«Ως υπουργός Οικονομικών ζήτησα πολλά από τους Έλληνες, αλλά αυτές οι μεταρρυθμίσεις ήταν προς το συμφέρον των Ελλήνων, εφόσον ήθελαν να παραμείνουν στην ευρωζώνη», υποστήριξε ο Β. Σόιμπλε στη συνέντευξή του στην Berliner Morgenpost. Μάλιστα. Ζήτησε πολλά, αλλά ήταν για...
το καλό μας.
Μάλλον του οφείλουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ αφού μας έσωσε από την καταστροφή, έστω κι αν υποφέραμε τόσο πολύ σαν να είχαμε ηττηθεί σε πόλεμο. Του οφείλουμε πολλά γιατί, αν και τεμπέληδες, χαραμοφάηδες και με ροπή στον τρυφηλό βίο, όπως μας χαρακτήριζαν τα μέσα ενημέρωσης της πατρίδας του, αυτός νοιάστηκε, αφουγκράστηκε την αγωνία μας και δεν μας πέταξε από την ευρωπαϊκή οικογένεια.
Του οφείλουμε πολλά γιατί μας συγχώρησε που ψηφίσαμε όπως ψηφίσαμε τον Γενάρη του 2015. Εξέφρασε φυσικά τη λύπη του για το παρ’ ολίγον ολέθριο σφάλμα μας, ωστόσο δεν το κράτησε μανιάτικο. Μεγάλη ψυχή. Του οφείλουμε πολλά γιατί μας συγχώρησε για δεύτερη φορά που δεν τον ακούσαμε τον Ιούλιο του 2015 και αντί να στηρίξουμε το «ναι», όπως μας υποδείκνυε με τρυφερότητα στοργικού πατέρα, πήγαμε μαζικά στο «όχι». Αν και υπότροποι, αυτός απέδειξε ότι έχει απέραντη κατανόηση.
Ποιος όμως είναι αυτός που μας ζήτησε πολλά; Γιατί χρησιμοποιεί στον λόγο του πρώτο πρόσωπο ένας υπουργός Οικονομικών μιας χώρας της ευρωζώνης; Δεν ήταν κι αυτός όπως οι άλλοι υπουργοί Οικονομικών του Eurogroup; Δεν είναι όλοι ίσοι στο όργανο που διοικεί την ευρωζώνη;
Αυτό δεν λένε οι ιερές γραφές της ευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής; Αυτό δεν διακηρύσσουν οι χωρίς αστερίσκους ευρωπαϊστές; Αυτό δεν ήταν το όραμα των ιδρυτών της Ευρωπαϊκής Ενωσης; Μήπως ο συγκεκριμένος υπουργός ήταν λιγουλάκι πιο… ίσος από τους υπόλοιπους υπουργούς; Μα καλά, στην Ευρώπη των ονείρων μας (τους) υπάρχουν κάποιοι πιο δυνατοί από τους άλλους και μπορούν να κάνουν ό,τι γουστάρουν χωρίς να ανοίγει μύτη;
Αν θυμάμαι καλά, όταν ξεκίνησε αυτή η φιλόδοξη προσπάθεια οικοδόμησης της νέας Ευρώπης, οι οικονομικές και πολιτικές ελίτ της Γερμανίας διατυμπάνιζαν ότι ο στόχος τους ήταν να δημιουργηθεί μια ευρωπαϊκή Γερμανία και όχι μια γερμανική Ευρώπη (υπάρχουν, βλέπετε, κι αυτοί οι δαίμονες του παρελθόντος που έρχονται σαν εφιάλτες να ταράξουν τη γαλήνη μας). Μήπως (βέβηλη η απορία) αυτό που έχουμε σήμερα μοιάζει περισσότερο μ' εκείνο που ξορκίζουμε; Ερωτήματα αφελούς σε στιγμή παράκρουσης εξαιτίας του απύθμενου θράσους των κυνικών.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο του Τάσου Παππά, ΕΔΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου