«Η αναδοχή κλείνει τις πληγές των παιδιών..

... που μεγαλώνουν σε ιδρύματα»...

Σήμερα τα περισσότερα ιδρύματα όπου φιλοξενούνται παιδιά δεν έχουν την τρομακτική όψη του παρελθόντος. Έχουν όλα τα παιχνίδια, ωραία χρώματα και επίπλωση, φροντισμένους χώρους και καλούς ανθρώπους. Τι είναι λοιπόν αυτό που κάνει οδυνηρή τη...
ζωή ενός παιδιού εκεί;

Η Σοφία Κωνσταντέλλια, επικεφαλής του Κέντρου Κοινωνικής Πρόνοιας Περιφέρειας Αττικής, μιλώντας στην «Αυγή» τονίζει ότι ναι μεν «τα ιδρύματα στην εποχή μας δεν είναι κακά», θα πρέπει όμως να αντικατασταθούν σταδιακά από άλλες μονάδες μικρότερες και προσαρμοσμένες στις ανάγκες του κάθε παιδιού ξεχωριστά.

«Αν επισκεφθεί κάποιος ένα ίδρυμα, μπορεί να πει 'αχ και τι ωραία που είναι'. Λείπει όμως κάτι πολύ βασικό για το παιδί, το πρόσωπο συναισθηματικής αναφοράς, όπως και η συναισθηματική συνέχεια. Η πρωινή βάρδια φροντίζει με αγάπη ένα παιδί, με αγάπη το φροντίζει και η απογευματινή, με αγάπη και η βραδινή. Η έκφραση του παιδιού σ' αυτή την αγάπη, διαφορετική από τρία πρόσωπα, δεν είναι η ίδια και δεν μπορεί να είναι η ίδια».

"Άλλο το κοίταγμα της μάνας, άλλο του εργαζόμενου"

Η Σ. Κωνσταντέλλια αναφέρει ορισμένα χαρακτηριστικά παραδείγματα από την καθημερινότητα στο ίδρυμα που την κάνουν διαφορετική από εκείνη ενός παιδιού έξω απ' αυτό. «Δεν μπορεί ο εργαζόμενος που έχει στη βάρδια του τρία και τέσσερα παιδιά που πεινούν την ίδια ώρα να τα ταΐσει με την ίδια ηρεμία. Να τους πει μια ιστορία, να κάνει ένα παιχνίδι, να κοιτάξει το πρόσωπο του παιδιού, που είναι πάρα πολύ σημαντικό να κοιτάς το παιδί. Με άλλον τρόπο κοιτάζει μια μάνα ένα παιδί, με άλλον τρόπο το κοιτάζει μια εργαζόμενη».

«Το πρόγραμμα στο ίδρυμα δεν είναι ευπροσάρμοστο ανάλογα με τις ιδιαίτερες ανάγκες του παιδιού. Ας πούμε ένα παιδί δεν θέλει να φάει τώρα ή δεν θέλει να κοιμηθεί εκείνη την ώρα ή θέλει να βγει έξω στις 9. Μια μάνα με το παιδί της μπορεί να το κουκουλώσει, να το βγάλει στη βεράντα και να αρχίσει να του μιλάει για τον ουρανό, για χίλια δύο πράγματα. Η βρεφοκόμος δεν μπορεί να το κάνει αυτό γιατί, αν βγει έξω, θα μείνουν ελλιπώς φροντισμένα τα άλλα παιδιά μέσα. Μπορεί κάτι να συμβεί. Πρέπει να έχει, την ασφάλειά τους προτεραιότητα».

«Είναι μικρά πράγματα, αλλά καθιστούν μια ζωή πολύ μονότονη και περιορισμένη. Δεν είναι μια ζωή ελεύθερη αυτή στο ίδρυμα κι ο άνθρωπος, όταν είναι μικρός, πρέπει να αναπτύσσεται ελεύθερα, να μην έχει εμπόδια στην ανάπτυξή του» υπογραμμίζει η κ. Κωνσταντέλλια...


διαβάστε όλο το ρεπορτάζ του Κώστα Παπαντωνίου ΕΔΩ