Ο Ανδρέας, ο Τσίπρας...

...η "νέα Δεξιά" του Μητσοτάκη (και, ω ρε τι μας περιμένει)...
Η παρένθεση δική μας. Ο Νίκος Λακόπουλος στο "anoixtoparathyro" προβληματίζεται, για το αν μια ήττα μπορεί να γίνει νίκη, ή έστω ισοπαλία. 

Και γράφει: 

Η τοποθέτηση του Πάνου Πικραμένου ως επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας της Νέας Δημοκρατίας, μαζί με...
τις κραυγές του Άδωνι Γεωργιάδη και του Αντώνη Σαμαρά για την «σκευωρία» Novartis είναι μια ένδειξη για το τι θα συμβεί μετά τις εκλογές αν επικρατήσει η Νέα Δημοκρατία.

Μια νέα δεξιά υπό τον Κυριάκο Μητσοτάκη με τις παραδόσεις της παλιάς δεξιάς δεν επιχειρεί απλώς να πάρει την κυβέρνηση, αλλά να στήσει ειδικά δικαστήρια και εξεταστικές επιτροπές, να τιμωρήσει την αυθάδεια του 2015, όταν ένα κόμμα που άλλοτε είχε 3% κι ένας πρωθυπουργός που δεν προερχόταν από τζάκι, αλλά από τις καταλήψεις και τα κινήματα, πήραν την κυβέρνηση, αλλά όχι και την εξουσία.

Η ζυγαριά ανάμεσα στην Δεξιά και την Αριστερά γέρνει για πρώτη φορά μετά το 1981 υπέρ της πρώτης και σε ένα επίπεδο συσχετισμών δυνάμεων η δημοκρατική παράταξη και η Αριστερά -που το 2015 με διάφορα σχήματα διεκδικούσε το 45% των ψήφων- βγαίνουν ηττημένες όχι μόνο εκλογικά, αλλά και ιδεολογικά: η αντιπαράθεση ιδεών και προγραμμάτων -που θέλει η κυβέρνηση- δεν ευνοεί την Προοδευτική Συμμαχία που περιλαμβάνει και καραμπινάτους δεξιούς -παρά την αποχώρηση του Πάνου Καμμένου από την κυβέρνηση.

Η κυβέρνηση πόνταρε πολύ σε ό,τι εξέφραζε ο Κυριάκος Μητσοτάκης και πάει στις εκλογές με το σύνθημα «ο Λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά» -ένα σύνθημα που αναφέρεται στην μετεμφυλιακή Ελλάδα και το δεξιό παρακράτος. Ο ΣΥΡΙΖΑ που πήρε τις εκλογές λόγω της κατάρρευσης του ΠΑΣΟΚ για να εφαρμόσει μνημονιακές, αντιλαϊκές πολιτικές δεν κατάλαβε ποτέ πως ούτε ο κόσμος στράφηκε σε μια Αριστερά του περασμένου αιώνα, ούτε η επιβολή της κομματικής νομενκλατούρας στην εκλογική του βάση με βάναυσο τρόπο ήταν το μήνυμα που έδωσαν με 35% στον Αλέξη Τσίπρα σε δυο εκλογικές αναμετρήσεις το 2015.

Προφανώς το τρίτο μνημόνιο, η υπερφορολόγηση της μεσαίας τάξης, τα κότερα, ο Πολάκης, η αλαζονεία της ιδεολογικής υπεροχής ο εκβιασμός θα ψηφίσετε εμάς για να μην έρθει δεξιά έπαιξαν τον ρόλο τους στην ήττα των ευρωεκλογών, αλλά τελικά όπως φαίνεται ο Αλέξης Τσίπρας θα μπορούσε να κερδίσει τις εκλογές ή να πάρει ένα πολύ μεγαλύτερο προσωπικό, αν την τελευταία στιγμή δεν ταυτιζόταν με την χειρότερη πλευρά του κόμματός του, αντί να τολμήσει με ένα νέο κόμμα να οργανώσει ένα δημοκρατικό μέτωπο -με συμμαχίες πραγματικές κι όχι εικονικές και μια νέα πολιτική πρόταση.

Όταν π.χ. έπαιρνε θέσεις για τα κρατικά πανεπιστήμια σαν κάτι ιερό που κινδύνευε από την ιδιωτικοποίηση της παιδείας, ενώ είχε ήδη ιδιωτικοποιήσει τα πάντα, πέρα από το ότι ήταν κόντρα στο πλειοψηφικό ρεύμα υπέρ της απελευθέρωσης της παιδείας από τα κρατικά δεσμά υπερασπιζόταν ένα ξεπερασμένο μοντέλο «σοσιαλισμού» για την τιμή των όπλων:  ούτε η δωρεάν παιδεία εξαρτάται από την μορφή της ιδιοκτησίας των πανεπιστημίων, ούτε η υγεία, η ιδιωτική ασφάλιση, ούτε το κοινωνικό κράτος μπορεί να υπάρξει χωρίς αναπτυγμένη -και ελεύθερη- οικονομία.

Φαίνεται πως ο Αλέξης Τσίπρας δεν κατάλαβε όταν έλεγε πως «η οικονομία είναι το ατού μας» πως εκεί ήταν η έδρα της αποτυχίας μιας κυβέρνησης που βγήκε για να επαναδιαπραγματευθεί- αν όχι να σκίσει το μνημόνιο. Έτσι κατέληξε ο καλύτερος φοροεισπράχτορας σε βάρος του ‘μικρομεσαίου», του «ελεύθερου επαγγελματία» – που εν προκειμένω ενώ βρισκόταν σε κεφαλοκλείδωμα από προηγούμενες κυβερνήσεις είδε μια αριστερή κυβέρνηση να τον πνίγει.

Το πρόβλημα είναι πως πολύ γρήγορα πήρε το μήνυμα -ούτε ένα εικοσιτετράωρο δεν χρειάστηκε και δεν διάβασε καλά πως στις υποσημειώσεις ήταν πως ένα 40% των ψηφοφόρων της Νέας Δημοκρατίας την ψήφισε για να τιμωρήσει την κυβέρνηση κι όχι για να επιβραβεύσει τον Μητσοτάκη ή να επαναφέρει τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο -που δεν θέλει το Κινάλ, αλλά ούτε η …Νέα Δημοκρατία.

Καθώς περιμένουμε το «δεύτερο ημίχρονο» βλέπουμε πως η άνοδος της Νέας Δημοκρατίας είναι αποτέλεσμα της πτώσης του ΣΥΡΙΖΑ με θυμό, οργή, μεταφορά ψήφων από τα αριστερά στα δεξιά και ταυτόχρονα δεν είναι συντριβή για τον Αλέξη Τσίπρα που χάνει τις εκλογές, αλλά παίρνει εντολή με ένα ισχυρό ποσοστό κοντά στο 30% για την δημιουργία ενός ισχυρού πολιτικού πόλου που δεν ταυτίζεται με τον παλιό ΣΥΡΙΖΑ που καταποντίστηκε στις αυτοδιοικητικές εκλογές.

Είδαμε κόμματα να εξαφανίζονται και το Κινάλ να βρίσκεται μπροστά στην στιγμή της αλήθειας του: η ταύτιση με την Δεξιά το έβλαψε και η συγκυβέρνηση θα το εξαφανίσει. Η επόμενη μέρα θέλει πιο ισχυρά κόμματα σε μια πορεία για ένα νέο δικομματισμό όπου δεν είναι τα δυο μεγαλύτερα κόμματα που διαλύονται, αλλά τα μικρότερα -που δεν εκφράζουν πλέον τίποτε.

Δυστυχώς η δεξιά κυβέρνηση με τον Κυριάκο Μητσοτάκη να ετοιμάζεται για το δικό του πολιτικό στριπ-τιζ και την Ελλάδα να μπαίνει σε νέες περιπέτειες είναι η προϋπόθεση για την ανασύσταση της δημοκρατικής παράταξης που δεν περνά ούτε από την δημουργία ενός νέου ΠΑΣΟΚ, ούτε από την αναβίωση μιας Αριστεράς απολιθωμένης, καθυστερημένης, εμμονικής που δεν αντιλαμβάνεται ότι η απάντηση στον νεοφιλελευθερισμό είναι μια νέα φιλελεύθερη και δημοκρατική Αριστερά κι όχι η υπεράσπιση του κρατικού μοντέλου ενός ανύπαρκτου «σοσιαλισμού».

Πέρα από την επίκληση του …καύσωνα, της αποχής, της Ολιγαρχίας και των μέσων της, τους ψηφοφόρους που δεν μας καταλαβαίνουν και του ….Τσόρτσιλ που κέρδισε τον πόλεμο, αλλά έχασε τις εκλογές ο Αλέξης Τσίπρας -γιατί αυτός είναι ο εντολοδόχος και μάλιστα πιο ισχυρός από ότι ήταν στα πρόθυρα των εκλογών του 2015- θα πρέπει να επιχειρήσει την επανίδρυση του ΣΥΡΙΖΑ, την δημιουργία δηλαδή ενός νέου κόμματος από την συμμαχία του με τον …Τέρενς Κουίκ.

Καθώς τα σκυλιά όχι μόνο πλησίασαν το καραβάνι, αλλά μπήκαν μέσα σ΄αυτό, το τι δεν πήγε καλά, ποια λάθη έγιναν και ποιος ηττήθηκε στις ευρωεκλογές θα πρέπει να γίνουν αντικείμενο ανοιχτού διαλόγου με τομές και ρήξεις και περισσότερη κριτική από αυτάρεσκες αναλύσεις και βολικές δημοσκοπήσεις.

Ένα κόμμα «νέου τύπου» δεν αφορά το ψευδές δίλημμα ανάμεσα στην Αριστερά και την Κεντροαριστερά, τις προοδευτικές συμμαχίες με ολίγην δεξιά, την σοσιαλδημοκρατία και την «ριζοσπαστική»Αριστερά -που δεν έχει κάνει καμία ρήξη. Αφορά το τι σημαίνει σήμερα Αριστερά, πού οφείλεται η ιδεολογική ηγεμονία της Δεξιάς και η άνοδος της Ακροδεξιάς και γιατί ένα κόμμα που πήρε 36% δεν κατάφερε τελικά να εκφράσει την εκλογική του βάση -που στράφηκε σε ένα μεγάλο μέρος όχι στον γειτονικό του χώρο, το αμαρτωλό Κινάλ, αλλά την πιο αμαρτωλή Δεξιά.

Σε μια αντίστοιχη περίπτωση, το 1984, ο Ανδρέας Παπανδρέου, όταν ρωτήθηκε, αν έχει αποτύχει, από την Μαρία Ρεζάν, δεν έκρυψε το ότι πιθανόν να είχε αποτύχει -προβάλλοντας τα «ατού» του, τις επιτυχίες και το πόσο μεγάλος ήταν, απέναντι στους αντιπάλους του που ήταν «λίγοι». Αντίθετα «μπορεί να έχουμε αποτύχει», είπε, αλλά «ανοίξαμε το δρόμο. Θάρθουν άλλοι να συνεχίσουν».

Και τελικά όχι μόνο κέρδισε εκείνες, αλλά κι άλλες εκλογές -παρότι σε ό,τι αφορά τον μαξιμαλισμό του,  πράγματι είχε αποτύχει, αλλά είχε το θάρρος να το παραδεχθεί. Τελικά οι άλλοι ήρθαν και μάλλον ο ίδιος δεν είχε αποτύχει σε όλα. Ίσως γιατί ο δικός του συμβιβασμός δεν ήταν ακριβώς ήττα, ούτε νίκη. Ήταν μια αξιοπρεπής -κατά άλλους αναξιοπρεπής- ισοπαλία.