Όπως αναμενόταν, τα...
άρθρα που είχαν υπερψηφιστεί στην πρώτη ψηφοφορία υπερψηφίστηκαν και στη δεύτερη - συμπεριλαμβανομένου του άρθρου 3 για τη «θρησκευτική ουδετερότητα» του κράτους. Ομοίως δεν αποτέλεσαν έκπληξη οι βαριές εκφράσεις που αντάλλαξαν οι Αλέξης Τσίπρας και Κυριάκος Μητσοτάκης. Πέρα από την πολιτική στρατηγική των δύο μονομάχων για όξυνση της πόλωσης, η μεταξύ τους «βεντέτα» έχει πάρει και προσωπική διάσταση.
Με μια πιο διεισδυτική πολιτική ματιά όμως, μπορούμε να διαπιστώσουμε ένα στοιχείο που ίσως εκπλήσσει. Αυτό δεν είναι άλλο από την υπερψήφιση του άρθρου 32 που αποσυνδέει (με τον ένα ή τον άλλο τρόπο) την προεδρική εκλογή από τη διάλυση της Βουλής και την προκήρυξη βουλευτικών εκλογών.
Η πολιτική σημασία
Η υπερψήφιση του άρθρου 32 δεν έχει μόνο σημασία για αυτό καθαυτό το περιεχόμενο της ρύθμισης που αφορά έναν κορυφαίο πολιτειακό θεσμό. Είναι επίσης εξαιρετικά σημαντικά τα έμμεσα αποτελέσματά του στο πολιτικό παιχνίδι. Η επόμενη κυβέρνηση (όποια και αν είναι αυτή) δεν θα κινδυνεύει να πέσει τους πρώτους μήνες της θητείας της λόγω αδυναμίας εκλογής νέου Προέδρου της Δημοκρατίας. Η νέα Βουλή είτε επιλέξει την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ (εκλογή Προέδρου από το λαό αν σε σειρά ψηφοφοριών δεν συγκεντρωθεί το 180) είτε αυτή της ΝΔ (εκλογή με 151 αν σε σειρά ψηφοφοριών δεν συγκεντρωθεί το 180) δεν θα διαλυθεί τον ερχόμενο Γενάρη - τουλάχιστον λόγω Προέδρου.
Η υπερψήφιση του 32 από τα δύο μεγάλα κόμματα ενισχύει θεαματικά την επόμενη κυβέρνηση, αφαιρεί ένα σημαντικό πολιτικό όπλο από την αντιπολίτευση (αφού δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει τη προεδρική εκλογή ως μέσο κυβερνητικής ανατροπής) και λειτουργεί συνολικά σταθεροποιητικά για το πολιτικό σύστημα.
Οι εξηγήσεις
Γιατί όμως ο Αλέξης Τσίπρας επέλεξε να πάει ως το τέλος την αναθεώρηση του άρθρου 32; Ο πρωθυπουργός είχε μια πολύ καλή δικαιολογία για να αποσύρει τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ από την ψηφοφορία και να ακυρώσει την αναθεώρηση του άρθρου32, αφού η Νέα Δημοκρατία δεν αποδέχεται την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ. Ορισμένοι μάλιστα εξεπλάγησαν με την τελική επιλογή του κ. Τσίπρα.
Πέντε μοιάζουν να είναι οι πιθανές εξηγήσεις:
Πρώτον, ο κ. Τσίπρας πιστεύει όντως ότι έχει σοβαρές πιθανότητες να κερδίσει τις εκλογές οπότε τα παίζει όλα για όλα.
Δεύτερον, δεν ήθελε να εκπέμψει ένα μήνυμα ηττοπάθειας με μια κίνηση που θα ερμηνευόταν ως εφαρμογή του σεναρίου της «δεξιάς παρένθεσης».
Τρίτον, είναι πιθανόν ο πρωθυπουργός να εκτιμά ότι δεν είναι αρκετός ο πολιτικός χρόνος για να είναι ώριμη η ανατροπή μιας κυβέρνησης που έχει εκλεγεί πριν λίγους μήνες.
Τέταρτον, δεν ήθελε να κάνει μια κίνηση που να εκλαμβανόταν ως παιχνίδι με το σύνταγμα και τους θεσμούς, δεδομένου ότι η υπόθεση με τα δικαιώματα των πολιτικών αρχηγών δεν ευνόησε την κυβέρνηση.
Πέμπτο, ο κ. Τσίπρας όντως ήθελε να κάνει μια κίνηση συστημικής σταθεροποίησης, ενισχύοντας στο εσωτερικό και το εξωτερικό το προφίλ ενός πολιτικού που μπορεί να χτίζει συναινέσεις - τουλάχιστον με κάποιες από τις πολιτικές δυνάμεις. Ο κ. Τσίπρας είπε συγκεκριμένα στην ομιλία του: «Εμείς όμως εδώ επιθυμούμε και ορθώς να αντιμετωπίσουμε αυτή την εκδοχή προκειμένου να διασφαλίσουμε ομαλό κυβερνητικό κύκλο τετραετίας. Οπότε προκρίνουμε την αποσύνδεση της εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας από πιθανή διάλυση της Βουλής.»
Τελικά το άρθρο 32 υπερψηφίστηκε πανηγυρικά με 224 ψήφους. Άραγε πίσω από την πιο σκληρή πόλωση μπορεί να παραμένει ζωντανή η συναίνεση;...
Γιάννης Αλμπάνης
newpost.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου