Το «προσδόκιμο ζωής» της αριστερής διακυβέρνησης δεν εξαρτάται από τα ανοίγματα προς τα δεξιά της, αλλά από την καθιέρωση και εμπέδωση ανοικτών δημοκρατικών διαδικασιών για όλους και από την πρόβλεψη θεσμικών αντίβαρων για τις ασθενέστερες τάξεις. Το όποιο προστατευτικό πλέγμα απέναντι στους αντιπάλους δεν πρόκειται να...
λειτουργήσει με διμοιρίες ΜΑΤ, ούτε με κιγκλιδώματα γύρω από τα σπίτια, αλλά με την πάταξη της διαφθοράς (των δικών της και όχι μόνον των άλλων), τη βελτίωση της ζωής των κατοίκων, την πολιτική ειλικρίνεια και την προσωπική εντιμότητα, τη συνέπεια και τη σεμνότητα, μακριά από αυταρχισμούς, επιδειξισμούς και αντιδημοκρατικές συμπεριφορές.
Τα κυκλώματα δυστυχώς φαίνεται να κυριαρχούν ακόμα, όπως κι αν βαφτίζονται από «πονηρούς πολιτευτές». Οι δήθεν αντισυστημικοί λαϊκιστές και οι ακραίοι δημαγωγοί επιχειρούν να καλύψουν τα κενά διακυβέρνησης με ευχολόγια, παροχές και διαρροές. Το αριστερό δημοκρατικό καθεστώς δεν εγκαθιδρύεται με ποινικά στησίματα, πολιτικά στοιχήματα και δεξιόστροφα ανοίγματα, αλλά με την αμεροληψία των θεσμών, τον έλεγχο των πολιτικών, την τιμωρία των αυθαιρετούντων. Δεν θα σώσει τη χώρα και την Αριστερά οποιοδήποτε τσιτάτο του «Κεφαλαίου» του Μαρξ, οποιαδήποτε επαναστατική θεωρία του Λένιν, ούτε βέβαια θα παρέμβει η Θεία Πρόνοια ή το «εξευγενισθέν«(;) χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο κάποιου θείου από την Αμερική.
Διά των θεσμών και με τη διαπαιδαγώγηση του λαού στον σεβασμό του Συντάγματος θα επιτευχθεί η συσπείρωση των προοδευτικών, δημοκρατικών και αριστερών δυνάμεων και όχι με «άσφαιρες κινήσεις κορυφής».
Η κρατούσα σήμερα αντίληψη ότι οι νίκες ανήκουν στο ηγετικό περιβάλλον και για τις ήττες φταίει η βάση πρέπει να αντιστραφεί. Τις ήττες οφείλουν να τις χρεώνονται οι ηγέτες και τα επιτελεία τους και να μην επιρρίπτουν τις δικές τους ευθύνες στους άλλους ή «να στρίβουν διά της Ευρώπης».
Το «με κρατάς, σε κρατώ» δεν αφορά τις σχέσεις Αριστεράς-λαού αλλά ίσως αναφέρεται στα δίκτυα των συμμαχιών.
Από την άλλη, αντιλήψεις του τύπου «Το Κράτος είμαι Εγώ, ο Νόμος είμαι Εγώ, η Αριστερά είμαι Εγώ» όχι μόνο δεν συνεισφέρουν στην αμοιβαία κατανόηση μεταξύ των όμορων χώρων αλλά εντέλει παραβιάζουν όλους τους άγραφους κανόνες της αριστερής ηθικής.
Χρειάζεται λοιπόν ιδιαίτερη προσοχή μήπως αναζητώντας τον νέο αριστερό άνθρωπο, βρεθούμε -ανεπαισθήτως;- μέσα στη σπηλιά να συζητάμε με προανθρώπους και Kύκλωπες, οι οποίοι βλέπουν τον κόσμο με το ένα μάτι γιατί το άλλο τούς βολεύει να το κρατάνε κλειστό.
Προσοχή επίσης γιατί ο εχθρός βρίσκεται πάντοτε «εντός των τειχών», όσο κι αν μερικοί (κάνουν ότι) πυροβολούν από το κάστρο για να χτυπήσουν τους εφορμώντες βαρβάρους.
Ηθικό συμπέρασμα (ίσως και έσχατο ηθικό πλεονέκτημα): Ο δρόμος προς την Αριστερά δεν ξεκινάει ούτε στρίβει προς τα δεξιά.
ΥΓ. Θέλω να ελπίζω ότι η οποιαδήποτε κριτική μου στην Αριστερά εκλαμβάνεται ως γνήσιο ενδιαφέρον ενός αριστερού.
Και φοβήθηκε
το δρόμο που έγινε μακρύς
για να τον πάρει μόνος
Σπ. Κατσίμης, «Ο ρυθμιστής»
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου