To τσίρκο, οι ακροβασίες, τα νούμερα, η σοβαροφάνεια, το ακριβό πανηγυράκι της Ευρώπης, ο θυμός...
Το Φεστιβάλ της Γιουροβίζιον είναι λιγότερο φεστιβάλ τραγουδιού και περισσότερο φεστιβάλ «ό,τι να ΄ναι» θεάματος –ενός θεάματος που...
φτάνει ακόμα και στα όρια του τσίρκου. Με τα θεαματικά ακροβατικά, με τους
χορευτές που συνοδεύουν τους τραγουδιστές κάνοντας τούμπες στη διάρκεια της εκτέλεσης, με τους αοιδούς να τραγουδούν «δεμένοι» πάνω σε ψηλά κοντάρια που λυγίζουν και αιωρούνται δεξιά κι αριστερά σαν υαλοκαθαριστήρες αυτοκινήτων.
Είναι πανάκριβα σοβαροφανή σόου με τραγουδίστριες που φορούν μακριές άσπρες τουαλέτες και έχουν πρόσωπα με περιποιημένη μαύρη στιλπνή γενειάδα, με τέρατα, με καπνούς, με ποδηλάτες, με άλτες!
Παλιά από το Φεστιβάλ έβγαιναν και μουσικές επιτυχίες. Τώρα βγαίνουν συνήθως κομήτες και, συχνά, προκύπτουν νούμερα από τα μεγάλα νούμερα τηλεθέασης. Όμως, παρακολουθούμε με επιμονή αυτό το σόου όπου συνήθως οι Ευρωπαίοι ψηφίζουν με βάση γειτνιάσεις χωρών, εθνικισμούς, συμμαχίες, εθνικές συμπάθειες.
Αν θέλετε την προσωπική μας γνώμη, κρίνουμε με συγκατάβαση, κατανόηση και ανοχή αυτό το πανηγυράκι. Καλό είναι για τον κόσμο και τον κοσμάκη –κι όχι μόνο για τις πιτσαρίες και τα σουβλατζίδικα που δικτυώνονται με τα σπίτια μέσω εκατοντάδων διαδρομών παιδιών του ντιλίβερι που μας τροφοδοτούν με άλλοτε φεστιβαλική, άλλοτε ποδοσφαιρική, άλλοτε εκλογική τροφή. Από μια άποψη έχει την πλακίτσα του, αλλά –τουλάχιστον για φέτος που το Φεστιβάλ γίνεται στο Ισραήλ σε εποχή που η βία είναι στο κόκκινο– υπάρχει και άλλη, πολύ σοβαρή άποψη.
Η μία άποψη
Τη μια άποψη την είχαμε γράψει, εδώ στον Harddog ,το 2013, τέτοιες (φεστιβαλικές μέρες), χωρίς σε καμιά περίπτωση, βέβαια, να την υποστηρίζουμε σαν θέσφατο. Γράφαμε τότε, όταν η Ελλάδα είχε υποψήφιο τον Αγάθωνα (και την Koza Mostra), μια χρονιά μετά τον καταποντισμό από κάθε άποψη (κατάταξης, αισθητικής, καλλιτεχνικής) της ελληνικής εμφάνισης με την Ελευθερία Ελευθερίου:
«Γιουροβίζιον, πανηγυράκι. Για να βρισκόμαστε, να τρώμε παρέα, να κουτσομπολεύουμε, να βλέπουμε ωραία παιδιά (σαν το κοριτσάκι που πήρε το «χρυσό») και να βλαστημάμε στη βαθμολογία όπου οι χώρες επαναχαράζουν τα σύνορά τους και επαναβεβαιώνουν τις γειτονίες τους. Μια ασημαντότητα με πολλή χρυσόσκονη. Χαζό είναι, κακό δεν είναι – μην τρελαινόμαστε. Και ούτε το μοναδικό χαζό που όλοι το χλευάζουμε και όλοι το βλέπουμε για να περνάμε δυο ώρες ανέμελα. Και του χρόνου!
» (Από ελληνικής πλευράς, καλύτερα να βλέπεις τον αντίχειρα του Αγάθωνα να τρίβει το μουστάκι του, παρά τον φακό τής από κάτω κάμερας – αυτής που κάνει τα κοντρ πλονζέ - να χαϊδεύει το βρακάκι τού κάθε τσαχλοκούδουνου)».
Η άλλη άποψη
Την άλλη άποψη εκφράζει με ένα δυναμικό, αυστηρό κείμενό του στο φέισμπουκ ο Γιώργος Τυρίκος, ένας από εκείνους που δηλώνουν έμπρακτα την αγάπη τους προσφέροντας βοήθειά στους δυστυχείς πρόσφυγες που διαπλέουν με χίλιους κινδύνους το Αιγαίο για να επιζήσουν στα ελληνικά νησιά. Γράφει με θυμό ο Γ.Τ. στο φέισμπουκ:
«Δεν μπορεί η σκουπιδίλα μιας Eurovision να ξεπλύνει τα εγκλήματα του Ισραήλ ενάντια στον Παλαιστινιακό λαό. Και όχι, δεν είναι αθώο να παρακολουθεί κανείς αυτό το θλιβερότατο πανηγύρι σε τέτοιο συγκείμενο. Είναι ηλιθιότητα και βολική συνενοχή... Μια Ευρώπη που "αντιπροσωπεύεται" από τον πάτο αυτό που λέγεται Eurovision, έχει ήδη ξοφλήσει. Και, για εμένα προσωπικά, καλλιτέχνης που νομίζει ότι μπορεί να μην υπολογίζει τον ίδιο τον άνθρωπο δε με αφορά και δε θέλω να έχω μαζί του καμιά σχέση. Για την ακρίβεια με έχει απέναντι, στον αντίποδα της ανούσιας τέχνης του. Λευτεριά στην Παλαιστίνη».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου