Η πόλη ανάποδα...

Χρήστος Λάσκος

Η Θεσσαλονίκη, εν όψει των δημοτικών εκλογών, διεκδικεί ένα θαυμαστό ρεκόρ - να είναι η πόλη με τους περισσότερους υποψήφιους δημάρχους στον κόσμο από την εποχή της ανακάλυψης της γραφής.

Πραγματικά, πρόκειται για μια...
συνθήκη που αποκτάει μοριακά χαρακτηριστικά κατακερματίζοντας τις κομματικές οικογένειες σε μικρούτσικα, αλλά απαιτητικά, θραύσματα υπό την ηγεσία «επωνύμων», που, μ’ όλη την επίκληση του «νέου», επί δεκαετίες έχουν διαδραματίσει κεντρικό ρόλο στην τοπική εξουσία. Ο αριθμός σταμάτησε λίγο κάτω από το… τριάντα. Τριάντα υποψηφιότητες, ζωή να ’χουν! Στην πραγματικότητα, ωστόσο, είναι τόσες μείον μία.

Γιατί υπάρχει και «Η πόλη ανάποδα». Μια αυτοδιοικητική συλλογικότητα πολύ διαφορετική από όλες τις άλλες και από πολλές πλευρές.

Πρώτα απ’ όλα, δεν διαθέτει υποψήφιο δήμαρχο! Οι άλλες, πέραν του δικομματισμού, «αντισυστημικές» ή «προοδευτικές» προτάσεις, αντίθετα, είναι στημένες γύρω από πρόσωπα. Τα οποία, μάλιστα, είναι –και χωρίς, κατ’ ανάγκη, να αμφισβητείται η επιμέρους προσφορά τους– επαγγελματίες της πολιτικής με ανακυκλούμενη την παρουσία τους ως διαρκείς «επικεφαλής» – στη Βουλή, στη νομαρχία, στην Ευρωβουλή, στην περιφέρεια, σε υπουργεία, σε δήμο και τανάπαλιν.

ΚΚΕ, τμήμα των Οικολόγων, βάλτε και τον «κεντροαριστερό» Βούγια, αν θέλετε, αυτό κάνουν επαναλαμβάνοντας τον εαυτό τους, με τρόπο ακόμη και αισθητικά προβληματικό. «Η πόλη ανάποδα», πάλι, εκπροσωπείται, αν έχει νόημα αυτή η λέξη στην περίπτωσή της, από μια πενταμελή ομάδα νέων ανθρώπων, για τους οποίους η ανάληψη της «εκπροσώπησης» σημαίνει απλώς περισσότερη δουλειά και τίποτε παραπάνω – κανείς τους δεν θα δηλωθεί υποψήφιος δήμαρχος στο τέλος.

«Η πόλη ανάποδα», επιπλέον, είναι μια εντυπωσιακά πολύ νεανική παράταξη. Οποιος βρεθεί στις συνελεύσεις της –των 200 ατόμων σταθερά– το αντιλαμβάνεται αμέσως. Ο μέσος ηλικιακός όρος είναι, μάλλον, κάτω των τριάντα ή πολύ κοντά εκεί.

Η νεότητα, ωστόσο, δεν προβάλλεται ως «αυτοτελής αρετή», αλλά, σε μεγάλο βαθμό, ως ταξική συνθήκη. Γι’ αυτό, κιόλας, τα ζητήματα της ανεργίας, της εργασιακής επισφάλειας, της μαύρης δουλειάς, της ακραίας εργοδοτικής εκμετάλλευσης δεν είναι εισαγωγικές αναφορές στο «πρόγραμμα», αλλά η βιωμένη πραγματικότητα των ανθρώπων που παραβρίσκονται στις συνελεύσεις.

Είναι προβλήματα που πρέπει να αντιμετωπιστούν, από τους ίδιους και τις ίδιες, άμεσα και αποφασιστικά – δεν τα αναλύουν ως «ειδικοί», τα υφίστανται και ψάχνουν τρόπους να τα πολεμήσουν. Οχι προσβλέποντας σε πολιτικούς πάτρωνες ή σε κυβερνητικά «στηρίγματα», αλλά τώρα, μέσα από τα πραγματικά κινήματα, που, για να θυμηθούμε τον Μαρξ, «ανατρέπουν την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων», την τόσο αφόρητη, τόσο σωματικά και ψυχικά καταστροφική για τον κόσμο της εργασίας.

Ετσι διαμορφώνει και το πρόγραμμά της η δημοτική κίνηση – αντλώντας από τα κινήματα και από τους ανθρώπους τους, που με πολύ μεγαλύτερη επάρκεια από ό,τι οι «τεχνοκράτες» μπορούν να επιλύσουν τα πραγματικά προβλήματα.

Αν το θέμα είναι η περιβαλλοντική απειλή των εξορύξεων, είναι δυνατόν να βασιστείς στο αρμόδιο (!) υπουργείο και όχι στο SOS Χαλκιδική; Αν σε απασχολεί η ενίσχυση της αλληλέγγυας οικονομίας και των αυτοδιαχειριστικών «εστιών» –που έλεγε κι ο Πουλαντζάς– θα το ψάξεις στο υπουργείο Εργασίας ή στη ΒΙΟΜΕ; Αν ο δημόσιος χώρος και τα κοινά είναι το μέλημά σου υπάρχει καλύτερο «θινκ τανκ» από την εξαιρετική –και «τεχνοκρατικά»– «Πρωτοβουλία για την υπεράσπιση των ελεύθερων χώρων»;

Για την «Πόλη ανάποδα» οι απαντήσεις δίνονται πρακτικά, στον δρόμο – για την υπεράσπιση των συμφερόντων των πολλών στα σχετικά ζητήματα. Οταν οι υπόλοιποι διοργανώνουν τυπικές συγκεντρώσεις υποψηφίων, η «Πόλη ανάποδα» βρίσκεται παντού: στο λιμάνι, στο παραλιακό μέτωπο, στην Εκθεση και στο Πανεπιστήμιο, στο Μοδιάνο και στους χώρους πολιτισμού, όπου η Ακροδεξιά επιχειρεί να επιτεθεί και να εκφοβίσει, στους χώρους δουλειάς και ακραίας εκμετάλλευσης.

Οποιος, όμως, θέλει και προγραμματικά scripta, δεν έχει παρά να προσφύγει διαδικτυακά στις προγραμματικές θέσεις. Είναι βέβαιο ότι θα εντυπωσιαστεί από την επάρκεια και την περιεκτικότητά τους – σε λίγες σελίδες αναπτύσσονται όλα τα θεμελιώδη ζητήματα, για τη Θεσσαλονίκη και την κοινωνική πλειοψηφία της πόλης.

Από την άλλη, «Η πόλη ανάποδα» –σε περιόδους ακραίου κατακερματισμού– συνιστά και μια πρόταση ενότητας, η οποία μπορεί, υπό όρους, να αποτελέσει οδηγό για τις πολιτικές εξελίξεις στη χώρα ευρύτερα. Είναι μια ενωτική πρόταση, που καλύπτει πολιτικά το σύνολο σχεδόν της ανταγωνιστικής Αριστεράς – ειδικά μετά τη συμφωνία εκλογικής συνεργασίας και με την παράταξη «Δύναμη ανατροπής».

«Η πόλη ανάποδα», να το ξαναπώ, είναι μια πολύ νεανική κίνηση – εκατοντάδες Θεσσαλονικείς «πιτσιρικάδες», που «το ’χουν», ως σκέψη και ως φρόνημα. Η νεότητα, στην περίπτωσή τους, δεν είναι θέαμα και «φρέσκο» λάιφ στάιλ. Αποτελεί ταξική κατάσταση και δυναμική αποφασιστικότητα, ταυτόχρονα. Προσωπικά, «αυτό που συμβαίνει εδώ» δεν το έχω ξαναδεί, μ’ όλο που έχω την εμπειρία δεκάδων αυτοδιοικητικών εγχειρημάτων.

Οι ίδιοι λένε πως το εκλογικό αποτέλεσμα είναι το λιγότερο – και το πιστεύουν. Για τη Θεσσαλονίκη, όμως, η καλή τους εκλογική επίδοση έχει μεγάλη αξία...

efsyn.gr