ματιά στους «άλλους», που εμφανίζονται στα «δεκάλεπτα των κομμάτων» και προσπαθούν να καταστήσουν γνωστές τις θέσεις τους εν όψει ευρωεκλογών.
Παρουσιάζουν ενδιαφέρον οι «άλλοι». Κοινωνιολογικό, κυρίως. Από το κόμμα του Σώρρα μέχρι τα εξίσου προσωποκεντρικά κόμματα του Αλ.Παπαδόπουλου, του Τσιτουρίδη, του Δημαρά, της Παπακώστα και απο την ΟΚΔΕ (Τροτσκιστές) μέχρι το Μ-Λ ΚΚΕ κ.α.
Παρακολουθώντας τα δύο τελευταία κόμματα, είναι σαν ν΄ακούς κουβέντες και συνθήματα των πρώτων ετών της μεταπολίτευσης. Τότε, κάποιοι σχηματισμοί Αριστεριστών είχαν ακροατήριο. Κυρίως στα Πανεπιστήμια.
Σήμερα, η απήχηση τους είναι μηδενική. Αλλά αυτό δεν φαίνεται να τους προβληματίζει ούτε να τους απασχολεί. Ο ναρκισσισμός του πρωτοπόρου που «δεν τον καταλαβαίνει η κοινωνία» και συνεχίζει να προσπαθεί ή το σύνδρομο του ιδεολογικά πτωχευμένου που δεν θέλει να το παραδεχτεί;
Μια παρένθεση εδώ: Τροτσκιστής ήταν ο ευκλεής εκείνος «Πάμπλο», ο αείμνηστος Μιχάλης Ράπτης. Όμως δεν ζούσε σε ντουλάπα με ναφθαλίνη. Είχε ανοιχτούς ορίζοντες και αξιοσημείωτη κοινωνική δράση… Το ίδιο και ο Σάββας Μιχαήλ, επιφανής διανοούμενος, με ενδιαφέρουσες και διεισδυτικές αναλύσεις (π.χ. για την Ακροδεξιά και τους ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής).
Επιστροφή στο πάρκο των «άλλων», με πρώτους τους οπαδούς του Σώρρα. Ένα απίστευτο κοκτέιλ αστείων θέσεων (π.χ.τα τρισεκατομμύρια που διαθέτει η χώρα και δεν της επιτρέπουν οι ξένοι να αξιοποιήσει) και ιλιγγιώδους φιλοδοξίας για ανατροπή των συσχετισμών στην…υφήλιο. Μέσω Σώρρα!
Βλέπεις τα στελέχη και τους υποψήφιους και λες «κανονικοί άνθρωποι» είναι. Και πεπαιδευμένοι φαίνονται κάποιοι εξ αυτών. Αλλά μόλις ανοίξουν το στόμα και εκθέσουν τους στόχους τους, «εκτοξεύοντας» απίστευτα κλισέ και παραμύθια για μικρά παιδιά, αναρωτιέσαι τι παθαίνουν οι άνθρωποι και οδηγούνται εθελουσίως έγκλειστοι στην φυλακή της νηπιακής σκέψης.
Το πρόβλημα με τα υπόλοιπα προσωποκεντρικά μορφώματα που διεκδικούν ψήφοι στις ευρωεκλογές είναι άλλης φύσεως: Ξέρουν καλά κάποιοι έντιμοι και ανιδιοτελείς άνθρωποι (π.χ. ο Αλέκος Παπαδόπουλος, ο Γιάννης Δημαράς κ.α.) ότι οι ίδιοι έχουν κάνει τον κύκλο τους στην πολιτική.
Αλλά ο κύκλος κάποτε κλείνει. Για όλους μας. Προς τι η άπελπις αυτή προσπάθεια να διατηρηθούν στην κεντρική σκηνή, όταν τίποτε δεν δείχνει ότι συγκινεί η παρουσία και ο λόγος τους;
Υπάρχουν και κάποιοι άλλοι από τους «άλλους». Πρόκειται για σχηματισμούς της πέραν του ΣΥΡΙΖΑ Αριστεράς. Περί αυτών στο επόμενο σημείωμα...
Γιάννης Τριάντης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου