Δάκρυα καθόδου...

Η έκφραση «θα κατεβώ» έχει στοιχειώσει μέσα μου. Δε σημαίνει πως η υπεσχημένη κάθοδος θα έχει προορισμό ένα υπόγειο όπου ξεκουράζεται μια βαρέλα με κρασί, ή τον κάτω όροφο μιας πολυκατοικίας. Συνήθως προκαλείται σε...
καφενείο, όπου η τσακαλοπαρέα  παροτρύνει τον γνώστη των μικροπολιτικών ζητημάτων μιας γαμόχωρας ως εξής: «τόσα που ξέρεις, γιατί δεν κατεβαίνεις;» ‘Ολοι εννοούν τις εκλογές, δημοτικές ή για την διεκδίκηση της προεδρίας ενός «Συλλόγου προς διάδοσιν της αξέχαστης αυτογνωσίας των φλομομένων από νοσταλγία πατρίδων»

Ο κατεβατός, έχοντας τον έπαινο της τοπικής αγοράς και τον τοπικών σοφιστών, άρχιζε, μέρα τη μέρα, λεπτό προς λεπτό, να μεταλλάσσεται σε κάτι απόμακρο, αλιενίστικο, οραματώδες και συνοφρυακόν. Η πολύ γαμώτη υφίστατο περικοπές. Η αναζήτηση μυαλωμένων τσιτάτων έμπαινε στην λέμφο του, σάμπως διαρροή από τύμπανο πλυντηρίου πιάτων. Άσχετο εάν η υπόσχεση γινόταν πράξη, μια σφραγίδα δωρεάς ,σχήματος μήνης φωτός, τον περιέβαλε.

Mε τους ανθρώπους που «κατέβαιναν» η κι αυτούς που ήταν ακατέβατοι , αισθανόμουν μιας μορφής ημιπολυτέλεια. Σε τέτοιο βαθμό ,ώστε έχανα κάθε λογικό κριτήριο. Έχω γράψει πάλι τι σήμαινε η ραδιοφωνική ατάκα «ο αυλάρχης (ή ο πρωθυπουργός) ενημέρωσε τον βασιλέα». Θεωρούσα πως τον ημέρωνε,κάπως έτσι: έμπαινε στην αίθουσα του θρόνου με ένα μαστίγιο θηριοδαμαστή και τον εύρισκε πάνω στη ράχη της μπερζέρας του να βρυχάται. Οπότε χτυπούσε μια δυο στράκες στον αέρα, λέγοντάς του ήπια «ήρεμα μεγαλειότατε, ήρεμα».

Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο του Πετεφρή, ΕΔΩ...