«Σε πρόσφατη ομιλία του ο Αλέξης Τσίπρας, για μια απειροελάχιστη στιγμή που σίγουρα ούτε ο ίδιος δεν συνειδητοποίησε (σωστά, πρωθυπουργέ μου;), κοίταξε έντονα το κοινό του και κάνοντας μια παύση, χαμογέλασε παρατεταμένα. Με ζηλευτή αθωότητα και...
πρόδηλη ειλικρίνεια μάς χαμογέλασε. Ημουν εκεί και το είδα. Καταμπροστά του».
Η περίπτωση μιας αρθρογράφου που περιγράφει σε κατάσταση λυρικού οίστρου το χαμόγελο ενός πρωθυπουργού προκαλεί δυστυχώς θυμηδία. Κι όμως είναι πολύ φυσιολογικό να εξυμνεί κανείς τις χάρες ενός άρχοντα. Η Κέλλυ Σταμούλη έγραψε ένα άρθρο στην Εφημερίδα των Συντακτών που θα ήταν πιο δίκαιο να ονομαστεί ένα πεζό ποίημα για τον Αλέξη Τσίπρα.
Kι εγώ όπως πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις σκέφτομαι ότι αδίκως την κατηγορούν όσοι την κατηγορούν, διότι ο θαυμασμός της κοινωνίας μας για την εξουσία είναι απόλυτος. Kαι αφού ο θαυμασμός για τον μονάρχη είναι απόλυτος, δεν υπάρχει τίποτε πιο φυσιολογικό και αναμενόμενο από το να γράφει κανείς ύμνους για να τον τιμήσει. Καλύτερη θα έλεγα ότι είναι η αγγλική παράδοση του βασιλικού ποιητή (poet laureate) ο οποίος μεταξύ άλλων γράφει και ποίημα για τα γενέθλια του βασιλιά.
Στην αρχή νόμιζε κανείς διαβάζοντας το κείμενο στην Εφημερίδα των Συντακτών πως πρόκειται για παρωδία. Ότι ο σκοπός είναι να γελάσουμε. Πράγματι, το εγκώμιο συγγενεύει με την παρωδία κατ’ αυτήν την έννοια.
(....)
Εδώ δεν έχουμε επίσης να κάνουμε με έναν ισχυρό δημιουργό που πρέπει να εξευτελίσει την πένα του. Είναι απλώς και μόνο ένα αρθράκι στην εφημερίδα. Όμως πόσο γλυκιά και πόσο πλατιά είναι η χάρη ενός κειμένου, ενός οποιουδήποτε κειμένου, όταν γλείφει έναν εν ενεργεία πρωθυπουργό. Μπορεί να απουσιάζει και ο φόβος και το ταλέντο, αλλά έχουμε το αρχέτυπο του κόλακα της εξουσίας.
(...)
Θα έλεγε κανείς πως η κολακεία συνιστά μια μορφή υποκρισίας, διότι δηλώνει θαυμασμό για κάποιον που μπορεί να μας προκαλεί και απέχθεια. Κι όμως. Το κείμενο για το χαμόγελο του Αλέξη Τσίπρα θέτει τον πήχη της ειλικρίνειας πολύ ψηλά. Ας ερωτευτούμε όλοι όποιον έχει εξουσία στα χέρια του και ας ξεκινήσουμε να κολακεύουμε επιτέλους δημόσια τους ισχυρούς. Ο κόσμος είναι άδικος και άνισος, οπότε αν κανείς έτυχε από μία κακή ζαριά της ζωής να μη γίνει βασιλιάς, μπορεί τουλάχιστον να γίνει κόλακας ή γελωτοποιός του βασιλιά. Να γράφει ύμνους για τον βασιλιά ή να δημοσιεύει ύμνους για τον βασιλιά. Να ξυπνάει κάθε μία ώρα με το χτύπημα του ρολογιού, στη σωφρονιστική αποικία, και να χαιρετάει έξω από την πόρτα του λοχαγού. Είναι κι αυτή μια ζωή, και ποιος ξέρει, μπορεί και να είναι πιο ευχάριστη από τη δική μου.
Διαβάστε το πλήρες κείμενο του Κωνσταντίνου Πουλή
ΕΔΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου