Απαντώντας σε ερώτημα του...
συναδέλφου Γιάννη Μπασκάκη, ο πρόεδρος της Ν.Δ. παραδέχτηκε την Κυριακή στη διακαναλική του συνέντευξη ότι έχει δώσει χώρο στην ακροδεξιά πτέρυγα του κόμματός του και στις απόψεις του ΛΑΟΣ και της Πολιτικής Ανοιξης. Η ακριβής διατύπωση του κ. Μητσοτάκη ήταν η εξής: «Αναρωτιέμαι, αυτοί που θα ήθελαν κάτι διαφορετικό, θα ήθελαν να δουν την Ακροδεξιά, τη Χρυσή Αυγή, πιο ισχυρή ή πιο αδύναμη;»
Είναι κοινός τόπος σε όσους μελετούν το φαινόμενο της σύγχρονης ευρωπαϊκής Ακροδεξιάς ότι αυτό το δίλημμα που έθεσε ο κ. Μητσοτάκης καταλήγει σε αντίθετα από τα προσδοκώμενα αποτελέσματα.
Η επιλογή ορισμένων συντηρητικών (αλλά ακόμα και σοσιαλδημοκρατικών) κομμάτων να υιοθετήσουν μέρος της ακροδεξιάς ατζέντας προκειμένου να προσελκύσουν το ακροατήριο των εθνικιστικών και ξενόφοβων κομμάτων έχει αποδειχτεί ατελέσφορη. Συνήθως το μοναδικό αποτέλεσμα είναι να αποκτά σφραγίδα δημοκρατικής νομιμότητας η ακροδεξιά ατζέντα και έτσι να διευκολύνεται μερίδα του εκλογικού σώματος να προσεγγίσει τις ακραίες απόψεις. Το είδαμε και με τον κ. Σαμαρά στις παραμονές των εκλογών του 2012, όταν με τις ρατσιστικές κορόνες του το μόνο που κατάφερε ήταν να ενισχυθεί η Χρυσή Αυγή και να μπει για πρώτη φορά στη Βουλή.
Αλλά στην πρόσφατη δήλωση του Κυριάκου Μητσοτάκη διακρίνουμε και μια νέα, πιο ωμή παραδοχή. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, γνωρίζαμε ότι η τακτική του αρχηγού της Ν.Δ. στο ζήτημα αυτό ήταν να αφήνει τον Αδωνι Γεωργιάδη, τον Μάκη Βορίδη και τον Αντώνη Σαμαρά να κλείνουν το μάτι στην Ακροδεξιά.
Με τη δήλωσή του στη διακαναλική, ο κ. Μητσοτάκης πήρε για πρώτη φορά πάνω του το ακροδεξιό άνοιγμα του κόμματός του. Το ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης, όσο κι αν το πολιτικό του προφίλ είναι «εκσυγχρονιστικό» και «νεοφιλελεύθερο», επρόκειτο να στραφεί στην Ακροδεξιά για στήριξη, το είχε προβλέψει σε ανύποπτο χρόνο ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης.
Μιλώντας το 2013 με τον καθηγητή Θανάση Διαμαντόπουλο, ο πατέρας Μητσοτάκης είχε εμφανιστεί σίγουρος ότι η Ακροδεξιά θα στηρίξει τον Κυριάκο! Ο Κων. Μητσοτάκης είχε κληθεί να απαντήσει στον προβληματισμό του Θ. Διαμαντόπουλου, ότι «οι απολύτως εύλογες ηγετικές φιλοδοξίες του Κυριάκου, ενδεχομένως θα προσέκρουαν σε δυσυπέρβλητα εμπόδια», εννοώντας ότι «ο Κυριάκος “ψαρεύει” πρωτίστως, αν όχι αποκλειστικά, στη φιλελεύθερη δεξαμενή των ψηφοφόρων της Ν.Δ., ενώ έχει ελάχιστη διείσδυση στον χώρο της λαϊκής, σκληροπυρηνικής, βαθιάς Δεξιάς».
Η απάντηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη ήταν κατηγορηματική και αιφνιδίασε τον συνομιλητή του: «Τι λες παιδί μου; Εμένα οι ακροδεξιοί ήταν οι πιο δικοί μου, οι πιο πιστοί, ιδιαίτερα οι βασιλόφρονες. Και οι ακροδεξιοί, λοιπόν, κατά βάση τον Κυριάκο θα ακολουθήσουν» (Θανάσης Διαμαντόπουλος, «Το πορτρέτο ενός ηγέτη. Από την ιστορία του Μητσοτάκη στον Μητσοτάκη της ιστορίας», εκδ. Πατάκη, Αθήνα 2013, σ. 123-124).
