Μια κατσαρίδα για συντροφιά...

Αίφνης γέμισε το TL μου με περιπέτειες γυναικών με κατσαρίδες. Μικρό, #true_story. Δεν θα ήμουν ούτε 25 όταν διάβασα το "Πρόβες θανάτου" του Κώστα Μαρδά, όπου παρουσιάζει την...
ιστορία του Αλέξανδρου Παναγούλη. Ασχετο; Οχι. 

Οταν ήταν στην απομόνωση στο Μπογιάτι, και έτρωγε ολημερίς ξύλο από τους στρατόκαυλους της χούντας, προσπαθούσε να βρει τρόπο να μη του σαλέψει τελείως. Εμφανίστηκε μια μέρα στο κελί μια κατσαρίδα. Ηταν η παρέα του. Της μιλούσε. Της είχε βγάλει κι ένα όνομα, που δεν θυμάμαι τώρα. Μια μέρα, με το που άνοιξε η πόρτα και μπήκαν μέσα οι ασφαλίτες, κάποιος την πάτησε. 
Ο Παναγούλης έλεγε πως δεν έκλαψε τόσο, όταν του είπαν ότι πέθανε ο πατέρας του, όσο όταν έχασε την παρέα του. Στα σοβαρά, από τότε που διάβασα το βιβλίο έχω να σκοτώσω κατσαρίδα...

Από το fb του Νίκου Μποζιονέλου