τακτική αυτή από εκείνη του Θόδωρου Νικολαΐδη, ενός από τους καλύτερους εργοδότες στον Τύπο. Κιμπάρης! Με καλούς μισθούς –σε κάποιες περιπτώσεις... υπέρκαλους!
Με κυριακάτικα, με νυχτερινά για όσους δούλευαν μετά τις 12 τα
μεσάνυχτα, με πολυετίες, και στις παλιές καλές ημέρες, όταν έρρεε το χρήμα, με μπόνους κατά καιρούς σε συντάκτες του. Ήταν ο καιρός της αφθονίας για τον Τύπο που πουλούσε τρελά, κι όποιος εκδότης ήθελε να ήταν σωστός οικονομικά ήταν...
Όταν κατέφθασε η κρίση ο Θόδωρος Νικολαΐδης μία μόνο φορά επιχείρησε περικοπές κι αυτές μικρές.
Μετά τον θάνατό του οι μειώσεις διαδέχονταν η μία την άλλη. Όπως οι απολύσεις, οι εθελούσιες, το ψαλίδισμα των εξόδων. Οι επίγονοι (που πλέον δεν ανήκουν όλοι στη διοίκηση της εφημερίδας, όπως συνέβη αμέσως μετά τον θάνατο του εκδότη) βρέθηκαν μπροστά σε κύματα προβλημάτων. Κι άλλαξαν ρότα στη σχέση με τους εργαζόμενους.
Όπως άλλαξαν πολλά στο ιστορικό Φως των Σπορ. Άλλοι καιροί τότε, σύμφωνοι. Αλλά κι αυτό το ανελέητο σφίξιμο του ζωναριού, ξανά και ξανά, ούτε λύνει το πρόβλημα ούτε δίνει προοπτική...
harddog-sport.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου