Σεμνά και ταπεινά;...

 Λόγω επαγγελματικής διαστροφής, είμαι ιδιαίτερα ευαίσθητος σε ό,τι έχει να κάνει με τα ΜΜΕ. Και διαπιστώνω ότι στην Ελλάδα οι κανόνες στον εν λόγω τομέα αντιμετωπίζονται όπως και η...

απαγόρευση του καπνίσματος σε κλειστούς χώρους. Δηλαδή ενώ ο νόμος το απαγορεύει ρητά, στην πράξη ο νόμος δεν εφαρμόζεται
Οταν οι πολιτικοί λένε κάτι, δύο τινά ενδέχεται να συμβαίνουν: πρώτον, να το πιστεύουν και, δεύτερον, να μην το πιστεύουν αλλά να πιστεύουν ότι τους συμφέρει να το πουν.

Οταν, λοιπόν, αμέσως μετά τις ευρωεκλογές, ο Κυριάκος Μητσοτάκης έριξε το σύνθημα «Σεμνά και ταπεινά», το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν ότι στη συγκεκριμένη συγκυρία η παραίνεση αυτή θα ωφελούσε προφανώς την παράταξή του. Το ερώτημα όμως, αν το πίστευε κιόλας, έμεινε αναπάντητο, εφόσον δεν έχω πρόσβαση στα βαθιά κοιτάσματα του μυαλού του ή του μυαλού οποιουδήποτε άλλου (του δικού μου συμπεριλαμβανομένου). Ετσι κατέληξα στο συμπέρασμα ότι «θα δείξει». Και, ύστερα από τέσσερις ημέρες, νομίζω ότι «έδειξε». Η Νέα Δημοκρατία ανακοίνωσε ότι, στο πλαίσιο μιας μετάγγισης νέου αίματος, θα συμπεριλάβει στα ψηφοδέλτιά της διάφορους πρωτοεμφανιζόμενους, μεταξύ των οποίων είναι και ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος.

Ομολογώ ότι, λόγω επαγγελματικής διαστροφής, είμαι ιδιαίτερα ευαίσθητος σε ό,τι έχει να κάνει με τα ΜΜΕ. Και διαπιστώνω ότι στην Ελλάδα οι κανόνες στον εν λόγω τομέα αντιμετωπίζονται όπως και η απαγόρευση του καπνίσματος σε κλειστούς χώρους. Δηλαδή ενώ ο νόμος το απαγορεύει ρητά, στην πράξη ο νόμος δεν εφαρμόζεται. Και μάλιστα δεν πρόκειται για απλό νόμο αλλά για το σύνταγμα, όπως μαθαίνω.Το οποίο λέει πως ενώ στα έντυπα μέσα (εφημερίδες) ο καθένας μπορεί να γράφει ό,τι θέλει, με μόνο χαλινό την αγωγή ή μήνυση για συκοφαντική δυσφήμηση, στην τηλεόραση και στο ραδιόφωνο, η αντικειμενικότητα και συνεπώς η αμεροληψία δεν είναι απλές αρετές, αλλά υποχρεώσεις, συνταγματικά επιβεβλημένες. Κι αυτό δεν ισχύει μόνο για την κρατική ΕΡΤ, όπως πολλοί πιστεύουν· ισχύει για όλα τα κανάλια.

Το πώς θα συμπεριφερθεί κάποιος στο μέλλον παραμένει άδηλο. Κατά συνέπεια οι υποψήφιοι κρίνονται με βάση τον πρότερο βίο τους. Εχοντας λοιπόν παρακολουθήσει μερικές εκπομπές του Κ. Μπογδάνου στο ΣΚΑΪ από περιέργεια –δεν πίστευα στα μάτια μου!– διαπίστωσα ότι είχε μετατρέψει την εκπομπή του σε άμβωνα από όπου εκήρυττε το κατά Μπογδάνον ευαγγέλιο με το ανάλογο ύφος, δηλαδή ένα μείγμα ναρκισσισμού και προκλητικότητας. Ειλικρινά, αδυνατώ να σκεφτώ κάτι που να απέχει περισσότερο από τη σεμνότητα και την ταπεινότητα, τις οποίες θέλει να επιβάλει ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας.

