επερχόμενες βουλευτικές εκλογές.
Θα χάσουν λέει τις δουλειές τους, θα απολυθούν κατά δεκάδες οι δημόσιοι υπάλληλοι, θα γεμίσει με ένστολους η Αθήνα, θα στερηθούν οι φυλακισμένοι το προνόμιο (;) των αδειών, θα απαλλαγούν από βαριά φορολογία οι εκλεκτοί επιχειρηματίες, θα γυρίσουμε πίσω ως χώρα, θα μπουν τα τανξ στην ΕΡΤ. Δεν είναι έτσι τα πράγματα αλλά και να είναι ας κρατήσουν τον τρόμο για τον εαυτό τους και ας μην τον διασπείρουν στον δημόσιο χώρο.
Και τέλος πάντων πού έχει φτάσει η χώρα, σε ποιον ιδανικό τόπο, ώστε να φοβόμαστε μη χάσουμε αυτόν τον τόπο; Μήπως είχαμε αγγίξει το ιδεώδες και δεν το πήραμε χαμπάρι; Μήπως εψαύσαμε την ισηγορία, την ισονομία, την ισοπολιτεία, μπας και φτάσαμε στο πεδίο της κοινωνικής δικαιοσύνης αλλά ήμασταν αναίσθητοι και κουμπούρες και δεν το αντιληφθήκαμε;
Για κάτι που θα έπρεπε όντως να ανησυχούν, στο ενδεχόμενο να κυβερνήσει με αυτοδυναμία η νυν αντιπολίτευση, αυτό είναι η εκδικητικότητα [και η λύσσα] που διακατέχει πολλούς από αυτό το κόμμα, κυρίως κάποιους που προέρχονται από νεοφασιστικά λημέρια [και ας ωρύονται τώρα για φιλελευθερισμούς και τάχα πίστη στους δημοκρατικούς θεσμούς -και δεν αναφέρομαι μόνο στους Βορίδηδες και Αδώνιδες και Σαμαράδες· τον τελευταίο τον είχαμε, ποιος να το φανταζόταν ποτέ, και πρωθυπουργό...].
Δεν διαφέρει και πολύ η αισθητική ενίων εξ αυτών από όσους από την κυβέρνηση κατασπάραξαν αυτήν την αισθητική, την καταξέσκισαν και την πέταξαν με αναίδεια πάνω μας. Αυτοί οι μερικοί έχουν καταδείξει με τη συμπεριφορά τους και τις κραυγές τους στα τηλεοπτικά κανάλια ότι θα είναι ίδιοι και χειρότεροι, απεχθέστεροι -βάρβαροι, εάν δεν έγινε κατανοητό.
Να δούμε τότε τι θα λένε οι «αισθητιστές», που υπερασπίζουν σήμερα τα «δίκαια» της Νέας Δημοκρατίας με τόση ζέση [και φανατισμό, αλλά κρυφόν...]. Ο στυγνός κομματισμός δεν κάνει καλό στη δημοκρατία, όπως και ο οπαδισμός.
Εχουμε φτάσει στο σημείο, εποχές που είναι, να αντιπαρατιθέμεθα με ποδοσφαιρική νοοτροπία -ή θα κερδίσει η ομάδα μας ή αλλιώς ας καεί η οικουμένη. Φίλος, οπαδός του ΣΥΡΙΖΑ, μου εκμυστηρεύθηκε προσφάτως ότι, ναι, είναι ένας ταλιμπάν, εν γνώσει του, επειδή δεν ανέχεται να επανακάμψει η Νέα Δημοκρατία και να μας διοικήσει -«αυτό πού το πας;», μου λέει. Δεν ήθελε να ακούσει τίποτα σε αντιρρήσεις μου. «Τις ξέρω, τις διαβάζω, αλλά δεν είναι ώρα για τέτοιες λεπτομέρειες», με αφοπλίζει. Για φαντάσου -λεπτομέρειες!
«Με τέτοια λογική απομακρύνεται κάθε μορφή συναίνεσης -δεν λέω ομόνοιας, αλλά ένας στοιχειώδης διάλογος φαντάζει απαραίτητος» προσπάθησα να αρθρώσω. Παραλίγο να μη μου μιλήσει για όλη την υπόλοιπη βραδιά. «Δεν κάνεις διάλογο με τους φασίστες» προσπαθεί να με αποστομώσει, αλλά επιμένω.
«Εχω φίλους δεξιούς -του λέω- που είναι σοβαροί άνθρωποι, μετριοπαθείς· δεν είναι, καλά και σώνει, φασίστες». Δεν ήθελε να ακούσει τίποτα, οπότε «άλλα λόγια, ν’ αγαπιόμαστε». Πόσο θα διαρκέσει η συρρίκνωση της πολιτικής; Πόσο η απομάγευσή της;..
Γιώργος Σταματόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου