Βιωματικό ακολουθεί. Όταν ήμουν 15 χρονών ερωτεύτηκα τον καθηγητή των αγγλικών μου στα Εκπαιδευτήρια Ζηρίδη. Και τον ερωτεύτηκα πολύ. Ήταν 42 χρονών καθόλου ωραίος, όμως...
γοητευτικός άνθρωπος, με αίσθηση χιουμορ και εξαιρετικός δάσκαλος. Τον σκεφτόμουν, δεν κοιμόμουν, δεν έβλεπα την ώρα να τον δω, στο μάθημα έχανα τα λόγια μου, κοκκίνιζα. Εκείνος το κατάλαβε - και σιγά το δύσκολο δηλαδή, μπαμ έκανε από χιλιόμετρα για έναν έμπειρο άνθρωπο που σίγουρα είχε αντιμετωπίσει κι άλλες ερωτοχτυπημένες μαθητριούλες.
Μια μέρα με κράτησε μετά το μάθημα για να μού μιλήσει. Μού είπε πολλά γι αυτό το συναίσθημα που γεννιέται άναμεσα σε καθηγητές και μαθητές, αλλά και ανάμεσα σε εφήβους και ‘ωριμους’ γενικότερα. Μου μίλησε με σοβαρότητα, ευγένεια ψυχής και υψηλό αίσθημα ευθύνης. Ήθελε να με απομακρύνει χωρίς να με πληγώσει ή να με μειώσει. Και το κατόρθωσε.
Πιστέψτε με ειλικρινά. Αν στη θέση του καθηγητή μου ήταν ένας άθλιος - σαν τον τύπο που έγινε η αιτία να αυτοκτονήσει το 14χρονο κοριτσάκι - εγώ τότε στα 15 μου θα τον ακολουθούσα χωρίς δεύτερη σκέψη όπου μού ζητούσε. Δεν υπήρχε περίπτωση να τού αντισταθώ. Το γεγονός ότι τίποτα απολύτως δεν συνέβη οφειλόταν στην δική του ωριμότητα κι όχι στην δική μου απειρία που τότε ήξερα πού παν τέσσερα.
Τον Δάσκαλο αυτόν τον θυμάμαι πάντα με ευγνωμοσύνη κι ας έχασα τα ίχνη του αμέσως μετά, ζει πέθανε ιδέα δεν έχω.
Αυτό για όσους λένε πως το κοριτσάκι «τα ήθελε». Πώς τα κοριτσάκια, τα αγοράκια, τα παιδιά, οι έφηβοι «τα θέλουν». Και κάποιοι που το ξεστομίζουν αυτό είναι και γονείς. Τρόπος του λέγειν.
Ελενα Ακρίτα (FB)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου