υπεράσπισης με μάρτυρες σε άτακτη φυγή ή με επιλεκτική αμνησία.
Οι λίγοι που εμφανίστηκαν μάλλον επιβεβαίωσαν τις κατηγορίες. Αναμενόμενες εξελίξεις για μια εγκληματική οργάνωση που παίρνει την κάτω βόλτα. Τώρα πολλοί συνωθούνται στην έξοδο, συνειδητοποιώντας ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός, κοιτάει την πάρτη του και ετοιμάζεται να τους πουλήσει.
Η δίκη προχωράει κανονικά, παρά τις Κασσάνδρες που μιλάνε για καθυστερήσεις και θεωρίες συνωμοσίας. Το τονίζει διαρκώς η πολιτική αγωγή. Τα μεγέθη τεράστια: παραπομπή 69 προσώπων, μεταξύ αυτών σύσσωμης της κοινοβουλευτικής ομάδας με τη βαριά κατηγορία της ένταξης σε εγκληματική οργάνωση. Στις 1.109 σελίδες του βουλεύματος περιγράφονται όλα τα αδικήματα από το 2008. Εκατόν πενήντα ήταν μόνο οι μάρτυρες κατηγορίας. Η δικογραφία στην ηλεκτρονική της μορφή ήταν 1,5 TB(!).
Όσοι μεμψιμοιρούν, παραγνωρίζουν τι έργο έκανε ως τώρα το δικαστήριο: 360 συνεδριάσεις, εκατοντάδες καταθέσεις, χιλιάδες σελίδες, βίντεο, ηχητικά, σκληροί δίσκοι, φωτογραφίες, μηνύματα κινητών. Παραγνωρίζουν την ακραία κωλυσιεργία της υπεράσπισης που αδυνατεί πλέον να κρατήσει τον κοινοβουλευτικό ψευτομανδύα: ο κακουργηματικός πυρήνας δεν κρύβεται με τίποτα.
Να μην πούμε, λοιπόν, ότι ο φασισμός είναι απειλή, γιατί οι νεοναζί θα πουν ότι δικάζονται για ιδέες; Ε, λοιπόν, είναι απολύτως αδιάφορο το τι θα πουν. Κάθε κατηγορούμενος βιαστής, δολοφόνος, ναρκέμπορας ή μαφιόζος λέει ό,τι τον εξυπηρετεί. Στο κάτω-κάτω, δεν είναι προϋπόθεση να συμφωνήσει ο ίδιος για να καταδικαστεί.
Στέκομαι ειδικά στις επιφυλάξεις ανθρώπων σοβαρών, καλόπιστων, με γνήσιο ενδιαφέρον για τη δίκη. Μουρμουρίζουν: γιατί αργεί η δίκη, τι κάνουν; Δυστυχώς, αγνοούν τι γίνεται στο δικαστήριο. Αγνοούν τι έγινε πέρσι στην παρόμοια δίκη του νεοναζιστικού NSU στη Γερμανία: 437 συνεδριάσεις σε 5 χρόνια για 1 βασική κατηγορούμενη!
Η καχυποψία κορυφώθηκε με την επίσκεψη της κ. Μπαζιάνα στο δικαστήριο και τη συνάντηση με την κ. Φύσσα. Κατανοητό, οι συμβολικές κινήσεις πάντα επιδέχονται κριτική. Κάποιοι τη χαρακτήρισαν προεκλογική. Κι αυτό κατανοητό, είτε πηγάζει από πίστη στη θεσμική τάξη είτε, πιθανότατα, από αντικυβερνητικό ζήλο.
Όταν όμως υποστηρίζεται ότι η συνάντηση της συντρόφου του πρωθυπουργού με τη Μάγδα Φύσσα, μια ανθρώπινη κίνηση, αποτελεί παρέμβαση της εκτελεστικής εξουσίας στη δικαστική διαδικασία, τότε αλλάζει το πράγμα. Οι καλόπιστοι σχολιαστές δεν πέφτουν μόνο θύματα της καχυποψίας τους αλλά και υιοθετούν ως «επιχείρημα» ένα από τα τελευταία φύλα συκής των νεοναζί.
Ε, λοιπόν, ναι, δεν είναι μυστικό. Από την πρώτη μέρα επιδιώχθηκε να έρθουν στη δίκη πνευματικοί άνθρωποι, καλλιτέχνες, επιστήμονες, συνδικαλιστές. Ήρθαν, μίλησαν, διαχύθηκε η πληροφορία, τονίστηκε το διακύβευμα για τη δημοκρατία και το κράτος δικαίου. Επιδιώχθηκε να έρθουν και πολιτικοί απ' όλους τους πολιτικούς χώρους. Ήρθαν πολλοί, όχι όσοι θα θέλαμε και όχι από την αρχή. Στο κάτω-κάτω, εχθροί της δημοκρατίας δικάζονται.
Η δίκη της Χρυσής Αυγής είναι μια μεγάλη δίκη της ελληνικής Ιστορίας. Μία από τις μεγαλύτερες διεθνώς –ίσως η μεγαλύτερη‒ δίκη νεοναζί μετά τον πόλεμο. Το έχω ξαναγράψει, αυτή η ιστορική δίκη πρέπει να ενδιαφέρει τις νομικές σχολές: να πάρουν οι καθηγητές τους φοιτητές, να ανηφορίσουν από τη Σόλωνος στην Αλεξάνδρας, να κάνουν μάθημα στην πράξη.
Πρέπει να ενδιαφέρει τις σχολές δημοσιογραφίας: να μελετήσουν τη συμπεριφορά των media απέναντι στη δίκη, να κάνουν πρακτική άσκηση σε ένα μεγάλο γεγονός της σύγχρονης πολιτικής και ποινικής ιστορίας της χώρας. Να ενδιαφέρει τα τμήματα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας: να μελετήσουν τα γεγονότα, το πολιτικό πλαίσιο, να ακούσουν την ανάσα της Ιστορίας, να δουν την αποτρόπαιη όψη του νεοναζισμού και τα θύματα όρθια απέναντί του.
Μια τέτοια επίσκεψη πολιτών χαρακτηρίστηκε «μουσειακή». Στις ευνομούμενες πολιτείες, λένε, οι πολίτες δεν πηγαίνουν να παρακολουθούν τις δίκες. Εμπιστεύονται το δικαστικό τους σύστημα και ό,τι θέλουν το μαθαίνουν από τα ΜΜΕ. Άρα, περιττό το συνταγματικό δικαίωμα παρουσίας των πολιτών στο δικαστήριο. Να μην πηγαίνουν, να τα μαθαίνουν από τα ΜΜΕ.
Όμως οι ίδιοι σχολιαστές γκρινιάζουν πως τα ΜΜΕ δεν παρουσιάζουν τη δίκη. Θέατρο του παραλόγου. Και έφτασε η κινητοποίηση για την ανάδειξη της δίκης να χαρακτηρίζεται παραπολιτική ευαισθησία και αντιφασιστική προπαγάνδα.
Το πιο ακραίο που ειπώθηκε: οι συμβολικές παρεμβάσεις ίσως δώσουν πάτημα στη Χ.Α. να πει ότι δεν δικάζεται για τις πράξεις αλλά για τις ιδέες της. Κι ας βοά η αίθουσα του δικαστηρίου τέσσερα χρόνια τώρα από τα στοιχεία για τα έργα της εγκληματικής συμμορίας: αίμα, βία, τάγματα εφόδου, εκπαίδευση στα όπλα, ανοιχτή επιβουλή κατά του πολιτεύματος, απειλές, εκβιασμοί. Κι ας αποδεικνύονται η αρχή του αρχηγού, ο ναζιστικός χαρακτήρας, η στρατιωτική δομή, η ιεραρχία, το modus operandi. Κι ας αναγνωρίστηκαν φυσικοί αυτουργοί, κι ας υποδείχτηκαν ηθικοί αυτουργοί.
Δεν δικάζονται επειδή ορκίζονταν στη σημαία του Γ' Ράιχ. Δικάζονται ως συνδικάτο του εγκλήματος για ανθρωποκτονίες, απόπειρες ανθρωποκτονιών, βαριές σκοπούμενες σωματικές βλάβες, εκρήξεις, ληστείες, εκβιάσεις, κατοχή πυροβόλων όπλων και εκρηκτικών, παραβάσεις του νόμου περί ναρκωτικών.
Να μην πούμε, λοιπόν, ότι ο φασισμός είναι απειλή, γιατί οι νεοναζί θα πουν ότι δικάζονται για ιδέες; Ε, λοιπόν, είναι απολύτως αδιάφορο το τι θα πουν. Κάθε κατηγορούμενος βιαστής, δολοφόνος, ναρκέμπορας ή μαφιόζος λέει ό,τι τον εξυπηρετεί. Στο κάτω-κάτω, δεν είναι προϋπόθεση να συμφωνήσει ο ίδιος για να καταδικαστεί.
Εν κατακλείδι: πρώτον, είναι δώρο στους υπόδικους ναζί η συνωμοσιολογία και η γκρίνια. Αυτό θέλουν, να διαχέεται καχυποψία γύρω από την ποινική τους δίωξη. Δεύτερον, ξέρει το δικαστήριο να προστατεύει την ανεξαρτησία του. Και, πάντως, όσοι νοιαζόμαστε για την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης πρέπει να ξέρουμε και τα βασικά για τη λειτουργία της. Ένα από αυτά είναι η αρμοδιότητα της ίδιας της διοίκησης των δικαστηρίων για τη διεξαγωγή των δικών. Τρίτον, η δημοκρατία είναι ανεκτική, αλλά μάχεται τους εχθρούς της. Και, τέταρτον, η δίκη είναι ανοιχτή για όλους...
Κωστής Παπαϊωάννου
lifo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου