθέσω με ακόμα μεγαλύτερη σφοδρότητα από όσο είχαν αντιδράσει τότε, όταν επιχειρούσαν να τον εξευτελίσουν μέσα από την «Αυριανή»;
Πώς θα αντιδρούσαμε σήμερα απέναντι σε έναν άνθρωπο με ρηξικέλευθη, κοφτερή, προοδευτική σκέψη που δεν θα μασούσε τα λόγια του, που με θάρρος θα έβγαινε μπροστά και θα κατήγγειλε τα κακώς κείμενα, και που θα πρότασσε την αξιοπρέπεια του στην περιρρέουσα χυδαιότητα και ευτέλεια;
Πόσο πρόθυμοι θα ήμασταν να ακούσουμε μια φωνή σαν τη δική του που δεν θα μας χάιδευε τα αυτιά αλλά θα μας έθετε προ των ευθυνών μας; Πόσο ψύχραιμα θα διαχειριζόμασταν, εμείς που έχουμε γίνει τόσο επιθετικοί, οξύθυμοι και ερειστικοί, την ενόχληση ή και τον θυμό μας σε περίπτωση που θεωρούσαμε πως θιγόμασταν από τα σχόλιά του;
Θα τον αντιμετωπίζαμε τουλάχιστον με τον σεβασμό που του αρμόζει, ή θα σπεύδαμε να τον αμφισβητήσουμε, να τον κακοχαρακτηρίσουμε, να τον αποκαθηλώσουμε στολίζοντάς τον με τους πιο αγενείς επιθετικούς προσδιορισμούς όπως έχουμε κάνει κατά καιρούς με ανθρώπους σαν την Κική Δημουλά, τον Μίκη Θεοδωράκη, την Ελένη Γλύκατζη Αρβελέρ όταν είπαν κάτι που δεν μας άρεσε;
Αναρωτιέμαι ακόμα και αν η μουσική του θα μπορούσε να γίνει κατανοητή σε γενιές εθισμένες στο πολύ κακό τραγούδι. Κοντολογίς το ερώτημα δεν είναι αν έχουμε ανάγκη τον Χατζιδάκι, αλλά αν αντέχουμε σήμερα έναν Χατζιδάκι. Η απάντησή του συνεπάγεται μια γενναία και φοβάμαι οδυνηρή απόπειρα αυτοκριτικής.
Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο του Κοσμα Βίδου, ΕΔΩ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου