Υπερευαίσθητος για τη Μακεδονία...

...αλλά όχι για την Κύπρο...

Η Κυπριακή Δημοκρατία αντιμετωπίζει άμεσο κίνδυνο από τις προκλήσεις της κυβέρνησης Ερντογάν, όμως ο πρόεδρος της Ν.Δ. πρότεινε πρόσφατα (13 Ιουνίου) διεθνή εκστρατεία για την «αυθεντική» Μακεδονία, μιλώντας και...
για πρόγραμμα δράσεων με τον αμφιλεγόμενο τίτλο «Οι δρόμοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου». Πρόκειται μάλλον για προεκλογικό πυροτέχνημα και επιχείρηση αποπροσανατολισμού από τα κύρια προβλήματα της εξωτερικής πολιτικής: ελληνοτουρκικές σχέσεις και Κυπριακό.

Δέσμιος ψυχροπολεμικών αντιλήψεων, ο Κ. Μητσοτάκης δεν χάνει ευκαιρία να αναπαράγει τη θεωρία τού «από Βορράν κινδύνου», ενώ ο κίνδυνος προέρχεται εξ Ανατολών, δηλαδή από τις εκάστοτε κυβερνήσεις της Τουρκίας και όχι από τον γειτονικό λαό, που διακατέχεται από τον ίδιο πόθο για ειρήνη όπως και ο δικός μας.

Με τη Συμφωνία των Πρεσπών, την οποία εξακολουθούν να πολεμούν Ν.Δ. και ΚΙΝ.ΑΛΛ. αλλά και ορισμένοι αριστεροί, η Ελλάδα δημιούργησε ένα «μαξιλάρι ασφάλειας» στα βόρεια σύνορά της, αφαιρώντας από την Τουρκία το δικαίωμα επιτήρησης του εναέριου χώρου της Βόρειας Μακεδονίας, το οποίο περιήλθε στην Ελλάδα. Αλλά αν «Οι δρόμοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου» αφορούν την οικονομική ανάπτυξη της Μακεδονίας και της Θράκης, πολύ αργά τη θυμήθηκε ο Κυριάκος, αφού με κυβερνήσεις της Δεξιάς και του ΠΑΣΟΚ η Δυτική Μακεδονία κατέγραφε τα υψηλότερα ποσοστά ανεργίας στην Ελλάδα, ενώ η Θράκη παρέμεινε η τελευταία σε ανάπτυξη περιφέρεια της Ε.Ε.

Δεν είναι τυχαίο ότι η Ν.Δ. αποφεύγει κάθε αναφορά στο ενδεχόμενο ανάδειξης της Θεσσαλονίκης σε οικονομική και πολιτιστική πρωτεύουσα των Βαλκανίων, δυνατότητα που προέκυψε με τη Συμφωνία των Πρεσπών και συνδέεται με ένα σχέδιο βαλκανικής συνανάπτυξης που ο ΣΥΡΙΖΑ προτείνει εδώ και χρόνια.

Επιπλέον, αν με τη διεθνή εκστρατεία για τη Μακεδονία η ηγεσία της Ν.Δ. εννοεί την προστασία του πολιτισμού της αρχαίας Μακεδονίας, ο στόχος αυτός έχει ήδη επιτευχθεί με τη Συμφωνία των Πρεσπών, διά της οποίας δεν χάθηκε, αλλά κερδήθηκε η Μακεδονία, ιδιαίτερα από την σκοπιά του μέλλοντος της περιοχής. Ενδεχομένως να εννοεί την προσέλκυση επενδύσεων σε Μακεδονία και Θράκη, αλλά οι περιοχές αυτές έχουν ζήσει με επώδυνο τρόπο τις ξένες επενδύσεις νεοφιλελεύθερης έμπνευσης.

Επανέρχομαι στο θέμα των κινδύνων για την Κυπριακή Δημοκρατία, καθώς και των απειλών για την ειρήνη στην ανατολική Μεσόγειο. Η σημερινή κυβέρνηση διεκδίκησε δίκαιη και βιώσιμη λύση του Κυπριακού, στο πλαίσιο του ΟΗΕ, όσο καμία άλλη. Με δική της πρωτοβουλία τέθηκε πρώτη φορά η κατάργηση του αναχρονιστικού καθεστώτος των διεθνών εγγυήσεων, που είναι απαράδεκτο για μια ανεξάρτητη χώρα, μέλος του ΟΗΕ και της Ε.Ε. Το ζήτημα συζητήθηκε στη διεθνή διάσκεψη του Κραν Μοντανά, το 2017, και το αίτημα της Ελλάδας και της Κύπρου είχε την υποστήριξη του γενικού γραμματέα του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτέρες, της ύπατης εκπροσώπου της Ε.Ε. για την Εξωτερική Πολιτική Λουίζας Μογκερίνι, ενώ και η Βρετανία τοποθετήθηκε κατ' αρχήν θετικά.

Επιπλέον, η κυβέρνηση Τσίπρα σε στενή συνεργασία με την κυβέρνηση Αναστασιάδη προώθησαν τριμερείς συνεργασίες με γειτονικές χώρες, π.χ. Ελλάδα - Κύπρος - Ισραήλ και Αίγυπτος - Ελλάδα - Κύπρος, Ελλάδα - Ιορδανία - Κύπρος, Ελλάδα - Κύπρος - Παλαιστίνη. Σπουδαιότερη όμως είναι η επταμερής συνεργασία των χωρών του Νότου της Ε.Ε., που ξεκίνησε το 2016, και της οποίας η πρόσφατη σύνοδος στη Μάλτα τάχθηκε στο πλευρό της Κυπριακής Δημοκρατίας έναντι των προκλήσεων και απειλών της Τουρκίας προετοιμάζοντας το έδαφος και για την αλληλέγγυα θέση της Ε.Ε.

Καταλήγω με το ερώτημα γιατί η Δεξιά και η Ακροδεξιά της Ελλάδας εμφανίζονται άκρως ευαίσθητες για τη Μακεδονία, ενώ για την Κύπρο δεν έχουν οργανώσει ούτε μία συγκέντρωση αλληλεγγύης, απουσιάζοντας και από το διεθνές κίνημα αλληλεγγύης με τον κυπριακό λαό, στο οποίο πρωταγωνιστούν οι δυνάμεις της Ευρωπαϊκής Αριστεράς. Η απάντηση, κατά τη γνώμη μου, είναι ότι στο έδαφος του «Μακεδονικού» μπορούν να πολεμήσουν την Αριστερά, όπως έκαναν σε όλη τη μετεμφυλιακή περίοδο. Αντιθέτως, οι δυνάμεις αυτές βαρύνονται διαχρονικά για τις δυσμενείς έως καταστροφικές εξελίξεις στο Κυπριακό, με αποκορύφωμα το προδοτικό χουντικό πραξικόπημα του 1974. Γι’ αυτό και όταν μιλούν για την κυπριακή τραγωδία θυμούνται μόνο την τουρκική εισβολή και κατοχή, αλλά προτιμούν να αποσιωπούν το φασιστικό πραξικόπημα της ελλαδικής χούντας και της ΕΟΚΑ Β’ εναντίον του Μακαρίου...

Πάνος Τριγάζης

avgi.gr