Σε πανελλήνια μετάδοση ελεύθερης λήψεως, εκείνος ο παλαβιάρης, ο Ινσούα, γέμισε τις τηλεοράσεις με όσο θέαμα μπορούσε σε μία ημέρα η Σούπερ Λιγκ να δώσει στον θεατή. Αλλά το ματς με τον Αρη, το ‘δωσε στον...
Παναθηναϊκό ο Οικονόμου. Ένα υπόδειγμα, και στο 1-0 και στο 2-0, πώς ξεκινά η επίθεση εναντίον σετ-άμυνας.
Στο 1-0 ο Οικονόμου, ανεβαίνοντας, προσπερνά (κι αφήνει πίσω σαν να ήταν κώνοι) Γαρσία/Ντιγκινί/Βαλεριάνο τον ένα μετά τον άλλον. Υστερα, αφού άδειασε τον χώρο κι έδωσε την πάσα-κλειδί στον Μακέντα, όλα απλοποιήθηκαν. Ο Μακέντα που τραβήχτηκε στο πλάι και συμπαρέσυρε να μετατοπιστεί προς τα εκεί ολόκληρη η γραμμή άμυνας του Αρη, δίνει την τέλεια ασίστ. Κατά μήκος της γραμμής της μικρής περιοχής. Φαίνεται εύκολο, ν’ αμυνθείς εναντίον της. Είναι πάρα πολύ δύσκολο.
Ο Κόρχουτ, μάλλον φοβάται ένα αυτογκόλ-Βούκοβιτς. Ο τερματοφύλακας, δεν προλαβαίνει. Καθόλου παράξενο, με τη μετατόπιση της άμυνας Δώνης+Γιόχανσον βγαίνουν εντελώς μόνοι στην «αδύναμη πλευρά», δεύτερο δοκάρι, να μπουν όπως θέλουν με τη μπάλα μες στην εστία. Ο Λάρσον στον οποίον αντιστοιχεί ο Γιόχανσον, εμφανίζεται «επί της οθόνης» αφού η μπάλα έχει πάει στα δίχτυα κι οι παίκτες του Τριφυλλιού ήδη αγκαλιάζονται.
Μετά, στο 2-0, ο Οικονόμου το ξανακάνει. Πάλι, αντίκρυ σε σετ-άμυνα. Όχι με σλάλομ εναντίον κώνων, αυτή τη φορά. Αλλά πάλι, ένας αριστερός στόπερ (σε διάταξη τριών σέντερ-μπακ) με ικανότητα πλέι-μέικερ. Αυτή τη φορά, πιο δύσκολο κι από σλάλομ. Με μία πάσα που «δεν περνάει» αλλά…πέρασε, προσπέρασε για την ακρίβεια, Σιώπη και Γαρσία. Ηταν η πάσα-κλειδί. Ακολούθησε, το τούνελ του Ινσούα. Μια ιδέα, που εξουδετέρωσε τον Βαλεριάνο.
Τώρα, στον αδειασμένο χώρο Μακέντα έγινε ο Αλτμαν. Η ασίστ του Αλτμαν είναι λατρεία. Με μία επαφή. Κάτω απ’ τα σκέλια του Βέλεθ, ένας-εναντίον-ενός. Στον χώρο, όχι στα πόδια, έτσι όπως μπουκάρει ο Ινσούα που έχει αφήσει τον Βαλεριάνο να βλέπει το νούμερο και το όνομα στην πλάτη. Κι εκεί που περιμένεις να βγει το garra charrua μες απ’ τον Ινσούα, ο πολεμιστής, βγαίνει από μέσα του…ο Μέσι. Προκαλώντας κάθε είδους αυθόρμητη αντίδραση, των συμπαικτών. Τους καράφλιασε, όλους!
Με κεκλεισμένες θύρες στο Ολυμπιακό Στάδιο, εφέτος το κοντέρ του Αρη γράφει 0-4 με την ΑΕΚ τον Οκτώβριο, 0-2 με τον Παναθηναϊκό τώρα, το όλον 0-6. Όχι καλό. Στην πραγματικότητα, δεν είναι ζήτημα κλειστών ή ανοιχτών θυρών. Η ιστορία που επαναλήφθηκε με τον Παναθηναϊκό στο (κλειστό) Στάδιο, είναι η ιστορία του (ανοιχτού) Καραϊσκάκη πριν ένα μήνα. Και εκεί και εδώ, ο Αρης ήταν η ομάδα που έπαιζε καλύτερα. Η ομάδα που έπαιζε…μόνη. Ωσπου έφαγε το πρώτο γκολ.
Σ’ ολόκληρο τον δεύτερο γύρο ο Παναθηναϊκός είχε νικήσει (τον Φεβρουάριο) τον Αστέρα Τρίπολης, τελεία. Από Δευτέρα σε Σάββατο, νίκησε Απόλλωνα+Αρη. Ο,τι αθροίζει, χρήσιμο είναι. Ωσπου να τελεσιδικήσει το κόστος του ντέρμπι. Και πέραν αυτού. Σε μια χρονιά που δεν νίκησε ΠΑΟΚ/Ολυμπιακό/ΑΕΚ, αυτή με τον Αρη και εκείνη τον Δεκέμβριο με τον Ατρόμητο είναι (όχι συναρπαστικές, αλλά) οι «καλύτερες» νίκες του Παναθηναϊκού.
Δεν ωφελεί ο εξωραϊσμός, ο Παναθηναϊκός έκανε κακό δεύτερο γύρο. Δεν αξίζει η ισοπέδωση, ο Παναθηναϊκός έκανε καλή χρονιά. Η πιο νεανική ομάδα σ’ ολόκληρη τη Σούπερ Λιγκ, η ομάδα με τους λιγότερους ξένους σ’ ολόκληρη τη Σούπερ Λιγκ,
έχει 12-8-6 (σε νίκες-ισοπαλίες-ήττες) και η καταμέτρηση συνεχίζεται. Είναι 44 πόντοι, από 26 ματς. Πέρυσι, έγραψε 10-10-10. Αυτό ήταν, 40 πόντοι από 30 ματς. Στέκομαι, στο ποδόσφαιρο. Όχι στις αφαιρέσεις. Στους πόντους που απεικονίζουν τη δουλειά του γκρουπ. Οι άλλοι, οι πόντοι που αφαιρούνται, απεικονίζουν τι δουλειά έκαναν οι οπαδοί ή τι δουλειά δεν έκανε η ιδιοκτησία.
Η δουλειά του γκρουπ τούτη τη χρονιά, φέρνει τον Παναθηναϊκό στο πάνω-κάτω ίδιο επίπεδο με τον Ατρόμητο και με τον Αρη. Πέρυσι, ήταν στο ίδιο επίπεδο με τον Πανιώνιο…
sdna.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου