Οι Εγγλέζοι το ονομάζουν the blame game. Το παιχνίδι του φταιξίματος δηλαδή, όπου έχεις ρουφήξει αυγό και ψάχνεις να βρεις σε ποιόν θα εναποθέσεις τις ευθύνες. Στην Ελλάδα, πάλι, διαθέτομεν παροιμία η οποία δηλώνει ότι...
η νίκη έχει ένα σκασμό πατεράδες, αλλά η ήττα δεν έχει ούτε έναν. Διότι ουδείς θέλει να φορτωθεί στους ώμους του και να αναλάβει το βάρος της ήττας. Από τον ουρανό στη γη, από τα ύψη στο βάραθρο, από τα σαλόνια στ’ αλώνια…
Οπότε ποιος φταίει που την πάτησε την πεπονόφλουδα ο ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές και είδε τη Νέα Δημοκρατία να προηγείται με σχεδόν δέκα μονάδες διαφορά; Θεωρίες κυκλοφορούν ένα σωρό τις τελευταίες ημέρες:
Φταίει που τα μέλη του κόμματος δεν κατέβηκαν στο λαό και δεν εξηγήθηκε η μεγάλη πολιτική στροφή, φταίει η αλαζονεία των υπουργών και των στελεχών, φταίει που κάναμε δεξιά πολιτική με αριστερό πρόσημο, φταίει, φταίει, φταίει. Ερωτηθείς σχετικά ο κύριος Χατζηπετρής, εδήλωσε αναρμόδιος για το ζήτημα!
Να δούμε όμως μερικούς από τους φταίχτες και να εξετάσουμε τα κρίματά τους. Και ξεκινώ με τα κομματικά μέλη, που κατηγορούνται για τεμπελιά και αντανακλαστικά χειρίστης ποιότητος. Ποια κομματικά μέλη ρε φίλε; Όταν έξι, μπορεί και επτά στα δέκα το σκάσανε με το συμβιβασμό του 2015 και στη νεολαία δεν έμεινε καν τετραψήφιος αριθμός πιτσιρικάδων; Το ΚΚΕ Εσωτερικού δεν ανέκαμψε ποτέ απ’ τη διάσπαση της Βήτα Πανελλαδικής και το ΚΚΕ ακόμη πονάει από τη μαζική φυγή του ΝΑΡ. Και περιμένατε από το κόμμα του 4 % να ξαναζωντανέψει εν ριπή οφθαλμού και να ξαναβγεί με αγωνιστικό παλμό στις ρούγες; Good luck παλικάρια μου, για να θυμηθώ εκ νέου τους Εγγλέζους…
Όσο για τους υπουργούς και την αλαζονεία τους, με συγχωρείτε αλλά μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου ουδέν λάθος αναγνωρίζεται. Αυτά τα λένε στην ώρα τους, δεν τα λένε αφού πρώτα έχει περάσει το τραίνο από πάνω σου και σ’ έχει κόψει φετούλες. Άσε που για αλαζονεία πρώτοι, πρώτοι είχαν κατηγορηθεί οι παλιοί μου σύντροφοι από το Ρήγα, ο Φίλης, ο Κοντονής, ο Σκουρλέτης και αυτοί έχουν εγκαταλείψει τους θώκους τους πολύν καιρό τώρα. Εκτός κι αν ψάχνουμε μία ακόμη αφορμή για να την πέσουμε στο Νίκο Παππά, οπότε πάσο, ορμάτε αδέρφια!
Για να μην αρχίσω τώρα τα περί δεξιάς πολιτικής με αριστερό πρόσημο. Συγγνώμη, αλλά γι’ αυτό ακριβώς τον ψηφήσανε τον Τσίπρα τον Σεπτέμβριο του 2015, για να εφαρμόσει δεξιά πολιτική με αριστερό πρόσημο. Τους το είχε πει ξεκάθαρα άλλωστε, δεν μπορούν τώρα να παριστάνουν τους ανήξερους. Και τέλος πάντων, αν ήταν δεξιά η πολιτική του στα οικονομικά, στα κοινωνικά θέματα ήταν μια χαρά αριστερή. Πολύ λαό έβγαλε από τα αδιέξοδά του η κυβέρνηση, σε σημείο που ουκ ολίγα πλάσματα να εκνευρίζονται σφόδρα με τις «δικαιωματικές» πρωτοβουλίες της. Γιατί τους έκοβε τη φόρα…
Οπότε τι μας λες ρεπόρτερ Ξανθάκη, θα ρωτήσει ο συμμαθητής εκείνος που πάντοτε έγλειφε τη δασκάλα. Ότι δεν φταίει κανένας; Η απάντηση, λοιπόν, είναι απλή και είναι μία λέξη:
Αποσυσπείρωση!
Με δυο λόγια, δεν σταμάτησε όλος αυτός ο κόσμος που δεν πήγε να ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ να είναι κοντά στον ΣΥΡΙΖΑ και να ζουζουνάει γύρω απ’ τον ΣΥΡΙΖΑ. Απλώς δεν βρήκε κάποιο ισχυρό λόγο να υπερασπιστεί την επιλογή ΣΥΡΙΖΑ για τις ευρωεκλογές και να επιστρέψει στο μαντρί. Όπως το έχω ξαναγράψει, ο κόσμος της κεντροαριστεράς διατηρεί πολύ μεγαλύτερα περιθώρια αυτονομίας σε σχέση με τον κόσμο της δεξιάς. Και απαιτεί να του προσφέρεις κάτι παραπάνω για να τον γοητεύσεις, κάτι πολύ παραπάνω από τις 120 δόσεις, τον Μπίστη και τη 13η σύνταξη. Απαιτεί όραμα, απαιτεί ορμή, απαιτεί ιδέες, απαιτεί στόχους, απαιτεί συγκρούσεις. Έστω Σαρτζετάκη γαμώ την τρέλα μου, έστω καλύτερα παπάκι παρά το Μητσοτάκη. Γιατί αν η φάση εξαντλείται στην αξιοποίηση του Ελληνικού, λυπούμαι πολύ αλλά αυτό μπορεί να το κάνει ακόμη κι ο Μηταράκης...
newpost.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου