Το ζεϊμπέκικο λες και είναι παραγγελία για εμάς που δεν χορεύουμε. Άναρχο! Δεν έχει βήματα, έχει ρυθμό, αλλά αν θέλεις τον κρατάς. Ασέβεια; Ύβρις; Κακογουστιά; Το ξεπερνάς. Περιστρέφεσαι, πηδάς, κανείς...
διατάσεις, γονατίζεις με το ένα πόδι, γονατίζεις με τα δύο, γέρνεις μπροστά, γέρνεις πίσω, κάνεις το κορμί σου
γέφυρα, μπουσουλάς, χτυπάς το χέρι στο μέτωπο, το χτυπάς στο πάτωμα, σηκώνεις την καρέκλα, κατεβάζεις την καρέκλα–ουδείς κανόνας! Και ουδείς ενδυματολογικός περιορισμός: με πασούμι, με κοντοκάβαλο, με κοντοβράκι, με βερμούδα, με μίνι-τσίτα, με δωδεκάποντο, με πλατφόρμα –ό,τι να ΄ναι. Η χαρά του άμπαλου.
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ 1: Αν κάτι σας χαλάει βλέποντας τέτοιες ζεϊμπεκιές, θυμηθείτε τον πίνακα του Τσαρούχη (γιατί όχι και το ζεϊμπέκικο του ίδιου του Τσαρούχη, υπάρχει στο youtube). Και, περισσότερο, θυμηθείτε τον χορό του φαντάρου στην Ευδοκία. Θα ηρεμήσει το μέσα σας.
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ 2: Για την εικονογράφηση του θέματος η καταλληλότερη φωτογραφία που υπάρχει στο Διαδίκτυο είναι μια κυρία, με την πλάτη γυρισμένη στον φακό, τα χέρια ανοιχτά, τα πόδια θεόγυμνα έως τα οπίσθια, ισορροπώντας πάνω σε γόβες στιλέτο, με τον στίβο γεμάτο από πεταμένα/πατημένα λουλούδια και άδεια πανέρια. Την επέλεξα για να τη χρησιμοποιήσω, αλλά γρήγορα συνήλθα. Είναι τόσο ακαλαίσθητη, τόσο αισθητικά προσβλητική, στα όρια του χυδαίου.
Μπλόγκερ
harddog-sport.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου