Το γεγονός πως τον Φεβρουάριο του 2020 η χώρα σίγουρα δεν θα οδηγηθεί σε εκλογές από αδυναμία εκλογής του προέδρου της Δημοκρατίας δεν είναι κάτι που πέρασε απαρατήρητο στον ΣΥΡΙΖΑ.
Για πολλούς το...
κυβερνών κόμμα “εγκλωβίστηκε” μέσα στη Συνταγματική πρόταση που κατέθεσε, όμως για την πλειοψηφία έγινε το πρώτο βήμα προκειμένου να δοθεί τέλος σε μια στρεβλή διαδικασία που αποσταθεροποιούσε τις κυβερνήσεις και γινόταν “όπλο” στα χέρια της εκάστοτε αντιπολίτευσης.
Αυτό έγινε για τελευταία φορά τον Δεκέμβριο του 2014 όταν ο Σταύρος Δήμας δεν κατάφερε στην τρίτη ψηφοφορία να συγκεντρώσει τον απαιτούμενο αριθμό των 180 ψήφων. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν τον στήριξε και ο Κάρολος Παπούλιας εξέδωσε προεδρικό διάταγμα διάλυσης του Κοινοβουλίου, όπως απαιτεί το Σύνταγμα.
Το ερώτημα που τίθεται είναι αν η “δεύτερη ευκαιρία” για τον ΣΥΡΙΖΑ, σε περίπτωση ήττας στις εθνικές εκλογές, έχει πλέον χαθεί. Όλα εξαρτώνται από το αν η ΝΔ καταφέρει να πάρει την αυτοδυναμία όποτε και αν στηθούν οι κάλπες. Μπορεί στο κυβερνητικό στρατόπεδο να διαμηνύουν πως η σημερινή εικόνα είναι αναστρέψιμη και η μάχη των βουλευτικών εκλογών θα είναι αμφίρροπη, ωστόσο η πολύμηνη παγίωση της πρωτιάς από τη ΝΔ αποτυπώνεται στην παράσταση νίκης όλων των δημοσκοπήσεων .
Στην περίπτωση ήττας κανείς στο Μαξίμου και στην Κουμουνδούρου δεν θέλει να συζητά το ενδεχόμενο ο Κυριάκος Μητσοτάκης να συγκεντρώσει 151 βουλευτές. Σε αυτό το σενάριο για τη γαλάζια παράταξη ανοίγεται μια καθαρή τετραετία με τον ΣΥΡΙΖΑ να παρακολουθεί από τα έδρανα της αντιπολίτευσης με τη μισή κοινοβουλευτική δύναμη.
Υπενθυμίζεται πως το όριο της αυτοδυναμίας καθορίζεται από το άθροισμα των ποσοστών των κομμάτων που παραμένουν εκτός Βουλής. Όσο υψηλότερο είναι αυτό τόσο υποχωρεί το όριο της. Η διαφορά του πρώτου με το δεύτερο κόμμα δεν παίζει απολύτως κανέναν ρόλο. Με τα σημερινά δημοσκοπικά δεδομένα αν η Βουλή είναι πεντακομματική (ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ, ΚΚΕ, ΧΑ) και τα κόμματα που μείνουν εκτός φτάνουν στο 14% η αυτοδυναμία θα μπορούσε να επιτευχθεί με 34,8% (για κάθε 1% που λαμβάνουν τα κόμματα που δεν θα καταφέρουν να μπουν στη Βουλή μειώνεται κατά 0,4% το αναγκαίο ποσοστό).
Από τη στιγμή που η ΝΔ κόψει πρώτη το νήμα των εθνικών εκλογών η μη επίτευξη αυτοδυναμίας είναι το ζητούμενο για τον ΣΥΡΙΖΑ που βλέπει την απλή αναλογική που θα ακολουθήσει ως τη μόνη ευκαιρία για να αναδιατάξει το πολιτικό σκηνικό. Δεν είναι τυχαία η ταύτιση της σημερινής αξιωματικής αντιπολίτευσης με τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές, καθώς και οι συνεχείς αναφορές κορυφαίων στελεχών της κυβέρνησης για την “ακροδεξιά στροφή” που έχει πάρει το κόμμα του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να είναι στα “μαχαίρια” με το ΚΙΝΑΛ, ωστόσο ο Αλέξης Τσίπρας επιχειρεί να εξασφαλίσει πως η Φώφη Γεννηματά δεν θα γυρίσει πίσω το χρόνο στο 2012 όταν το ΠΑΣΟΚ με τη ΝΔ συμμάχησαν στην εξουσία.
