είχε περάσει σίγουρα τα εβδομήντα. Είχε το ιατρείο του κάπου στα Ιλίσια, ένα ταπεινό γραφείο δηλαδή που δεν υπήρχαν πτυχία στους τοίχους του, αλλά φιγούρες του θεάτρου σκιών και πορτραίτα ζωγράφων σουρεαλιστών. Καλός γιατρός ήταν αυτός και άνθρωπος πάνω απ' όλα, όπως πρέπει νά'ναι κάθε σωστός ψυχίατρος.
Μια μέρα που τον επισκέφτηκα, θυμάμαι, είδα πολλά τεύχη του «Ισοβίτη» του Αρκά. Τα είχε ατάκτως ερριμμένα στο πάτωμα, να ξεχωρίζουν όμως πάνω από στοίβες με άλλα βιβλία. Είχε μια καλή τακτική ο γιατρός αυτός: Αν τον επισκεπτόταν κάποιος βαριά ψυχασθενής αρνητικός στη θεραπεία, τον εξέταζε για λίγο κι έπειτα πήγαινε σε ένα άλλο δωμάτιο, αφήνοντας τον μόνο του.
Έτσι ο ασθενής είχε όλο το χρόνο να ανακτήσει όση εμπιστοσύνη είχε μέσα του για έναν γιατρό - σωτήρα, να «ανοιχτεί» και τελικά να του μιλήσει για το πρόβλημα του με όποιο τρόπο μπορούσε να το κάνει. Τέλος πάντων, μαζί μου δεν χρειάστηκαν τέτοιες τακτικές και οι συνεδρίες μας περνούσαν περισσότερο με συζητήσεις περί τέχνης. Τα γνωστά.
Εγώ τότε ήμουν μέγας φαν του Αρκά. Τον θεωρούσα ανατρεπτικό, αναρχικό σχεδόν, γουστάροντας πολύ ακόμη και το ότι ποτέ δεν μας είχε δείξει τη φάτσα του. Ποιος να κρυβόταν πίσω απ' τους σπαρταριστούς διαλόγους των ασύλληπτων χαρακτήρων του, που ένωναν τον Μεσιέ Ιλό του Ζακ Τατί με το «Αλφαβητάρι του διαβόλου» του Αμπρόουζ Μπιρς; Ποτέ δεν έμαθα και ποτέ άλλωστε δεν με εξιτάριζε η ιδέα να το μάθω. «Πολύ Αρκάς παίζει εδώ μέσα» είπα του γιατρού, οδηγώντας με το βλέμμα μου το δικό του βλέμμα στο χώρο του. «Σας αρέσει ο Αρκάς, γιατρέ;» ρώτησα. «Τον είχα ασθενή» μου απάντησε με το μόνιμο βαριεστημένο ύφος του!
Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο του Αντώνη Μποσκοΐτη στο koutipandoras.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου