“Δημητρούλα…” Πάντα έτσι θα συνεχίζει να την αποκαλεί ο άντρας της, ο Γιώργος Καλλιτσίδης που είναι 86 χρόνων. Τέσσερα χρόνια διαφορά. Παντρεμένοι το 1955 και από το 1960 το ζευγάρι να πηγαίνει μαζί. Σε όλα τα γήπεδα. Οπου έπαιζε και παίζει ο Ηρακλής. Με...
την πίκρα των τελευταίων χρόνων που η ομάδα είναι σε κατηγορίες παράταιρες για τον Ηρακλή.
Μαζί στα γήπεδα… Οπως αυτή η φωτογραφία, στην αρχή του θέματος… Είναι από την πρεμιέρα αυτού του Πρωταθλήματος, του τρέχοντος της Football League, από το ματς του Ηρακλή με τον Ηρόδοτο, στις 27 του προηγούμενου Οκτώβρη. Εκεί… Πάντα εκεί. Να βλέπουν την ομάδα. Η Δημητρούλα τώρα έφυγε από τη ζωή. Στα 82 της χρόνια. Θα βλέπει πια από ψηλά τους δικούς της ανθρώπους, τις αγάπες της.
ΜΙα άλλη φωτογραφία, δικιά τους είχε κάνει τον γύρο του διαδικτύου, πριν από περίπου 4 χρόνια, τότε που το Καυτανζόγλειο με 20.000 κόσμο, στο παιχνίδι των play off με αντίπαλο την ΑΕΚ (στη Football League) ξεσπούσε μετά τη νίκη που -επί της ουσίας- σηματοδοτούσε και την επιστροφή στον χώρο που ανήκει.
Και ήταν η δικιά τους φωτογραφία στο Στάδιο, το αγαπημένο αυτό ζευγάρι με τα “κυανόλευκα” κασκόλ που συγκίνησε κι άλλο τον κόσμο. Κάποιοι είχαν να προσθέσουν στην ιστορία και να πούνε για την παρουσία τους και σε εκείνο το παιχνίδι στην Καλλικράτεια (6 Νοεμβρίου 2011) όταν ο Ηρακλής με τον εξωαγωνιστικό υποβιβασμό του βρέθηκε να παίζει, από τη μια στιγμή στην άλλη, στην Δ’ Εθνική. Δύο δυνατές εικόνες, σε δύο παιχνίδια με τόσο διαφορετικό φόντο, με την ίδια όμως αξιοπρέπεια.
“Εκλαιγα σαν μωρό παιδί”
Ο κύριος Γιώργος, στις 30 του προηγούμενου Οκτώβρη, με αφορμή την παρουσία του ζευγαρίου στο παιχνίδι με τον Ηρόδοτο, μαζί με την αγαπημένη του Δημητρούλα είχαν μιλήσει στην εκπομπή “Ωρα για Μπλε”, στον ραδιοφωνικό σταθμό Libero και στον δημοσιογράφο, Γιώργο Μαντζιούκη.
Είχε πει για την Καλλικράτεια: “Με τον Ηρακλή τράβηξα πολλές δυσκολίες. Μας ρίξανε με τα χαρτιά. Οταν πήγα στην Καλλικράτεια, στη Δ’ ΕΘνική, έβαλα τα κλάματα. Να δεις τι κλάμα έκανα… Μου λέει ο εγγονός μου, μην κλαις. Δεν αντέχω. Κοίτα πού παίζουμε, μέσα στα χωράφια. Εκλαιγα σαν μωρό παιδί”. Ο εγγονός, ο Λευτέρης Ημιονίδης είναι και αυτός φίλος του Ηρακλή και με παραγοντική θητεία.
“Αρρωστοι με τον Ηρακλή”
Η Δημητρούλα από κοντά να συμπληρώνει: “Παντρευτήκαμε το 1955 και από το 1960 αρχίσαμε να πηγαίνουμε μαζί στο γήπεδο. Στην αρχή πήγαινε μόνος του. Ετρωγε το μεσημέρι και έφευγε. Ερχότανε κατά τις 17:00. Γιώργο, πάμε βόλτα, εγώ τώρα είμαι κουρασμένος θα φάω και θα κοιμηθώ. Μία, δύο, τρεις, δεν γίνεται αυτό. Ηθελα όμως κι εγώ, σαν παιδί, να πάω να περπατήσω. Και άρχισα να πηγαίνω στο γήπεδο”, είπε και πρόσθεσε: “Ητανε λίγο ντροπή τότε στην αρχή και δεν μπορούσα τις βρισιές. Ηθελα όμως να πάω μαζί του. Από το 1960 και μετά, πήγαινα κι εγώ μαζί του. Ημασταν άρρωστοι με τον Ηρακλή. Κάθε μέρα όταν πίνεις καφέ, θέλεις να πίνεις. Κάπως έτσι ήταν και με τον Ηρακλή. Αν δεν πάω το πρωί στην Εκκλησία είμαι σαν απολωλός πρόβατο. Ετσι ήταν και με τον Ηρακλή. Επρεπε να πάμε”.
“Στο γάμο του ανηψιού, πήγε Καυτανζόγλειο”
Ιστορίες… Λέει η Δημητρούλα: “Πάμε στον γάμο του ανηψιιού του. Πριν 35 χρόνια. Τότε, έπαιζε ο Ηρακλής με τον Απόλλωνα Αθηνών, εδώ. Κι ο Γιώργος είπε, στεναχωρέθηκα γιατί τώρα παίζει ο Ηρακλής. Πήγα εγώ στον γάμο και εκείνος έφυγε τάχα για να πάει στην εκκλησία και πήγε στο Καυτανζόγλειο”.
Κι ο Γιώργος συμπλήρωσε: “Πάντα πάμε μαζί. Της αρέσει το ποδόσφαιρο πολύ. Ολο το σόι μου είναι Ηρακλής. Και καλοί Ηρακλειδείς όχι ψεύτικοι. Την ομάδα τη βλέπω από το παλιό το γήπεδο στην Ευαγγελίστρια. Είχε μια κερκίδα με μάρμαρο. Γύρω, γύρω είχε σύρματα. Εκεί τώρα είναι το Πανεπιστήμιο. Εδώ που είναι τώρα το Καυτανζόγλειο είχε πεδίο βολής για τους φαντάρους. Μάζευα κάλυκες και τους πουλούσα. Είχα πάει στα εγκαίνια στο Καυτανζόγλειο. Ο Ηρακλής είναι η ψυχή μου. Χωρίς Ηρακλή δεν μπορώ να ζήσω. Ελεγα ότι αν δεν πάω εγώ στο γήπεδο δεν πρόκειται να παιχτεί ο αγώνας. Τόσο πολύ”...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου