Χρήστος Ρομπόλης
Το Greek Freak «κόλλησε» στον Γιάννη Αντετοκούνμπο από τις πρώτες μέρες της πλέον σχεδόν εξαετούς εμφάνισής του στο ΝΒΑ. Το εμπνεύστηκαν οι Αμερικανοί από...
τα τρομερά σωματικά του προσόντα, που με πολλή δουλειά έγιναν… εξωπραγματικά όχι μόνο για τα ελληνικά δεδομένα και το γνωστό έλλειμμα αθλητικότητας του δικού μας μπάσκετ, αλλά και εκεί που επιβιώνουν και ενίοτε βασιλεύουν όσοι τρέχουν γρηγορότερα και πηδούν ψηλότερα. Ασφαλώς όμως ένα σπάνιο DNA και αμέτρητες ώρες στο γυμναστήριο δεν αρκούν για να σε διακρίνουν από τη μάζα. Σίγουρα όχι όταν το μπάσκετ πλέον αντλεί ταλέντα και κορμιά από κάθε άκρη της γης και υπάρχουν τρόποι να τα εξελίξουν σε κάτι που απέχει πολύ από τον μέσο… άνθρωπο. Αν όμως αυτή η σειρά με τους Σέλτικς που τελείωσαν τα ξημερώματα οι Μπακς έχει κάτι να μας διδάξει, είναι πως τελικά η μεγαλύτερη αρετή του Γιάννη δεν είναι τα σωματικά του προσόντα, αλλά το μυαλό του.
Όταν αυτό «θόλωσε» στο πρώτο ματς και αιφνιδιάστηκε τόσο ο ίδιος, όσο οι συμπαίκτες του, αλλά κυρίως το τεχνικό τιμ των Μπακς από την εξαιρετική αμυντική τακτική των αντιπάλων, η παρτίδα χάθηκε από νωρίς. Τη στιγμή που θρύλοι του ΝΒΑ, όπως ο Πολ Πιρς, αμφισβητούσαν δημοσίως το μέταλλο του ίδιου και της ομάδας του, την ώρα που αρκετοί συμπατριώτες του κατά την προσφιλή συνήθεια της φυλής μας περίμεναν μια στραβοτιμονιά από έναν σούπερ πετυχημένο άνθρωπο για να τον «μειώσουν» και να νιώσουν καλύτερα για τη δική τους ανυποληψία, ο Αντετοκούνμπο αντέδρασε ως βετεράνος και ηγέτης. Έσκυψε το κεφάλι, προσηλώθηκε στο στόχο του, άφησε τους απέξω να λένε και έδωσε απαντήσεις στο παρκέ και μόνο εκεί. Κι όταν οι Σέλτικς επιχείρησαν να ξαναπειράξουν το μυαλό του με την κουβέντα περί βολών και διαιτησίας, εκείνος κοίταξε τη δουλίτσα του.
Όχι, δεν το πήρε προσωπικά, γιατί αυτό θα ήταν λάθος. Απεναντίας λειτούργησε ως όφειλε ένας πραγματικός leader που βάζει την ομάδα πάνω από τους αριθμούς του. Την ώρα, για παράδειγμα, που ο Κάιρι Ίρβινγκ δήλωνε μετ’ επιτάσεως «έπρεπε να πάρω όχι 22 αλλά 30 σουτ, γιατί τόσο καλός είμαι» ολοκληρώνοντας τη σειρά με 102 πόντους αλλά 104 προσπάθειες (!), ο Γιάννης έβλεπε πέρα από τους δικούς του αριθμούς και όσους εντυπωσιάζονται κοιτάζοντας μόνο το τελευταίο πεδίο της στατιστικής (PTS) και τίποτε άλλο. Πήρε μετρημένες προσπάθειες κι αυτές μόνο όταν έβρισκε μια χαραμάδα στο οχυρό των Σέλτικς, ενώ εκμεταλλεύτηκε την προσήλωση των αντιπάλων πάνω του προς όφελος όλων. Δεν είχε πρόβλημα να περιοριστεί ενίοτε και σε ρόλο screener ή του δημιουργού της πρώτης πριν την έξτρα πάσα, παρότι αυτά δεν καταγράφονται στη συμβατική στατιστική.