Ακόμα και μετά από αυτή τη δήλωση, ο Διαμαντόπουλος φάνηκε να μην πείθεται και σχολιάζει στο βιβλίο του: «Το ότι αυτός, μολονότι βενιζελογενής, είχε διαμορφώσει από το 1965 μια ιδιαίτερα προνομιακή σχέση με τη βασιλόφρονα Ελλάδα, αυτήν που παραδοσιακά έβλεπε και ήθελε το στέμμα όχι μόνο ως πολιτειακό ρυθμιστή αλλά ως ενεργά παρεμβαίνοντα παράγοντα στα δημόσια πράγματα, ενώ ουδείς τέτοιος ιδιαίτερος δεσμός συνδέει τον γιο του με τη σκληροπυρηνική δεξιά βάση του κόμματος, ήταν μια διαφορά που δεν έδειχνε ποσώς να τον απασχολεί ή να την αξιολογεί».
Τελικά, όπως αποδείχτηκε, ο Κων. Μητσοτάκης γνώριζε καλύτερα. Ορθά είχε εκτιμήσει ότι ο γιος του δεν θα έχει καμιά δυσκολία να στηριχτεί κι εκείνος στην Ακροδεξιά. Το πιο σημαντικό είναι ότι η αποκάλυψη αυτή περιλαμβάνεται στο βιβλίο του ανθρώπου που έχει καταγραφεί ως «ημιεπίσημος βιογράφος» του Κων. Μητσοτάκη (δικός του ο χαρακτηρισμός). Ο Θ. Διαμαντόπουλος είναι αυτός που είχε κληθεί εσπευσμένα να συντάξει τον δεύτερο τόμο της βιογραφίας του Μητσοτάκη την κρίσιμη περίοδο που διεκδικούσε την πρωθυπουργία («Κώστας Μητσοτάκης, Πολιτική βιογραφία», εκδ. Παπαζήση, Αθήνα 1989). Αυτός ο δεύτερος τόμος περιλάμβανε τη δύσκολη περίοδο της Αποστασίας, με αποτέλεσμα να μην κυλήσει ομαλά η σύνταξη και η έκδοσή του.
Δεν μπορεί κανείς να καταλογίσει σκοπιμότητα στον κ. Διαμαντόπουλο για την αποκάλυψη. Πρώτα πρώτα επειδή το βιβλίο του εκδόθηκε προτού καν εκδηλώσει οποιαδήποτε πρόθεση να διεκδικήσει την αρχηγία της Ν.Δ. ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Εξάλλου το σχετικό κεφάλαιο του βιβλίου του περιλαμβάνει και έναν πραγματικό ύμνο για τον σημερινό αρχηγό: «Η εκτίμησή μου για τον νεότερο Μητσοτάκη είναι απεριόριστη, θεωρώ πως είναι μακράν ο καλύτερος, ο πιο συγκροτημένος, πιο ορθοφρονών και πιο μορφωμένος της οικογένειας, από τους ελάχιστους, δε, νέους πολιτικούς που δεν ντροπιάζει τον σύγχρονο δημόσιο βίο μιας χώρας η οποία ανέδειξε σε κορυφαία πολιτικά αξιώματα τον Ψωμιάδη και τον Καμμένο» (σελ. 122).
Το ενδιαφέρον είναι ότι στο ίδιο βιβλίο, ο συγγραφέας κάνει χρήση του ίδιου ακριβώς επιχειρήματος που χρησιμοποιεί σήμερα ο Κυριάκος Μητσοτάκης για να εξηγήσει την ακροδεξιά στροφή: ότι δηλαδή μ’ αυτό τον τρόπο θα αντιμετωπιστεί η διαρροή ψήφων από τη Ν.Δ. προς την Ακροδεξιά. Ο Θ. Διαμαντόπουλος, αφού υποστηρίζει ότι «ο Βορίδης, πλήρως αποκαθαρμένος από τα νεανικά του ατοπήματα [...] και παρά το φαύλο στοιχείο που πολλοί του καταλογίζουν πως ανέδειξε κατά τη σύντομη υπουργία του, είναι βέβαια αποδεκτός, ως σαρξ εκ της σαρκός, και από το σκληροπυρηνικό υποσύνολο της παραταξιακής βάσης της Ν.Δ.».
Ο ίδιος ο συγγραφέας προσθέτει ότι είπε στον Μητσοτάκη ότι αυτό το στοιχείο του Βορίδη είναι «πολιτικά υπερπολύτιμο σε φάση πρωτοφανούς εκτίναξης όχι ενός αλλά δύο ακροδεξιών κομμάτων, ενός φασίζοντος υπερεθνικιστικού (σ.σ. Χρυσή Αυγή) και ενός υπερλαϊκιστικού (σ.σ. ΑΝ.ΕΛΛ.), κάτι που θα μπορούσε να κάνει ακόμη και μετριοπαθείς νεοδημοκράτες να στραφούν προς τον πρώην βουλευτή του ΛΑΟΣ, προκειμένου να περιοριστούν οι διαρροές προς την Ακρα Δεξιά» (σελ. 123).
Ας μην παραξενευόμαστε, λοιπόν, για την ακροδεξιά στροφή του Κυριάκου. Το είχε προβλέψει ο πατέρας του και το εξηγεί παραστατικά ένας ειδήμων περί τα νεοδημοκρατικά θαυμαστής του...
Δημήτρης Ψαρράς
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου