Άμα παρακολουθεί κανείς ειδήσεις στην τηλεόραση, θα νομίζει ότι έχει γεμίσει ο τόπος κακοποιούς κι ότι έχουμε όλοι πάρει σειρά για να μας κόψουν τα λαρύγγια. Τέτοιο πράγμα δεν...
ξανάγινε ποτέ στην ιστορία, ούτε στο Σικάγο του Αλ Καπόνε δεν είχε θεριέψει η ανομία τόσο πολύ.
Ποτάμι τρέχει το αίμα στους δρόμους, σαν τα λαγούδια μας ντουφεκάνε, βάζεις το χέρι στην τσέπη και πιάνεις του κλέφτη τα δάχτυλα. Νούμερο ένα πρωτεύουσα της εγκληματικότητας είναι η Αθήνα και σύμφωνα με τα μηνύματα που καταφθάνουν από το λοιπό ηλιακό σύστημα σε κανένα άλλο πλανήτη δεν συμβαίνει αυτός ο χαμός!
Ένα παραμύθι όμορφο, δεν λέω, μόνο που δεν έχει δράκο! Το δείχνουν άλλωστε οι σχετικές στατιστικές ότι η εγκληματικότητα είτε υποχωρεί είτε μένει στάσιμη τα τελευταία χρόνια. Και δεν είμαι ειδικός για να σας δώσω συγκεκριμένες εξηγήσεις, ούτε θα το πάω το θέμα δια της πλαγίας οδού για να ισχυριστώ ότι κάποιοι υπουργοί κάνανε θαύματα. Ιτ ιζ γουάτ ιτ ιζ, που λένε και οι Αμερικάνοι, έστω κι αν σε κάποιους δεν αρέσει διόλου.
Δεν αρέσει, όπως έγραψα, σε κάποια απ’ τα κανάλια, που το φουσκώνουν σαν τα μπαλόνια το ζήτημα. Πρώτη είδηση έγκλημα, δεύτερη είδηση έγκλημα, τρίτη είδηση έγκλημα, ενίοτε φθάνει η παραβατικότητα ως τα αθλητικά και τον καιρό.
Ορισμένοι συνάδελφοι το αποκαλούν αυτό «κοινωνικό χρυσαυγιτισμό» και προσπαθούν να το εξηγήσουν με όρους πολιτικούς. Μπορεί να έχουν δίκιο, πιθανότατα έχουν δίκιο, αλλά προσωπικά θα προτιμήσω να μείνω στο αποτέλεσμα. Ότι δηλαδή εντείνεται το κλίμα ανασφάλειας, ότι εντείνεται το κλίμα άγχους, ότι εντείνεται το κλίμα στρες. Κι ο κόσμος χάνει τα’ αυγά και τα πασχάλια, παγωμένος πίσω απ’ τις κλειδαριές και τους συναγερμούς…
Έχουν πάντως κι ένα πάτημα όσοι και όσες σκούζουν. Δεν είναι Αρμαγεδών, αλλά δεν είναι και Παράδεισος η χώρα. Στα Εξάρχεια, ας πούμε, που πρωταγωνιστούν συχνά πυκνά στα δελτία, προσπάθησαν σκληρά οι Αραβοκάγκουρες να μεταμορφώσουν την πλατεία σε μικρή Ράκα. Και συνασπίστηκαν εναντίον τους εν τέλει, όλες οι πλευρές. Όλες ανεξαιρέτως, και καταλαβαινόμαστε υποθέτω τι σημαίνει αυτό.
Στο Παγκράτι, πάλι, που μένω εγώ, γίνεται της τρελής με τα μπαρ και τους ναρκέμπορους. Κι άμα πας να διαμαρτυρηθείς στους αρμοδίους μόνο πανό δεν βγάζουν «φύγε ρε μαλάκα Ξανθάκη, σε έχουμε βαρεθεί». Κι άμα τους λες ότι χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα, σε κοιτάνε με βλέμμα απλανές και σου απαντούν «δύσκολη η κατάσταση, πολύ δύσκολη»!
Με δυο λόγια υπάρχει και κόσμος που τραβάει ζόρι, πραγματικό ζόρι και δεν λύνονται όλα τα προβλήματα με ευχολόγια του τύπου «άμα ξεφορτωθούμε τα ξυρισμένα κεφάλια θα ζήσουμε βίον ανθόσπαρτον». Εννοείται ότι έχουν βάλει και αυτοί το λιθαράκι τους στο ζοφερό τοπίο, αλλά δεν είναι μόνοι τους και δεν είναι αποκλειστικά υπεύθυνοι.
Πράγμα το οποίον οφείλουν να το έχουν υπόψη τους οι κάθε λογής προοδευτικοί υποψήφιοι (Νάσο μ’ ακούς;) και να απευθύνονται αναλόγως στους πολίτες. Εκλογές έρχονται, πολλοί θα παίξουν το χαρτί της ασφάλειας και ουκ ολίγοι θα τσιμπήσουν το δόλωμα. Το θέμα είναι να πείσεις τον άλλο ότι μπορεί να είναι ασφαλής, χωρίς να γίνει ασφαλίτης. Μπορείς ή δεν μπορείς; Γιατί αν δεν μπορείς, καλό είναι να ψάξεις για άλλη απασχόληση…
newpost.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου