Ο Βασίλης Λυριτζής δεν έγινε μετά τον θάνατό του καλός δημοσιογράφος, ευγενικός άνθρωπος, έντιμος, ξεχωριστός, αγαπημένος, άξιος. Πολλούς άλλους τους...
έχει ξεπλύνει ο θάνατος και η συγκίνηση τους αναγόρευσε ακόμα και σε "πατριάρχες" της δημοσιογραφίας, "δασκάλους" της, "αξιοπρεπείς", "δημοκρατικούς", "ακέραιους", "ανθρώπους-διαμάντια". Ο Λυριτζής δεν ήταν από τους "μετά". Ήταν από τους "πριν" όλα αυτά. Και από τους "πάντα" και "για πάντα".
Διονύσης Βραϊμάκης
***
Ο Βασίλης Λυριτζής ήταν από τους λίγους συναδέλφους που στον χώρο μας εκτιμούσαμε ιδιαίτερα. Είχε ήθος, ακεραιότητα, είχε ποιότητα. Δεν μάσαγε τα λόγια του, δεν έκανε εκπτώσεις, δεν χαμήλωνε το ανάστημα του. Δεν έγερνε κατά πού φυσάει ο άνεμος ο Βασίλης κι αυτό είναι σπάνιο, σπανιότατο στην δημοσιογραφία των καιρών. Τον αποχαιρετώ με θλίψη βαθιά και ειλικρινή. Συλλυπητήρια στην γυναίκα του, τα παιδιά του και τον αδελφό του Δημήτρη Οικονόμου.
Ελενα Ακρίτα
***
Κάθε πρωί άκουγα τους Λυριτζή-Οικονόμου στο ραδιόφωνο και μου έφτιαχναν τη μέρα. Είχαν το χάρισμα να είναι καταρτισμένοι δημοσιογράφοι και να έχουν αστείρευτο χιούμορ. Σπάνιος συνδυασμός. Μετά ήρθαν στην ΕΡΤ. Όταν μου προτάθηκε να δουλέψω μαζί τους πετούσα από τη χαρά μου. Είχα τρομερό άγχος για το ζωντανό. Ο Βασίλης με είχε από κοντά και με 2-3 του ατάκες με έκανε να ξεπεράσω το φόβο μου και να προχωρήσω. Αυτές τις συμβουλές ακόμη τις θυμάμαι και τις μεταφέρω στους νέους συναδέλφους. Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτά τα χρόνια που δουλέψαμε μαζί.
Έμαθα τόσα πολλά και γέλασα τόσο πολύ. Χρωστάω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Βασίλη για όλα αυτά τα χρόνια... Θερμά συλλυπητήρια στην οικογένεια του, τη γυναίκα του Ελένη και τα παιδιά του Μαριλένα και Δημήτρη. Κουράγιο και στους φίλους του, τον Δημήτρη, το Στρατή αλλά και πολλούς ακόμη που ήταν σαν δεύτερη οικογένειά του. Εκτός από τις γνώσεις, το χιούμορ του και τη στάση του στη ζωή στον Βασίλη θαύμαζα αυτό του το δέσιμο που είχε με τους καλούς του φίλους.. μέχρι το τέλος. Καλό ταξίδι Βασίλη...
Μαριλένα Κατσίμη
***
Έφυγε και ο Βασίλης. Θα μας θυμίζει την έντιμη δημοσιογραφία. Θα μας θυμίζει το πάθος για την Ανανεωτική Αριστερά. Κυρίως όμως θα μάς θυμίζει τα Χρόνια της αθωότητας του ΡΗΓΑ.Τότε που θέλαμε να αλλάξουμε τον κόσμο. Τότε που συζητάγαμε για τον σοσιαλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο.Τότε που φωνάζαμε το σύνθημα "οι κομμουνιστές δεν ειναι στρατοκράτες-αλληλεγγύη στους Πολωνούς εργάτες".Τότε που έψαχνε μαζί με συντρόφους από την Θεσσαλονίκη μετά από σκληρή κρασοκατάνυξη τραγούδια για τον Λεωνίδα Κύρκο. Στο λογισμικό του εγκεφάλου μας ο σύντροφος Βασίλης θα έχει πάντα μια ξεχωριστή θέση.
Στο καλό φίλε...
Θόδωρος Μαργαρίτης
zoornalistas.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου