Το φαινόμενο της αθλητικής βίας έχει πάρει πλέον ανεξέλεγκτες διαστάσεις, ξεφεύγοντας από τον χώρο των γηπέδων, με προγραμματισμένες συμπλοκές οπαδών και δολοφονικές επιθέσεις σε...
διαιτητές ● Μια αναδρομή σε γεγονότα βίας που στιγμάτισαν το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό ● Πώς φτάσαμε στους τελικούς χωρίς θεατές.
Χθες το βράδυ στο ΟΑΚΑ διεξήχθη η διοργάνωση που κάποτε ονομαζόταν η γιορτή του ποδοσφαίρου, ο τελικός Κυπέλλου. Ήταν όμως μια γιορτή χωρίς καλεσμένους. Μετά από άκαρπες πολυήμερες συζητήσεις με την Αστυνομία, την ΕΠΟ και τις δύο ομάδες που συμμετέχουν στον τελικό, ο υφυπουργός Πολιτισμού και Αθλητισμού Γιώργος Βασιλειάδης οδηγήθηκε στην απόφαση να μην εκδοθούν εισιτήρια, υπό τον φόβο επεισοδίων.
Είναι η δεύτερη φορά μέσα σε τέσσερα χρόνια που με υπουργική απόφαση (η προηγούμενη ανήκει στον πρώην υπουργό Σταύρο Κοντονή) ένας τελικός θα διεξαχθεί σε άδειες εξέδρες. Πρόκειται για ακόμα μια παραδοχή αποτυχίας από την πλευρά της πολιτείας, η οποία ομολογεί δημόσια ότι το ποδόσφαιρο και εν γένει ένα μέρος του επαγγελματικού αθλητισμού στην Ελλάδα είναι αδύνατον πλέον να ελεγχθεί από την πλευρά του κράτους.
Η απόφαση του υπουργού ελήφθη μία μέρα μετά το κρούσμα ωμής βίας σε βάρος διαιτητή που σημειώθηκε το προηγούμενο Σάββατο, με τον διαιητητή Αλέξανδρο Τσαμούρη να πέφτει θύμα άνανδρης επίθεσης έξω από το σπίτι του στον Πειραιά.
2007: Ο Μιχάλης Φιλόπουλος κείτεται νεκρός μετά το ραντεβού θανάτου στη λεωφόρο Λαυρίου
Η «Εφ.Συν.» ανοίγει σήμερα τον φάκελο της αθλητικής βίας, καταγράφει γεγονότα και απόψεις, εντοπίζει μύθους και αλήθειες για ένα φαινόμενο που ξεπερνά τα γήπεδα και εμφανίζεται πλέον σε πολλές πλευρές της κοινωνικής ζωής, από τα ραντεβού εφήβων για ξύλο στα στενά των πόλεων ώς τους χούλιγκαν με τις γραβάτες.
Ακραία επεισόδια και μάλιστα σοβαρά, με ανθρώπινες απώλειες, καταγράφονται γύρω από τον χώρο του ποδοσφαίρου από τα μέσα της δεκαετίας του 1980 (π.χ. Club Rainbow, Αθήνα 1985, μαχαίρωμα δύο οπαδών της ΑΕΚ, ένας νεκρός. Λάρισα 1986, θάνατος καθηγητή μαθηματικών στο γήπεδο από φωτοβολίδα κ.ά.). Μερικές δεκάδες ήταν τα θύματα οπαδικής βίας τα τελευταία 35 χρόνια. Ωστόσο, η ανάλυση της συχνότητας των επεισοδίων, το επίπεδο της οπαδικής βίας, ο βαθμός οργάνωσης και η ηλικία των εμπλεκομένων δείχνουν πως βρισκόμαστε μπροστά σε μια ποιοτική αναβάθμιση του φαινομένου.
Στο Champions League είχαμε και εισαγωγή χούλιγκαν. Πάνω, αστυνομικοί
«Το νερό έχει ξεχειλίσει και βγαίνει έξω από το γήπεδο. Παλιά η οπαδική κόντρα ήταν στο στιλ να τον πετύχουμε κάπου τον αντίπαλο οπαδό, να τον ξυλοφορτώσουμε ή να του πάρουμε τη φανέλα. Τώρα έχουμε πρέζα μέσα στις κερκίδες. Και κυρίως όπλα» εξηγεί στην «Εφ.Συν.» ο δημοσιογράφος Χρήστος Χαραλαμπόπουλος. Με όσους αθλητικούς ρεπόρτερ, φιλάθλους και μέλη συνδέσμων συνομιλήσαμε υπήρξε η κοινή διαπίστωση πως η γενιά των οπαδών ηλικίας 28-35 χρόνων έχει αποτραβηχτεί από το γήπεδο τα τελευταία χρόνια, όντας αηδιασμένοι από τη συνολική κατάσταση που επικρατεί στο ελληνικό ποδόσφαιρο.
Ταυτόχρονα, η γενιά των πιο πιτσιρικάδων αρνείται να υπακούσει στους «ηθικούς κανόνες» των «παλιών» και κυκλοφορεί εντός και εκτός γηπέδων με μαχαίρια, ακόμα και με όπλα, δίνει ραντεβού για ξύλο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, βιντεοσκοπεί αυτές τις επιθέσεις και τις «ανεβάζει» στο διαδίκτυο ή τις στέλνει στην αντίπαλη ομάδα μέσω κινητών. Τους τελευταίους μήνες, ΑμεΑ πέφτουν θύματα ξυλοδαρμού, καπνογόνα σβήνονται στα κεφάλια θεατών και συγγενείς αθλητριών μαχαιρώνονται.
Από την τραγωδία του «Χίλσμπορο» το 1989
AP Photο
Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο των Κώστα Ζαφειρόπουλου, Τάσου Τσατάλη, ΕΔΩ...
πηγη EΦ.ΣΥΝ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου