Τα συμφέροντα των ομάδων πιέζουν τους υποψήφιους...

  ...στις εκλογικές αναμετρήσεις...
Στον δρόμο για τις επικείμενες εκλογικές αναμετρήσεις, εκτός από τις δόλιες τις Ευρωεκλογές που δεν ενδιαφέρουν το ευρύ κοινό, βλέπουμε να πληθαίνουν οι απαιτήσεις υποταγής και συμμόρφωσης.   
Δεν είναι...

απαιτήσεις από τους υποψηφίους προς τον κόσμο αλλά το αντίθετο, είναι διάφορες πιέσεις, εκβιασμοί και συναισθηματική βία εκ μέρους πολυάριθμων ομάδων πολιτών προς τους υποψήφιους δημοτικούς και περιφερειακούς άρχοντες.   
Οι οπαδοί των ομάδων, ας πούμε, λειτουργούν σαν σκληρά λόμπι. Οι περισσότεροι βλέπουν στον εκάστοτε υποψήφιο κάποιον που οφείλει να απολογείται και να δίνει καθημερινά εξηγήσεις σε σωματεία, συλλόγους, οπαδούς. 
Υπάρχουν, φυσικά, πολλές ισχυρές ομάδες στη χώρα. Δεν είναι μόνο τα αθλητικά σωματεία και ο κόσμος τους αλλά και σύνολα που τυχαίνει να μοιράζονται μια δημοφιλή στη χώρα συνήθεια (π.χ. καπνιστές) ή να ομονοούν σε θέματα εξωτερικής πολιτικής που βαφτίζονται εθνικά και παρουσιάζονται ως τα «φρονήματα του Έλληνα πολίτη».   
Οι ποδοσφαιρικοί σύλλογοι, πάντως, είναι ηγεμονικοί παίκτες στο πεδίο των λαϊκών συναισθημάτων. Συμβαίνει, βέβαια, σε πολλά σύγχρονα κράτη αυτό, δεν πρόκειται για ελληνική ιδιαιτερότητα.   
Στη Βρετανία μια Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, μια Άρσεναλ ή μια Τσέλσι, στην Ισπανία η Ρεάλ Μαδρίτης και η Μπάρτσα, στη Ιταλία η Λάτσιο, η Ρόμα και η Γιουβέντους είναι άτυποι παραταξιακοί σχηματισμοί και συγχρόνως λατρευτικά είδωλα και στρατευμένες συλλογικότητες.   
Τα πάθη και τα συμφέροντα των ομάδων είναι, λοιπόν, από τα πιο δύσκολα κεφάλαια στην ιστορία της πολιτικής και των μοντέρνων κοινωνιών μας. Εμφανίζεται σε δημοκρατίες και δικτατορίες (ας θυμηθούμε μόνο την ισχύ των ποδοσφαιρικών ομάδων επί χούντας), στη Δύση και σε πλείστα άλλα μέρη του κόσμου.

Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο του Ν. Σεβαστάκη, ΕΔΩ...