Για αφελείς και απελπισμένους...

Γιώργος Σταματόπουλος

Εκεί στην κυβέρνηση ακόμη ψάχνουν να βρουν τι ακριβώς συνέβη και υπέστησαν τέτοια πανωλεθρία -αλλά τι λέω, εδώ μερικοί είχαν στοιχηματίσει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι πρώτο κόμμα. Και εδώ σηκώνεις τα χέρια -πώς να...
καταλάβεις τέτοια υπεραισιοδοξία;

Καταλαβαίνεις, όμως, το κενό της πολιτικής σκέψης. Και πώς να γεμίσει αυτό το κενό; Σπατάλησαν τέσσερα χρόνια για να αποδείξουν ότι ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι φιλελεύθερος και επικίνδυνος για τα λαϊκά στρώματα, κάτι που το ήξεραν κι οι κότες. Και τι πέτυχαν; Μια τρύπα στο νερό. Δεν θέλησαν ποτέ να αποδεχτούν ότι δεν έχει σημασία η κακή αντιπολίτευση αλλά η δική τους κακή πολιτική και η στάση τους απέναντι στην κοινωνία και στα κοινωνικά φαινόμενα, που είναι πολιτικά και πολιτισμικά. Δεν δόθηκε καμία σημασία στον πολιτισμό αλλά μόνο στις θέσεις που γεννά ο πολιτισμός, όπως εμφανίζεται στην ελληνική και ευρωπαϊκή επικράτεια.

Επίσης, τι είναι αυτό με την Αριστερά; Κανείς δεν έχει λίγο νιονιό ώστε να συνειδητοποιήσει ότι αυτή η έννοια έχει απολεσθεί από την καθημερινότητα και πάει στο καλό [στον αγύριστο]; Χρειάζονται νέες μορφές οργάνωσης [και μάλιστα αυτοοργάνωσης], εάν δεν θέλουμε να γεμίσει η Ευρώπη με ακροδεξιά μορφώματα και μικρούς χιτλερίσκους, που σιγά σιγά αναδύονται σαν τα μανιτάρια σε όλη την ήπειρο -και πέρα από τον Ατλαντικό. Χρειάζεται επίσης να κουνήσουμε λίγο την γκλάβα μας όσοι επιμένουμε να μιλάμε για Αριστερά και δεν βλέπουμε τις νέες «δομές», τόσο στη διακυβέρνηση όσο και στις εργασιακές σχέσεις και στις μεταξύ μας συναναστροφές.

Η Αριστερά καταποντίστηκε και κανείς δεν θέλει να παραδεχτεί ότι αυτή η ιδεολογία οφείλει να ανανεωθεί, να ανασκευαστεί, ότι χρειάζονται πολλά επίπεδα σκέψεων και στοχασμών, μήπως και υψωθούν πύργοι αντίστασης στην επέλαση των ολοκληρωτισμών και της φαιάς στολής που μας ετοιμάζουν [τα ιδεολογικά τους εμπορορραφεία είναι σε οργασμό, άσε που δουλεύουν με κέφι και ενθουσιασμό όσοι απασχολούνται σε αυτά]. Εάν με κάποιον τρόπο δεν συνετιστούν όσοι ακόμη δηλώνουν αριστεροί, θα δούμε μαύρες μέρες -και το Κομμουνιστικό Κόμμα πρέπει να μπει σε μία καινούργια φάση, εάν ακόμη πιστεύει ότι μπορεί να γκρεμιστεί ο καπιταλισμός με το 5% μιας μικρής χώρας, που μάλιστα είναι προτεκτοράτο και άρα ουδείς της δίνει σημασία.

Τα ίδια να κάνει και η Λαϊκή Ενότητα και κάποιοι εξωκοινοβουλευτικοί, που εξακολουθούν να χρησιμοποιούν γλώσσα περασμένων αιώνων -τι να πεις, ο ακτιβισμός δεν αρκεί, δεν πείθει, κάπως αλλιώς πρέπει να ερμηνεύσουν την πολιτική πραγματικότητα όσοι επιμένουν να απευθύνονται σε συμπολίτες με τη λέξη σύντροφος και συντρόφισσα, συναγωνιστής και λοιπά παρωχημένα και οιονεί ακαταλαβίστικα, κυρίως από τη νεολαία. Και τι να πεις για τη νεολαία -στον κόσμο της, στα κινητά της και σε αυτά τα μαραφέτια της κοινωνικής τάχα δικτύωσης [σε αυτά που συνεννοείσαι με καμιά διακοσαριά όλες κι όλες λέξεις και αυτές στρεβλές].

Ο κόσμος πάει με τον «νικητή», αυτό να γίνει κατανοητό. Το μόνο που μπορεί να γίνει τώρα, εάν ακόμη είναι δυνατό, είναι να μην αποκτήσει αυτοδυναμία το κόμμα της αντιπολίτευσης· όλα τα άλλα είναι για αφελείς [και απελπισμένους]...

efsyn.gr