Ταυτόχρονα η πίεση που ασκείται σε όλα τα μικρότερα κόμματα είναι ένα ρίσκο για τον ΣΥΡΙΖΑ αφού ο κίνδυνος να μείνουν πολλοί “μικροί” εκτός Βουλής ενδεχομένως να κρίνει την επόμενη τετραετία. Ιδανικά στην πλειοψηφία επιθυμούν να πάρουν όσες περισσότερες ψήφους μπορούν από το ΚΙΝΑΛ και με αυτόν τον τρόπο να χτυπήσει ένα πρώτο “καμπανάκι” στη Φώφη Γεννηματά για την άρνησή της να συμμετάσχει στην προοδευτική συμμαχία. Παράλληλα, το “καλό σενάριο της ήττας” θέλει τουλάχιστον ένα κόμμα από τη “δεξιά πολυκατοικία” να μπαίνει στη Βουλή και γιατί όχι οριακά και κάποια από τις σημερινές εξωκοινοβουλευτικές αριστερές δυνάμεις.
Με την απλή αναλογική η “σαλαμοποίηση” του πολιτικού σκηνικού θα είναι γεγονός και ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει την ευκαιρία με διαφορετικά δεδομένα να ζητήσει την ψήφο του ελληνικού λαού προσβλέποντας στην μετεκλογική συμπόρευση με το ΚΙΝΑΛ. Θα απαιτείται βέβαια και η συνεργασία μιας τρίτης ή και τέταρτης κομματικής δύναμης προκειμένου ο δεύτερος να μπορέσει να σχηματίσει κυβέρνηση.
Ο Αλέξης Τσίπρας πολλές φορές έχει αναφέρει πως το πολιτικό σύστημα θα κινείται από εδώ και πέρα σε μια λογική δημιουργίας συγκλίσεων και συνεννοήσεων. Είναι γεγονός πως δεν είναι δυνατόν να υπάρξουν τόσο ισχυρές παρατάξεις όπως στο παρελθόν. Με αυτή τη λογική κόμματα της τάξης του 30% θα κάνουν κυβερνήσεις συμμαχίας, ή και μειοψηφίας, ενώ και το δεύτερο κόμμα θα έχει δικαίωμα στο “όνειρο” της εξουσίας.
Με τη θέσπιση της απλής αναλογικής τον Ιούλιο του 2016 ο ΣΥΡΙΖΑ κατηγορήθηκε πως δεν κατάφερε να ξεπεράσει ποτέ το σύνδρομο του μικρού κόμματος. Αποτελούσε προεκλογική του δέσμευση, ωστόσο ήταν φανερό πως σε μια μνημονιακή περίοδο ήθελε να αφήσει το προοδευτικό του αποτύπωμα. Παρ’ όλα αυτά ανατρέχοντας στο παρελθόν η αριστερά ήταν πάντα υπέρ της απλής αναλογικής ως ένα μέσο συγκράτησης των ψηφοφόρων που “μετακόμιζαν” την τελευταία στιγμή προς το κέντρο για να “μην πάει χαμένη” η ψήφος τους.
Πώς θα ήταν οι συσχετισμοί με την απλή αναλογική
Στην περίπτωση της απλής αναλογικής κάθε κόμμα εκλέγει τόσους βουλευτές όσους χωράει το εκλογικό μέτρο στον αριθμό των ψηφοδελτίων που έλαβε. Το εκλογικό μέτρο είναι το πηλίκο της διαίρεσης των εγκύρων ψηφοδελτίων (των κομμάτων που μπαίνουν στη Βουλή) με τον αριθμό των εδρών της Βουλής.
Συνεπώς για τον Σεπτέμβριο του 2015 το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ με το σύστημα της απλής αναλογικής θα υπολογιζόταν ως εξής:
300 * 1.926.526 : 5.085.589 = 113,6 έδρες
Η κατανομή στην τελευταία εκλογική αναμέτρηση χωρίς το μπόνους των 50 εδρών:
ΣΥΡΙΖΑ: 114 βουλευτές (από 145)
ΝΔ: 90 βουλευτές (από 75)
ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ: 22 βουλευτές (από 18)
ΠΑΣΟΚ: 20 βουλευτές (από 17)
ΚΚΕ: 18 βουλευτές (από 15)
ΠΟΤΑΜΙ: 13 βουλευτές (από 11)
ΑΝ.ΕΛ : 12 βουλευτές (από 10)
ΕΝΩΣΗ ΚΕΝΤΡΩΩΝ: 11 βουλευτές (από 9)
Οι πιθανότητες ακυβερνησίας είναι πολύ μεγάλες με βάση τα ποσοστά που προκύπτουν. Στο υποθετικό σενάριο που δεν τα κατάφερνε ο ΣΥΡΙΖΑ στην πρώτη διερευνητική εντολή η ΝΔ παίρνοντας τη δεύτερη θα ήταν σχεδόν αδύνατον να σχηματίσει κυβέρνηση αφού ακόμα και με τη συνδρομή του ΠΑΣΟΚ, του Ποταμιού, των ΑΝΕΛ και της Ένωσης Κεντρώων θα συγκέντρωνε 146 βουλευτές...
newpost.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου