Τα συνδικάτα ανήκουν στους εργαζόμενους...

Εργαζόμενη απολύθηκε «επειδή δεν πηγαίνει χαρούμενη στη δουλειά της». Οταν πρόσφατα διαβάσαμε την ανακοίνωση της ΕΣΗΕΑ για την απόλυση δημοσιογράφου από...
ενημερωτική ιστοσελίδα, σχεδόν δεν μπορούσαμε να την πιστέψουμε.

Επρεπε να έρθει στη δημοσιότητα το εσωτερικό έγγραφο της επιχείρησης των «My Market» που επέβαλλε στους εργαζόμενους το... χαμόγελο «εκ της διοικήσεως», για να αντιληφθούμε πως οι εργοδότες έχουν αποθρασυνθεί πλέον τόσο πολύ, που δεν επιβάλλουν απλώς μονομερώς όρους εργασίας αλλά ακόμα και τους τρόπους με τους οποίους οι «έμμισθοι σκλάβοι» θα στέκονται ως φυσική παρουσία στη δουλειά τους.

Τις ίδιες μέρες εξερράγη το καζάνι που σιγόβραζε επί μήνες σε μία από τις μεγαλύτερες και αρχαιότερες ομοσπονδίες της χώρας. Η περίπτωση της Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ελλάδος (ΟΙΥΕ) έχει εμβληματική σημασία όχι μόνο γιατί σε λίγα 24ωρα ξεκινά το συνέδριο της ΓΣΕΕ στην Καλαμάτα και εκεί (αν εντέλει φτάσει ώς εκεί) η Ομοσπονδία θα έχει βαρύνοντα ρόλο στους συσχετισμούς και στη διαμόρφωση του αποτελέσματος – και άρα του πολιτικού μηνύματος που θα εκπέμψει η ανώτατη συνδικαλιστική οργάνωση.

Η ΟΙΥΕ συμπυκνώνει με τον εναργέστερο τρόπο τις χρόνιες ασθένειες του συνδικαλιστικού κινήματος. Αυτές ακριβώς που ευθύνονται για τη χαμηλή συνδικαλιστική πυκνότητα, αλλά και την αδυναμία των συνδικάτων να εμπνεύσουν, να συσπειρώσουν, να καθοδηγήσουν τις μάχες των εργαζομένων. Ομως, στην περίπτωσή της, δεν έχουμε απλώς μια «αξονική τομογραφία» του χρόνιου ασθενή, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την κορύφωση της ασθένειάς του.

Με τη μάχη των συλλογικών συμβάσεων ανοιχτή μπροστά μας, σε ένα εργασιακό τοπίο που μοιάζει με κόλαση και με ξηλωμένα όλα τα εργατικά δικαιώματα από τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές εδώ και εννιά χρόνια, ο συνδικαλισμός είναι πιο απαραίτητος παρά ποτέ. Αυτή τη μεγάλη συζήτηση επιχειρεί να ανοίξει η εφημερίδα μας σήμερα, τη στιγμή που ελλοχεύει ο κίνδυνος όλα αυτά τα δυσώδη που έρχονται στη δημοσιότητα να εντείνουν την απάθεια και την αποστροφή των εργαζομένων.

Γιατί, εντέλει, τα συνδικάτα δεν είναι ούτε οι ηγεσίες, ούτε οι συσχετισμοί, ούτε οι σκιαμαχίες. Τα συνδικάτα είναι η συμπυκνωμένη έκφραση των θέσεων και των προσδοκιών των εργαζομένων, ανήκουν σε όλους μας και οφείλουμε να τα επαναδιεκδικήσουμε...