Ολες σχεδόν οι αναλύσεις για το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών και ιδίως εκείνες που διατυπώθηκαν μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ μνημονεύουν το ύφος. Σε μια πρώτη ματιά, το πώς κάνουμε κάτι έχει μεν σημασία, αλλά ταυτόχρονα είναι διακριτό και υποδεέστερο από το τι κάνουμε. Για παράδειγμα, όταν πιάσει κρύο, η λύση είναι το παλτό, ασχέτως χρώματος. Αν όμως μας δίδαξε κάτι η περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ, η διατύπωση γενικών αρχών αποδεικνύεται πάντα εύκολη, αλλά το ύφος και το ήθος, το σημείο όπου οι ιδέες αγγίζουν την πραγματικότητα παίζει ρόλο. Διότι υποθέτω ότι κάποιοι θα προσυπέγραφαν με ιδεολογικά κριτήρια την «ταξική επιλογή» να φορολογηθεί η μεσαία τάξη, αλλά μια Αριστερά, η οποία, εκτός από την καταφανή αλαζονεία της, επέλεξε –ναι, επέλεξε, όχι αναγκάστηκε– να συγκυβερνήσει με τον Πάνο («Στα τέσσερα!») Καμμένο και συμπεριλαμβάνει στους υποστηρικτές της τον Θύμιο Λυμπερόπουλο, δεν καταπίνεται με τίποτα. Θα ήταν υπερβολικό να πούμε ότι η ήττα του ΣΥΡΙΖΑ οφείλεται σε αυτό· θα ήταν όμως μεγάλο λάθος να το αγνοήσουμε.

Φυσικά, οφείλουμε να λάβουμε υπόψη μας την πολυσυλλεκτικότητα των μεγάλων κομμάτων και τις παρεπόμενες αντιφάσεις στο εσωτερικό τους. Νομίζω, ωστόσο, ότι ο λογαριασμός από τον οποίο ο Κυριάκος Μητσοτάκης αντλεί κεφάλαια ανοχής και κατανόησης ίσως έχει στερέψει, μετά το περιβόητο ονοματολογικό, όπου, για να διατηρηθεί η ενότητα του κόμματος, ντύθηκαν όλοι Μακεδονομάχοι. Το λέω επειδή γνωρίζω σοβαρούς κεντροδεξιούς που έχουν συναίσθηση της ντροπής γι’ αυτόν τον κατήφορο.

Αλλά ας πούμε ότι η εν λόγω επιλογή έπρεπε να γίνει με τη λογική του μείζονος και του ελάσσονος. Πώς εξηγείται η ένταξη στα ψηφοδέλτια της Νέας Δημοκρατίας του Κ. Μπογδάνου, του οποίου τη συμπεριφορά είχε χαρακτηρίσει «ξένη» προς τις αρχές της; Αλλαξε η Ν.Δ. ή ο Μπογδάνος; Γιατί τον επέλεξε; Για να τους τη λέει; Γιατί υπάρχουν νεοδημοκράτες που τους φτιάχνει το επιθετικό ύφος του; Μα ακριβώς το ίδιο ισχύει και για τον Πολάκη. Κι αυτός έχει πέραση στους Συριζαίους. Το οποίο, όμως, δεν θεωρήθηκε επαρκής λόγος για να αποφύγει τη σκληρή και δίκαιη κριτική η κυβέρνηση.

Το ύφος δεν είναι το απλό περιτύλιγμα που μπορούμε να αφαιρέσουμε για να φτάσουμε στην ουσία. Αντίθετα, είναι ενίοτε μια έμμεση, αλλά αποκαλυπτική ένδειξη της ουσίας, που, συνειδητά ή μη, οι πολιτικοί θέλουν να αποκρύψουν. Θα συμβούλευα, λοιπόν, τους πανευτυχείς νεοδημοκράτες να αρχίσουν να προβληματίζονται για το σκουλήκι που συχνά παραμονεύει μέσα στο εύοσμο άνθος.

Γιώργος Γιαννουλόπουλος

efsyn.gr