Ο άνθρωπος που φέτος διακρίθηκε ως οδοστρωτήρας με αμέτρητους πόντους στο ζωγραφιστό και άλλα τόσα καρφώματα στην κανονική περίοδο, προσαρμόστηκε στις ειδικές συνθήκες και επέστρεψε στις αρετές πλέι μέικερ που είχε δείξει από τα «άγουρα» χρόνια στον Φιλαθλητικό κι εξέλιξε υπό τον κορυφαίο του είδους, Τζέισον Κιντ. Στο πέμπτο και τελευταίο παιχνίδι με τους Σέλτικς είχε τη μικρότερη συγκομιδή πόντων στη σειρά (20), αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία. Με τον Μπραντ Στίβενς να ρίχνει πάνω του Μπέινς ή Χόρφορντ, προσαρμοσμένες ζώνες και αρκετά double teams, ξέχωρα από το σύνηθες τείχος με τρία ως πέντε κορμιά προς πάσα κατεύθυνση όταν επιχειρούσε να τρέξει, ο Greek Freak το είδε… αλλιώς. Πήρε μόλις 16 προσπάθειες (8/14 σουτ), μοίρασε 8 ασίστ και τελικά είχε +33 (υψηλότερο από όλους) στη διάρκεια της παρουσίας του στο παρκέ λόγω και της σταθερά υπερπολύτιμης αν και ενίοτε αθόρυβης στατιστικά αμυντικής του προσφοράς (κράτησε τους αντιπάλους στο 34,1% στα σουτ υπό τη δική του πίεση, σε 91 προσπάθειες).
Όσοι αμφέβαλαν για τα ηγετικά του προσόντα και την ικανότητά του να οδηγήσει τους Μπακς ψηλά, μάλλον θα περιμένουν αρκετά ακόμη να αποτύχει για να νιώσουν έστω για λίγο καλύτερα με τον μικρόψυχο εαυτό τους. Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο στη σειρά με τους Σέλτικς απέδειξε και στους τελευταίους (;) που τον αμφισβητούσαν πως είναι ένας αληθινός ηγέτης, όχι μόνο ικανότατος και εργατικός, αλλά συγκεντρωμένος, αποφασισμένος, ανιδιοτελής, ταπεινός αλλά και συνάμα φιλόδοξος. Κι όλα αυτά αναδεικνύονται στο context μιας πραγματικά εξαιρετικής ομάδας, που μπορεί να εκνευρίζει εμάς τους Έλληνες με την ασυδοσία της στα τρίποντα, αλλά είναι άριστα δομημένη, με διακριτούς (πρώτους, δεύτερους, τρίτους αλλά πάντα πολύτιμους) ρόλους, υποτιμημένη αμυντική λειτουργία και έναν προπονητή χαμηλών τόνων που εξελίσσεται μαζί της.
ΥΓ: Για τα τραγελαφικά γεγονότα των ημερών στην Ελλάδα, ας μιλήσει η σιωπή. Άλλωστε κάποιες φορές ίσως είναι προτιμότερη, πιο ηχηρή και πιο χρήσιμη από τις άναρθρες κραυγές που δεν βοηθούν κανέναν παρά μόνο μικροσυμφέροντα και τελικώς απλώς τρέφουν οπαδικά ένστικτα. Μήπως και όσοι στηλιτεύουν, συνήθως οι μεν τους δε και ποτέ ο καθένας πρώτα τον εαυτό του κάνοντας αυτοκριτική, έχουν δει προκοπή; Προτιμότερο να μιλάμε για πραγματικό μπάσκετ, τον Αντετοκούνμπο που διαπρέπει στην κορυφαία σκηνή του κόσμου ή τον Καλάθη και τον Σλούκα που είναι στην καλύτερη πεντάδα της Ευρωλίγκας, το Final Four που έρχεται ή το Παγκόσμιο που είναι μπροστά μας.
Όχι, δεν (πρέπει να) αδιαφορεί κανείς φίλος του μπάσκετ, μήτε (να) κωφεύει. Όμως η τοξικότητα τείνει να διαποτίσει και τους πιο μετριοπαθείς ημών/υμών καταστρέφοντας το άθλημα στη βάση του, τους πραγματικούς φίλους του. Κάποτε τέτοιες καταστάσεις προκαλούσαν οργή, πλέον φέρνουν πικρό γέλιο και τα επόμενα στάδια θα είναι, δυστυχώς, η αποστροφή και η αδιαφορία. Καλύτερα, λοιπόν, να ασχοληθούμε με το μπάσκετ. Γιατί αυτό που βλέπουμε στην κορύφωσή του τις τελευταίες μέρες απέχει πολύ από αυτό που αγαπάμε…
sportfm.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου