έχει τακτ. Είναι από τα πλέον κλασικά συμπτώματα του binge-watching (ήτοι βλέπω επεισόδια από την αγαπημένη μου σειρά στο Netflix, μέχρι να πέσω ναρκωμένος στον καναπέ).
Το επόμενο βράδυ υπόσχεται να μην υποκύψει. Ενα επεισόδιο και τέρμα. Ποτέ δεν τα καταφέρνει. Η κατάληξη είναι πάντα η ίδια. Μία υπερβολική δόση από τη νέα παγκόσμια κουλτούρα θέασης. Διαβάζοντας την επίθεση που έχει εξαπολύσει αυτές τις μέρες ο Στίβεν Σπίλμπεργκ στον κυρίαρχο του streaming και μεγαλύτερο παραγωγό σειρών και ταινιών στον κόσμο, θυμήθηκα αυτά που έλεγε πέρυσι ο διευθύνων σύμβουλος του Νetflix Ριντ Χέιστινγκς.
Οχι, ο μεγαλύτερος αντίπαλος δεν είναι το HBO, η Αmazon, η κινηματογραφική βιομηχανία (και, πιστέψτε με, σίγουρα δεν είναι ο Στίβεν Σπίλμπεργκ). «Σκεφτείτε το, όταν παρακολουθείτε μια σειρά στο Netflix και εθίζεστε σε αυτήν, μένετε ξύπνιοι μέχρι αργά. Ο βασικός ανταγωνιστής μας είναι τελικά ο ύπνος. Μιλάμε δηλαδή για μια πελώρια δεξαμενή χρόνου». Η επιδημία Netflix (των 139 εκατομμυρίων συνδρομητών) εξαπλώνεται ραγδαία σε μια Ελλάδα που ούτως ή άλλως πάσχει από διαταραχές ύπνου.
Είναι προφανές ότι πλήττει αρκετές δημογραφικές ομάδες: τους 30 και κάτω, τους έχοντες απαυδήσει πλήρως από την ελληνική τηλεόραση, τους γονείς που έχουν μωρά ή μικρά παιδιά, τους σινεφίλ που δεν πατούν πια το πόδι τους στο σινεμά (μεγάλη ηθική ικανοποίηση το Οσκαρ του «Roma») κ.ο.κ. Και βέβαια την τεράστια χοάνη με όλους εκείνους που δεν έχουν την πολυτέλεια να βγουν έξω το βράδυ.
Προσωπικώς, γνωρίζω πάσης φύσεως «τζάνκι» του Netflix. Μεσήλικες μπαμπάδες «κολλημένους» με docuseries , όπως το «Blue wWPlanet II», μονήρεις, νυκτόβιους άνεργους που περνούν το Σαββατόβραδο με «Conversations With a Κiller: The Ted Bundy Τapes», ζεύγη σαραντάρηδων που έχουν ως guilty pleasure το «Sex Education», , εφήβους που παθιάζονται με το «Riverdale», millennials που βλέπουν κρυφά από τη σύντροφό τους παρακάτω επεισόδια του «You». Ας προσθέσω εαυτόν. Μεσήλικη μαμά δύο προεφήβων που παριστάνει ότι κάνει ψαγμένες επιλογές ( βλέποντας πχ το «High Flying Bird»του Στίβεν Σόντενμπεργκ) αλλά παρακολουθεί συχνά εν αφασία ακόμα και σειρές β’ διαλογής (το Netflix είναι πλέον γεμάτο από δαύτες).
Αυτό το τελευταίο με έχει προβληματίσει εσχάτως. Παρακολουθώντας γύρω μου τις διαστάσεις της πανδημίας, αναρωτιέμαι πόσο χρόνο «καίμε» τελικά στο Netflix. Πόσα βιβλία θα είχα διαβάσει αν δεν έβλεπα πχ τον τελευταίο άθλιο, άνευ Κέβιν Σπέισι, έκτο κύκλο του «House of Cards» (η αλήθεια είναι ότι αποκοιμιόμουν κατ΄επανάληψη στο ίδιο επεισόδιο, το τρίτο αν δεν κάνω λάθος, και το επόμενο βράδυ το έβαζα ξανά). Πόσες φορές θα είχα πάει σινεμά ή θέατρο αν δεν κόλλαγα με το «Grace and Frankie»; Πόσες φορές θα είχα σηκώσει το τηλέφωνο να προτείνω σε μία φίλη να βγούμε για ποτό αν δεν έπεφτα με τα μούτρα στο «Mindhunter»;
Το σοκαριστικό είναι ότι οι άνθρωποι του Νetflix γνωρίζουν ακριβώς για τι πράγμα μιλάω. «Ανταγωνιστές μας είναι όλες οι δραστηριότητες που έχουν οι θεατές στη διάθεσή τους» είναι η επίσημη θέση τους. «Μεταξύ άλλων, άλλες υπηρεσίες streaming, αλλά και το διάβασμα ενός βιβλίου, το σερφάρισμα στο YouTube, το παίξιμο videogames, το socializing στο Facebook, το να βγαίνεις έξω για δείπνο με φίλους ή το να απολαμβάνεις ένα ποτήρι κρασί με το σύντροφό σου». Η επιδημία της νέας κουλτούρας θέασης αναμφίβολα θα συνεχιστεί και τα κρούσματα στην Ελλάδα θα αυξηθούν (ιδιαίτερα όσο η ελληνική τηλεόραση συνεχίζει να αντιμετωπίζει τον τηλεθεατή σαν λοβοτομημένο).
Αυτό που με τρομάζει περισσότερο είναι η ημέρα εκείνη που εμείς οι Ελληνες της κρίσης θα μετρήσουμε τα χιλιάδες «καμμένα» βράδια στον καναπέ...
Λένα Παπαδημητρίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου