Στις Κάννες το ντοκιμαντέρ για τον Ντιέγκο Μαραντόνα - Η καριέρα που ξεκίνησε στις κακοτράχαλες αλάνες του Μπουένος Άιρες, συνεχίστηκε στην Ισπανία, κορυφώθηκε στην Ιταλία και τελείωσε κόντρα στην...
Ελλάδα.
Ήταν το καλοκαίρι του 1994 στο Μουντιάλ των Ηνωμένων Πολιτειών. Ο Ντιέγκο Μαραντόνα, στα 34 του, και μετά από τρία χρόνια μεγάλων προβλημάτων επιστρέφει στο υψηλότερο αγωνιστικό επίπεδο ως αρχηγός της εθνικής Αργεντινής στο Μουντιάλ των ΗΠΑ. Το 1991 είχε συλληφθεί για κατοχή κοκαΐνης, οι σκανδαλοθήρες τον είχαν πάρει στο κατόπι, κάποιοι ήθελαν να του κόψουν το ποδόσφαιρο, ενώ ουσιαστικά απείχε ποδοσφαιρικά, καθώς την τελευταία σεζόν πριν το Μουντιάλ, ως παίχτης της Νιούελς Ολντ είχε παίξει σε πέντε παιχνίδια.
Η Αργεντινή δείχνει ακαταμάχητη και ένα από τα φαβορί για την κατάκτηση του τροπαίου. Στο παιχνίδι με την Ελλάδα (τελικό αποτέλεσμα 4-0) ο Ντιέγκο πετυχαίνει στο 60ο λεπτό το 3-0, με ένα ωραίο γκολ. Αναπάντεχα, ακατανόητα, ο Μαραντόνα δείχνει να τρελαίνεται. Είναι σαν να τον χτυπάει το ρεύμα. Πανηγυρίζει έξαλα και πάει καρφί σε μία κάμερα δίπλα στην πλάγια γραμμή κραυγάζοντας. Είναι σαν να έχει βγει από τον «Σημαδεμένο» του Ντε Πάλμα, σαν τον ήρωα της ταινίας Τόνι Μοντάνα, όταν έχει ρουφήξει ένα βουνό κοκαΐνης. Μία αποκαλυπτική εικόνα για τον κορυφαίο ποδοσφαιριστή και την ψυχολογική του κατάσταση, για τη θέλησή του να γράψει το φινάλε της καριέρας του με τον ωραιότερο τρόπο, όπως ονειρεύεται κάθε μεγάλος ποδοσφαιριστής. Κι όμως, αντιθέτως, έγραψε το συγκλονιστικότερο αρνητικό φινάλε, με τη βοήθεια της αμφιλεγόμενης (επιεικώς) ΦΙΦΑ, που ανακοίνωνε την επομένη ότι τον έπιασαν ντοπέ.
Ένας τραγικός ήρωας
Και μόνο απ' αυτή την εικόνα του μπροστά στην κάμερα και γνωρίζοντας τα στοιχειώδη για την πορεία του στο ποδόσφαιρο, ο Ντιέγκο αποτελεί μια δραματική μορφή, ένας τραγικός ήρωας, βγαλμένος από την πιο ευφάνταστη δραματουργία. Έτσι φαντάζει απολύτως λογικό ο άνθρωπος που λατρεύεται ως Θεός στην Αργεντινή και τη Νάπολη, να διατηρεί φανατικούς οπαδούς ακόμη και σήμερα σε όλο τον κόσμο - ακόμη και σε γενιές που δεν τον πρόλαβαν να παίζει.
Τα επιτεύγματά του στο ποδόσφαιρο απίστευτα, ενώ η προσωπική του ζωή είναι γεμάτη σκοτεινές ιστορίες, καταχρήσεις και παρεκτροπές, αλλά και η υπέρμετρη αναίδεια έναντι των πανίσχυρων αξιωματούχων της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου και άλλων ισχυρών παραγόντων του χώρου, αποτελούν πάντα έμπνευση για τη μεταφορά τους στον κινηματογράφο.
Και δείχνει περίεργο, που μέχρι στιγμής, υπάρχουν μόνο δύο ντοκιμαντέρ για τη ζωή του, εκείνο του Εμίρ Κουστουρίτσα, που γύρισε το 2008 ο διάσημος Σέρβος σκηνοθέτης («Ο Μπαμπάς Λείπει σε Ταξίδι για Δουλειές», «Ο Καιρός των Τσιγγάνων») με σαφή ένθερμη εκτίμηση στο πρόσωπο του «μικρού Θεού» και αυτό που έκανε πριν λίγες ημέρες πρεμιέρα στις Κάννες, σκηνοθετημένο από τον Βρετανό ντοκιμαντερίστα Ασίφ Καπάντια, ο οποίος θεωρείται εξπέρ στις βιογραφίες («Σένα», «Έϊμι») και άφησε καλές εντυπώσεις...
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο του protothema.gr εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου