υπάρχει οικογενειακή ευθύνη και για μένα. Ας σταματήσουμε λοιπόν αυτήν την υποκρισία. Ας αφήσουμε έξω απ’ αυτή τη συζήτηση τις οικογένειές μας». Σε γενικές γραμμές είναι σωστή η προσέγγιση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Ωστόσο, προκύπτουν ορισμένα ερωτήματα: Να μείνουν εκτός συζήτησης οι οικογένειες των πολιτικών αρχηγών, ακόμη και αν μέλη τους έχουν χρησιμοποιήσει την ιδιότητά τους προκειμένου να εξασφαλίσουν ωφελήματα; Να μείνουν εκτός συζήτησης οι οικογένειες των πολιτικών αρχηγών, ακόμη κι αν μέλη τους έχουν διαπράξει ποινικά κολάσιμες πράξεις ή έχουν ηθικά επίμεμπτες συμπεριφορές;
Να μείνουν εκτός συζήτησης οι οικογένειες των πολιτικών αρχηγών, ακόμη κι αν μέλη τους παρεμβαίνουν στην πολιτική και καταθέτουν άποψη για το ένα ή το άλλο θέμα; Προφανώς, όχι. Από τη στιγμή που μέλη των οικογενειών των πολιτικών αρχηγών με δική τους ευθύνη παραβιάζουν τα όρια της ιδιωτικότητάς τους, δεν μπορούν να απαιτούν ασυλία. Οπως δεν μπορεί να απαιτεί ο κ. Μητσοτάκης να μη γίνονται αναφορές στον πατέρα του, επειδή δεν βρίσκεται στη ζωή.
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, σε αντίθεση με τον πατέρα του κ. Τσίπρα, ήταν δημόσιο πρόσωπο, με πολύχρονη παρουσία στην πολιτική. Συμμετείχε στα κοινά από τα τέλη της δεκαετίας του ‘40, έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο σε διάφορες φάσεις της μεταπολεμικής ιστορίας, έδωσε και δέχτηκε βρόμικα χτυπήματα, ήταν ο ιθύνων νους της Αποστασίας, εξελέγη αρχηγός μεγάλου κόμματος, με τις επιλογές του (και άλλων κομμάτων βεβαίως) οδηγήθηκε στο Ειδικό Δικαστήριο ο ορκισμένος αντίπαλός του, έγινε πρωθυπουργός, διαχειρίστηκε κρίσιμα θέματα.
Με λίγα λόγια, άφησε ευδιάκριτο ίχνος στην πολιτική ζωή του τόπου (θετικό ή αρνητικό δεν είναι της παρούσης). Δεν δικαιούται, λοιπόν, ο Κυριάκος Μητσοτάκης να θυμώνει όταν γίνεται αρνητική κριτική στα πεπραγμένα του πατέρα του, αλλά να χαίρεται όταν μέσα ενημέρωσης και δημοσιολόγοι αποθεώνουν τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Το βαρύ όνομα είναι διαβατήριο: άλλοτε για τον Παράδεισο, άλλοτε για την Κόλαση. Αλλοτε βοηθάει, άλλοτε βλάπτει, άλλοτε είναι σωσίβιο, άλλοτε είναι θηλιά. Το όνομα Καραμανλής έκανε τον Κώστα Καραμανλή αρχηγό της Ν.Δ. και πρωθυπουργό της χώρας.
Το όνομα Παπανδρέου έκανε τον Γιώργο Παπανδρέου αρχηγό του ΠΑΣΟΚ και πρωθυπουργό της χώρας. Το όνομα Μητσοτάκης έκανε τον Κυριάκο Μητσοτάκη αρχηγό της Ν.Δ. Αναρωτιέμαι αν αυτοί οι τρεις πολιτικοί θα γίνονταν αυτό που έγιναν αν κουβαλούσαν άλλα ονόματα. Πάντως ούτε ο Κώστας Καραμανλής ούτε ο Γιώργος Παπανδρέου είχαν ζητήσει από τους πολιτικούς αντιπάλους τους να μην αναφέρονται στις περιόδους όπου κυριάρχησαν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Ανδρέας Παπανδρέου. Δήλωναν υπερήφανοι για την πολιτική κληρονομιά τους. Εχει λόγο ο Κυριάκος Μητσοτάκης να μην αισθάνεται υπερήφανος για την πολιτική διαδρομή του πατέρα του;..
Τάσος Παππάς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου