Τον γύρο του διαδικτύου έκανε ο στίχος του Μανόλη Αναγνωστάκη που ειπώθηκε από πρωθυπουργικά χείλη στη Βουλή κατά τη συζήτηση για...
την ψήφο εμπιστοσύνης: «δεν έφταιγε αυτός, τόσος ήταν». Προσπερνώ τη διευκρίνιση του υιού Αναγνωστάκη, ότι δηλαδή ο πατέρας του δεν εννοούσε αυτό που είχε κατά νου ο Αλέξης Τσίπρας, αλλά κάτι άλλο και ότι ο ίδιος θα ψηφίσει Κυριάκο Μητσοτάκη. Σημασία έχει ότι ο στίχος ενός μεγάλου ποιητή ακούστηκε στον «ναό της Δημοκρατίας» ο οποίος, με λίγη προσπάθεια, μπορεί να μετονομασθεί σε «ναό της Ποίησης».
Κάθε σοβαρός λογογράφος ή σύμβουλος πολιτικού πρέπει να διαθέτει μια δεξαμενή από στιχάκια καταξιωμένων ποιητών τα οποία μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε διάφορες περιπτώσεις. Ακόμα κι αν αυτά δεν αξιωθούν να φτάσουν στο βήμα της Βουλής, μπορούν τουλάχιστον να ανεβούν στον λογαριασμό κάποιου επιφανούς πολιτικού στο φέισμπουκ ή το τουίτερ. Κάτι τέτοιο συνέβη φέτος με την ποιητική μονομαχία Τσίπρα-Καμμένου όταν οι δύο αρχηγοί τα σπάσανε. Καβάφη διάλεξε ο πρώτος («Η πόλις»), με Γεώργιο Στρατήγη («Ματρώζος») απάντησε ο άλλος.
Δεν ξέρω αν τρίζουν τα κόκαλα των ποιητών ή αν κροταλίζουν χαρούμενα επειδή τα ποιήματά τους δεν έμειναν στα αζήτητα. Προσωπικά, ένιωσα ανατριχίλα όταν πριν από δυο-τρία χρόνια άκουσα τον χρυσαυγίτη Νίκο Μιχαλολιάκο στη Βουλή να απαγγέλλει στίχους από το ποίημα «Δημόσιοι υπάλληλοι» του Κώστα Καρυωτάκη στη διάρκεια μιας συζήτησης για μια δέσμη κυβερνητικών μέτρων.
Ασφαλώς, τα ποιήματα ανήκουν σε όλους και ο καθένας έχει δικαίωμα να τα χρησιμοποιεί όπως θέλει. Ομως στις κοινοβουλευτικές αναμετρήσεις, το απόσπασμα του ποιήματος γίνεται εξάρτημα, γίνεται περιτύλιγμα. Η δημόσια αναφορά του σπάνια μας παροτρύνει να αναζητήσουμε ακέραιο το ποίημα ή να μάθουμε για τον δημιουργό του. Απλώς επιβεβαιώνει την καλλιέργεια, την ευαισθησία αυτού που το χρησιμοποιεί.
Εννοείται ότι ποιητές όπως ο Σεφέρης, ο Ελύτης, ο Καβάφης και αρκετοί άλλοι συγκεντρώνουν περισσότερες προτιμήσεις από εκείνους που έγραψαν στίχους για λαϊκά ή ρεμπέτικα τραγούδια. Πώς να φανταστεί κανείς τον Μάκη Βορίδη ή την Κατερίνα Παπακώστα να πιάνουν στο στόμα τους στίχους του Βαμβακάρη; (Π.χ. «Οσοι γενούν πρωθυπουργοί όλοι τους θα πεθάνουν/ τους κυνηγάει ο λαός απ’ τα καλά που κάνουν».) Πάντως, στην περίπτωση των «μέτρων ανακούφισης» (προσοχή, όχι «προεκλογικών παροχών») ίσως θα ταίριαζαν κάποιοι στίχοι όπως «Ολος ο κόσμος τώρα δουλεύει μηχανές κι αν κάνεις το κορόιδο, σου κάνει πιο πολλές». Αυτοί μάλλον θα μείνουν στο ράφι, στιχάκια «μπαλωμένα» και πολύτιμα...
Μαριάννα Τζιαντζή
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου